Column Mariëtte: 'Ik had toch echt gezworen om nooit meer te kamperen'

Het was half acht ’s avonds. Ik had net de haard aangezet omdat de herfst zijn intrede had gedaan, toen Erik handenwrijvend binnenkwam. Boven was het stil en de avondvraag ‘werken of Netflix’ diende zich aan. Aangezien Erik zijn laptop openklapte, vermoedde ik het eerste. “Weet je welke dag het vandaag is?” vroeg hij echter, half grijnzend. Ik keek op. “Eh… maandag?”
 

De Dag Van Het Boekingssysteem

Plechtig antwoordde hij: “Het is De Dag Van Het Boekingssysteem.” Net toen ik wilde informeren wat dat mocht voorstellen, draaide Erik het scherm van zijn computer naar me toe. Ik zag het logo en werd bevangen door dezelfde koorts. “Nu!” riep ik. “We moeten nu boeken! Wacht, ik zoek de nummers op.”

In vliegende vaart rende ik naar boven, waar de plattegrond al voor het grijpen lag. De juiste nummers hadden we al omcirkeld en eenmaal beneden las ik ze voor zodat Erik ze kon intypen. We wilden namelijk wel de beste tent zien te bemachtigen.
 

Lees ook
Column Lieve: 'Hoe ga ik in hemelsnaam kamperen met twee kleine kinderen?' >
 

Kamperen

Want daar ging het allemaal om. Het boekingssysteem betrof het systeem van de camping waar wij nog maar een paar maanden eerder onze zomervakantie hadden doorgebracht. Ja, een camping. Zo’n plek waarvan ik had gezworen er nooit meer te verblijven. Ik ben namelijk niet gemaakt om te kamperen. Heus, ik zie de romantiek in van boerencampinkjes en koken op een kneuterig gasstel om vervolgens te smoren in een snikhete tent met die ene %&**$#&-mug. Gore douchehokjes en verstopte wc’s, dat werk. Niets ten nadele van de vakanties van vroeger – ik bewaar er oprecht fijne jeugdherinneringen aan – maar in mijn volwassen leven betekenden vakanties ofwel een villa in een zuidelijk land met fijn en veel eten, ofwel de wereld zien in de vorm van safari, bounty-eiland of verre rotsformaties.

En nu zaten Erik en ik dus tentnummers in te voeren bij het boeken van een camping waar wij pas over 282 nachtjes slapen zouden verblijven. (Die tentnummers, die zijn van glampingtenten. Met eigen badkamer. De romantiek van gore douchehokjes gaat me een tikje te ver.) Even bekeek ik ons van een afstandje en dacht: wat is er met ons gebeurd dat wij een zomervakantie boeken op het moment dat we vroeger zoetjesaan aan het kerstdiner gingen denken? Het antwoord is simpel: ouderschap. Ouderschap maakt dat wij uit ons dak gaan van een pierenbad op kruipafstand, en – o gruwel – een minidisco. Dat wij vorig jaar 2x € 9,95 uitgaven aan een piepklein miniknuffeltje, maar ja, het was de mascotte van de camping.

Soms, als ik Casper naar bed breng, staart dat knuffeltje me aan. Dan moet ik een beetje lachen om mezelf. Met m’n dure villa.
 

Deze column staat in het Kek Mama 13-2018.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >