‘De avondvierdaagse. De moed zakt me in de wandelschoenen, die ik natuurlijk niet heb’

Zoals het een goed gescheiden moeder betaamt, voel ik me schuldig. Natuurlijk over de scheiding maar ook over tijd en échte aandacht. Kletsend langs de lijn mis ik hun doelpunten, een zwemparadijs vind ik de hel op aarde en veel te vaak moet ik nog eeeven iets afmaken en kom ik er echt zó aan.

Steen in de buik

Right. En nu zit mijn kinderweekend er al weer op. Met een steen in m’n moederbuik breng ik ze naar school. We geven genoeg kusjes voor een paar dagen. Opgewekt jok ik dat het eigenlijk al bijna woensdag is en dan huppelen ze naar binnen. Zo géén aanrader, dat scheiden. Ik slik de brok in m’n keel weg. Niet janken nu hoor. Echt-even-niet. Harde muziek dan. En een peuk. Oh nee, ik rook helemaal niet. Officieel. Ik zucht en laat de radio maar uit.

Terwijl ik me net zit af te vragen of ik wel geschikt ben voor het moederschap, gebeurt het. Ik ontvang het appje dat ik eigenlijk niet wil ontvangen, het bericht waardoor ik mij elk jaar weer laat verrassen. Waar ik nooit klaar voor ben en al helemaal niet vandaag. Want hij komt er weer aan mensen, het is bíjna zover, wie draagt zijn steentje bij als meeloopouder, limo-schenker, verkeersregelaar of routepijler? Jazeker: De Avondvierdaagse. De moed zakt me in de wandelschoenen, die ik natuurlijk niet heb.

Help!

Qua moederschap heb ik iets goed heb te maken, zo voelt het. Ik schiet aan alle kanten tekort (vind ik), de avondvierdaagse is superleuk (vinden de kinderen) en dat kan alleen maar met ouderparticipatie (vindt school). De avondvierdaagse, avondklierdaagse, snoepvierdaagse, avondvierklaagse. Het hoogtepunt van het jaar. En niet alleen voor de immer gezond blozende kinders, maar ook al voor ouders? Help!

De tot dan toe voor mij onzichtbare personen van het schoolplein eisen nu een hoofdrol op, in mijn leven. Ouders die ik hooguit ken uit de supermarkt ondergaan in het felbegeerde oranje hesje een ware transformatie naar gezaghebbende autoriteit. Ik vind dat een beetje eng.

Lees ook

Het jaar na mijn scheiding >

Masaal

De avondvierdaagse -of heel modern: de A4D- is een fenomeen waardoor ik elk jaar weer gegrepen word. Letterlijk, want vorig jaar bemoederde ik een ‘limonadeschenkpunt’. Wat in vre-des-naam hebben al die ouders dat ik niet heb? Al die kinderen, verschillende starttijden, diverse ophaalplekken, en oh ja dat avondeten! Wat een gedoe.

Het is het massale dat me tegenstaat. Zingende volwassenen over potjes met vet, de idioot grote snoepzakken, de gesprekjes die je niet wil voeren, de gehalveerde sinaasappels met pepermunt erin gedrukt en katoenen zakdoek erover. En vooral die geforceerde ongedwongenheid. Want wat zijn we met z’n allen toch lekker normaal aan het doen. Maar wel twee aan twee in een lange rij, begrepen? Ach, kijk dan toch naar die blije kindersnoeten!

Vrolijke en veilige avondvierdaagse

Zucht. Ik hoor dit leuk te vinden. Wat is er mis met mij? Ik wil heus mijn snor niet drukken. En ik waardeer het heel erg dat alle Goede Moeders zich zo inzetten voor een vrolijke en veilige A4D. Díe zouden we eens moeten toezingen. Dan doe ik uit volle borst mee, tot en met het 84e couplet-al-op-de-tafel-gezet. Maar voor nu heb ik geen steentje om bij te dragen. Ik heb alleen maar een hele grote steen en die zit in mijn buik. Op m’n telefoon brandt nog steeds dat appje van die moeder. Ik schuif de vraag naar ongelezen, nog even voor me uit.

‘Attentie; Maike van 46 wil graag opgehaald worden uit de grotemensenwereld’

Maike Jeuken is freelance journalist, columniste en fotograaf en (stief)moeder van zeven kinderen.

Nog meer Kek Mama?

Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >