Bodypaint-kunstenaar Anne-Claire: ‘De sessies zijn vaak emotioneel, ik jank gerust een potje mee’

“Met mijn aktetas op hoge hakken een mannenwereld veroveren: ik zag het helemaal voor me toen ik startte als IT adviseur. Maar na een jaar belandde ik in een burn-out – met werkweken van tachtig uur rende ik mezelf voorbij. Om rust te vinden pakte ik een oude hobby op: tekenen en schilderen.

Bodypainting

Via een vriendin kwam ik in aanraking met bodypainting. Zij was fotograaf, haar zus naaktmodel en we besloten onze krachten te bundelen. Die eerste keer voelde onwennig – hoe beschilder ik een lichaam? Met een kwast, mijn handen? – maar een paar uur later stond ik versteld. Abstracte, kleurrijke kunst op de huid, opgebouwd uit verschillende lagen en daardoor heel dynamisch. Vlak erna schilderde ik op een evenement nog een naaktmodel en deelde ik mijn werk via social media. Daarna is het balletje gaan rollen.

Heftige verhalen

Veel vrouwen die zich voor een sessie aanmelden hebben iets heftigs meegemaakt: borstkanker, eetstoornissen, misbruik. Ze zien hun lichaam als iets zwaks en willen er weer verliefd op worden. Of ze zijn al door dat proces heengegaan en willen dat vieren. Ik ontmoet ook veel moeders die hun striae of uitgezakte borsten hebben geaccepteerd of trots zijn dat ze na meerdere miskramen een kind op de wereld hebben gezet.

“De sessies zijn vaak emotioneel, ik jank gerust een potje mee”

Iedereen kijkt met verwondering naar de kleuren en vormen op hun huid. Daardoor laten ze hun onzekerheden los – en beginnen de tranen te stromen. Ik jank gerust een potje mee, want veel verhalen zijn aangrijpend. Iemand droeg bijvoorbeeld al twintig jaar een pruik, maar behalve haar dochters wist niemand dat. Bij mij werd ze voor het eerst kaal geportretteerd. Dat gaf haar zoveel vertrouwen dat ze haar omgeving over haar ziekte durfde te vertellen. Fantastisch toch?

Lees ook: ‘Ik probeerde mijn buik na de bevalling te verhullen met ruimvallende shirts’ >

Blijvende herinnering

Na het schilderen maak ik foto’s zodat de ervaring een blijvende herinnering wordt. Vooral de closeups vind ik gaaf – je ziet niet waar het lichaam eindigt en het schilderij begint. Als mensen me complimenteren met mijn ‘toffe abstracte kunst’, zeg ik: ‘Kijk eens goed, het is een lichaam.’ Dan schieten de wenkbrauwen omhoog. In het begin dachten familie en vrienden: waarom zou je willen betalen voor klodders verf op je lijf? Maar dat sloeg om in bewondering toen ze zagen wat de impact was.

Amelie moet haar eerste kleurpotloden nog krijgen, maar ik zie nu al haar zesde verjaardagsfeestje voor me: in een T-shirt bodypainten met vriendinnen. Voor de lol, maar ook om haar te leren dat haar lichaam iets positiefs is. Want hoe je er ook uitziet, je mag er zijn.”

Dit portret staat in Kek Mama 04-2022.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!