Single moeder Noor (38) doet dit jaar niet mee met het familiekerstdiner. En dat is maar goed ook, want dat verkleint de kans dat ze haar schoonzus te lijf gaat met een braadpan.
Lees verder onder de advertentie
Dit jaar duik ik onder op 25 december. En dat is de schuld van mijn moeder. Nou ja, eigenlijk die van schoonzus Ans en neef Karel, maar daarover later meer. Mijn moeder dus. Kerst is haar hobby. Geen kerst zonder een knotsgrote boom, gigantische kerststal (je kunt zo een peuter kwijt in de kribbe) en een met wit damast beklede tafel waaraan dertig mensen passen. Elk jaar komen aan die tafel ooms, tantes, broers, zussen, kinderen en kleinkinderen tezamen om de geboorte van het kindje Jezus te vieren. Daar zou helemaal niks mis mee zijn als schoonzus Ans en neef Karel ook niet van de partij zouden zijn. Twee gruwelijke mensen. Dat klinkt onaardig, en dat is het ook, maar ik kan er niks aan doen. Ze zijn echt heel erg. Neef Karel kan bijvoorbeeld alleen over auto’s praten. Raceauto’s, welteverstaan. Hij beschikt niet over één voelspriet en emmert doodleuk twee uur over de Mercedes-AMG GT S. Geen idee wat dat is, maar dat kan hem niet schelen. Van voorgerecht tot dessert, hij zal me tot in detail de voor- en nadelen vertellen. Daarbij spuugt hij af en toe enthousiast in mijn eten. Praten met consumptie, noemden ze dat vroeger.
Lees verder onder de advertentie
En dan schoonzus Ans. De oudste dochter van de zus van mijn moeder heeft het moederschap verheven tot het hoogste wat een mens kan bereiken. Dat is het misschien ook, maar je hoeft toch niet non-stop over je dochters te praten? Twee verwende pubermeiden die constant op hun mobieltje turen. En als ze dat twee seconden niet doen, kijken ze in de spiegel en gooien hun blonde haren naar achteren. Schoonzus Ans is daar blind voor. Zij ziet haar kinderen als een geschenk dat ze hoogstpersoonlijk aan de wereld heeft gegeven. En dat zullen we weten ook, want ze kakelt maar door over hun prestaties op het gymnasium (tuurlijk), het hockeyveld (uiteraard) en de debatingclub (wat? Kunnen ze praten?).
Nu wil het lot dat zowel neef Karel als schoonzus Ans om een of andere duistere reden dol op mij zijn. Waarschijnlijk omdat ik nooit iets terugzeg, waardoor zij oeverloos kunnen kakelen.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Je weet wat ze zeggen: zodra de ene deur sluit, gaat er een andere open. Dat geldt ook voor Michelle Bollen. De influencer komt met een romantisch plot-twist waar half Nederland van mee smult.
Soms gebeurt er iets in een gezin dat zo onvoorstelbaar is, dat het voor altijd in je hart gegrift blijft. Voor de familie Blom uit Een Huis Vol is dat het verlies van hun dochtertje Miriam.