‘Ik parkeer voor de deur en dan gaat het licht uit. Zomaar opeens, van het ene op het andere moment is het op. Ik kan niet meer.’ Kek Mama columnist Anke schrijft eerlijk over haar PTSS.
Ik race van school naar clubjes, vlecht de haren van mijn dochter in een prachtige kerstkapsel, ren van kerstborrel naar supermarkt naar kerstdiner, koop nieuwe kleren voor de kinderen en app met vriendinnen dat we binnenkort echt bij gaan praten. Zeg dat ik wel kom helpen verhuizen, maar niet de hele dag, want ik heb nog werk. Ik heb altijd nog werk. Smeer broodjes voor de kinderen, snij appels voor mee naar school. Eén met schil en één zonder. Allebei in het juiste bakje, anders lusten ze het niet. Met een boterham in mijn mond ren ik de trap af naar de volgende werkafspraak.
Alles kan, nooit doe ik moeilijk, altijd ben ik flexibel. Soms moet ik opeens huilen als er een nieuwe afspraak in mijn agenda verschijnt. Dan veeg ik mijn tranen weg, lach mezelf hartelijk uit en ga weer door. Niet zo zeuren, vrouw. Alle andere mensen kunnen het ook. En ik kan het ook. Steeds vaker nachten van vijf uur, of vier. Soms drie. Omdat er altijd iets te doen is of iemand die even wil praten. Omdat ik Pauw nog wil zien of moet twitteren over iets wat misgaat in de wereld omdat ik dat niet aan kan zien.
Ik zit in mijn auto, gehaast van de ene afspraak naar de andere en tussendoor even snel boodschappen doen. Ik hoor een felle tik in de deur van mijn auto. Het raampje gaat automatisch open en daarna niet meer dicht. Ik duw op knopjes, stop om aan het raam te trekken, maar niets helpt. Met open raam rijd ik naar huis. Ik parkeer voor de deur en dan gaat het licht uit. Zomaar opeens, van het ene op het andere moment is het op. Ik kan niet meer. Lig dagenlang in bed. Soms ben ik uren aan het huilen. Soms ben ik onbereikbaar en reageer ik nergens op. Af en toe slaap ik. De hele tijd wil ik dood. Het voelt alsof ik in een woeste zee ben waarin ik steeds kopje onder ga. Soms kom ik kort boven en kan ik even douchen, of zoals nu: een column schrijven. Daarna verdwijn ik weer.
Om mij heen start een hulpsysteem op. Vrienden sturen elkaar berichtjes. Er komt iemand langs met boodschappen. Iemand belt de huisarts. Die belt een psycholoog. De psycholoog belt mij en niet veel later de psychiater. Niemand kan wat doen. Rust, is het devies. En het uitzitten. En vooral geen domme dingen doen.
Terwijl: die domme dingen heb ik al gedaan. Die domme dingen waren doorrennen terwijl ik aan alles voelde dat dat niet meer ging. Ik ben namelijk ziek. Of nou ja, ziek…ik heb een beperking, zoals dat heet. Een posttraumatische stressstoornis, PTSS. Al bijna dertig jaar. Daar heb ik lang niet altijd last van, maar soms wel. Het is een monster dat af en toe opeens de kop opsteekt. Het maakt me kwetsbaar. Soms val ik opeens uit elkaar. Daarna puzzel ik mezelf weer ineen. Meestal binnen een dag. Dit keer duurt het langer. Al bijna een week.
En ik schaam me dood. Een psychische ziekte hebben voelt als zwakte. Alsof ik niet genoeg mijn best doe. Andere mensen kunnen het toch ook? Waarom ik dan niet. Dat is ook waarom ik te lang doorliep. Omdat ik weigerde toe te geven dat ik soms dingen niet kan die andere mensen wel kunnen. Maar dit is hoe het is: sommige mensen gaan regelmatig door hun rug. Mijn PTSS maakt dat ik soms ‘door mijn hoofd ga’. Bij allebei is het enige wat helpt: rust. Dus die neem ik even.
Anke Laterveer (36) is schrijver, columnist en cabaretier. Samen met haar kinderen Jakob (7) en Hannah (6) woont ze in Haarlem.
Je staat op het punt om je oudste kind voor te stellen aan zijn of haar nieuwe broertje of zusje. Een spannend moment. Voor jullie als ouders, maar vooral voor die grote broer of zus in spe. Want hoe gaat je kind reageren? Met open armen? Met argwaan? Of met een driftbui? Een groeiende groep […]
Sommige babynamen lijken uit het niets op te duiken — en binnen de kortste keren hoor je ze overal. Dat geldt ook voor deze naam, die de afgelopen weken een opvallende opmars maakte. En je gelooft nooit waar de inspiratie vandaan komt!
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoon (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Ben je zwanger en op zoek naar een mooie babynaam? Dan wil je misschien een naam die geliefd is en goed in het gehoor ligt, maar niet de zoveelste Emma of Liam uit de klas. Goed nieuws: er is een slimme manier om wel voor een populaire naam te gaan, zonder dat je kind straks […]
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Tegenwoordig groeien kinderen op in een digitale wereld waar virtueel geld bijna net zo echt aanvoelt als briefjes in hun spaarpot. Veel ouders denken dat ze goed zicht hebben op wat hun kind online doet, totdat ze plotseling geconfronteerd worden met een onverwachte creditcard rekening. Het overkwam Samira.
