Een ongeluk zit in een klein hoekje, wordt wel eens gezegd. Daar kan de 29-jarige Tessa over meepraten, want wat begon als een onschuldig eetmoment, eindigde in een rit naar de spoedeisende hulp.
Tessa (29) is moeder van dochter Vivé (bijna 3) en is getrouwd met Roel (34): “Het was rond etenstijd en ik was op. Vivé, mijn dochter van bijna drie, zat aan tafel meer te spelen dan te eten. Ze zwaaide met haar vork alsof het een toverstaf was. Ik glimlachte, maar van binnen kookte ik. Ik wilde gewoon dat ze zou eten. Geen toneelstuk, geen strijd. Dat liep alleen heel anders…
‘Stop even met dat gewapper, Vivé,’ zei ik. ‘Straks prik je jezelf.’ Ze keek me uitdagend aan. Ik probeerde rustig te blijven, maar toen ze ‘t ding voor de derde keer langs haar gezicht zwiepte, verloor ik mijn geduld. Ik greep naar de vork om ’m af te pakken, maar ze wilde het bestek absoluut niet loslaten. Wat er toen gebeurde maakt mij nog steeds misselijk. De vork schoot in haar oog! Iets wat ik juist wilde voorkomen.
Er volgde een paar seconden stilte. Zo’n soort stilte waarin je hele lijf in de stressstand schiet. En toen begon ze keihard te huilen. Ze hield haar handje op haar oogje en riep: ‘Au! Au mama, mijn oog doet pijn!’
Mijn hart sloeg over. Ik zag geen bloed, maar het oogje traande. Ze kneep het helemaal dicht en bleef huilen. Mijn man was aan het werk, dus met trillende handen belde ik de huisartsenpost. Hij zei precies waar ik al bang voor was: ‘Ga maar direct naar de spoedeisende hulp, voor de zekerheid.’
In de auto zat ze stilletjes met een knuffel tegen haar wang gedrukt. Ik voelde me zó schuldig. Het was natuurlijk een ongelukje, maar ik had haar pijn gedaan, omdat ik geen geduld had. Omdat ik even ‘gewoon normaal’ aan tafel wilde eten. De rit naar het ziekenhuis voelde voor mij echt als een straf.
Eenmaal op de SEH moesten we even wachten. Niet veel later werden we meegenomen naar een arts met een soort vergrootbril op z’n hoofd. Hij druppelde wat fluorescerende vloeistof in haar oog en keek geconcentreerd naar dat inmiddels rode oogje. Zijn conclusie? Een krasje op het hoornvlies, niets ernstigs, maar wel pijnlijk. Ze kreeg zalf en druppels mee en de geruststelling dat het binnen een paar dagen helemaal zou genezen.
Thuis gaf ik haar een ijsje, knuffelde haar extra lang en bleef de hele avond sorry zeggen. ‘Geeft niks, mama’, zei ze met haar peuterstem. ‘Ik hou toch van jou.’ Dat brak me. Sindsdien ben ik voorzichtiger. Niet alleen met vorken, maar ook met mijn eigen haast en frustratie. Samenzijn is belangrijker dan goede manieren aan tafel.”
Ook Paula bracht midden in de nacht een bezoek aan de spoedeisende hulp. Niet voor een vorkincident, maar voor haar dronken zoon. Lees hier haar verhaal.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Hannelore, die haar Griekse vakantie verzon voor de buitenwereld.
Van baby tot bijna-volwassen student: dit mag je ongeveer verwachten qua kosten per kind.
Goede ouders hebben geen bakken met geld nodig om hun kinderen een fijne jeugd te bezorgen. Het zijn juist die kleine dingen die het ‘m doen. Die maken dat je kind zich geliefd en veilig voelt, en daar draait het uiteindelijk om.
Ah kamperen: zorgeloos genieten van het vrije leven. Als je tenminste de hoosbuien, sanitaire ongemakken en het feit dat je buren álles van je weten op de koop toe neemt.
Op vakantie is het heerlijk als je kind snel nieuwe vriendjes maakt. Samen spelen, lachen en avonturen beleven maakt de reis extra speciaal.
Ah kamperen: zorgeloos genieten van het vrije leven. Als je tenminste de hoosbuien, sanitaire ongemakken en het feit dat je buren álles van je weten op de koop toe neemt.
