Dolblij was Denise toen ze drie jaar na een miskraam weer zwanger werd. Ze had geen voorkeur voor het geslacht, maar dacht te weten dat het een meisje was. Tot de gender-reveal taart blauw bleek te zijn.
Denise (26): “Drie jaar nadat ik een miskraam had gekregen werd ik eindelijk weer zwanger. Ongelooflijk blij waren we. Ik had geen voorkeur, maar dacht diep vanbinnen te weten dat het een meisje was. Een paragnost bevestigde dit. Ze zei: ‘Ik zie en ik voel een meisje.’ Bij de twintigwekenecho was zowel een ervaren echoscopist als een stagiair aanwezig. We spraken af dat zij het geslacht van de baby alleen op een papiertje schreven. Na de echoscopist mocht ook de stagiair onze baby nog beoordelen. Die zei nog grappend: ‘Als hij het geslacht verkeerd heeft, geef ik je nog gauw een nieuw briefje.’ Dat gebeurde niet.
Lees ook – Niet volgens het boekje: ‘Ik gaf een anti-gender reveal party’
Het papiertje leverden we af bij de bakker en die maakte voor ons een taart. Met een klein groepje familie sneden we deze aan, en wat bleek: de vulling was blauw. Mijn mond viel open van verbazing. Bij de taart lag het briefje van mijn echoscopist, waarop ook inderdaad stond dat het een jongetje was.
Ondanks mijn tegenstrijdige gevoel twijfelde ik geen moment aan deze uitkomst. Ik legde me er gewoon bij neer en ik vond het heerlijk om kleren te kopen en de babykamer in te richten. Ik koos blauw behang met witte sterren, blauwe gordijnen en ik kocht schattige blauwe jongenskleertjes. De geboortekaartjes met op de voorkant een blauw hartje lagen al klaar.
Ik heb in die periode tot de bevalling nog drie extra echo’s gehad om de groei te controleren. Telkens vroeg ik dan of het ‘nog steeds’ een jongetje was. Het toeval wilde dat de baby bij al die echo’s precies zo lag dat het geslacht niet te zien was.
Lees ook – Ruby: ‘Zou het stilgeboren kindje zich ongewenst hebben gevoeld?’
De bevalling verliep heel voorspoedig. Ik mocht de baby zelf bij me nemen, maar daarna schrok ik van de stilte. De baby huilde niet en iedereen stond elkaar maar aan te staren. Ik raakte bijna in paniek. Toen hoorde ik mijn man zeggen: ‘Maar dat zijn geen balletjes!’ De verloskundige bevestigde: ‘Het is een meisje.’ Ik dacht: is dat alles? Laat je me daarom zo schrikken? Wat ik ook dacht was: zie je wel. Toen we mijn ouders vertelden dat het een meisje was konden ze het niet geloven. ‘Doe normaal! Dat kan niet, vertel nou maar hoe hij heet’, zei mijn moeder. ‘Echt waar,’ zei ik, ‘ze hadden het verkeerd.’
Lees ook Niet volgens het boekje: ‘Ik vind het juist leuk als mensen denken dat mijn dochter een jongetje is’
De meisjesnaam was niet moeilijk te bedenken. In plaats van Dominic werd het Dominique. Ze is in haar blauwe kleertjes mee naar huis gegaan en alles in haar kamertje wat blauw was hebben we zo gelaten. Haar naam kwam op het blauwe geboortekaartje en we hebben gewoon onze blauwe kinderwagen gebruikt. Als ik dan bij de bakker stond en er werd gezegd ‘wat een lief kereltje’, reageerden mensen nogal eens verbaasd op mijn toelichting dat het een meisje is.
Ik heb de echoscopist niet meer gesproken, maar dat hoeft ook niet. Ik had en heb daar geen behoefte aan. Hij stond bekend als enorm goed en ervaren en is inmiddels met pensioen. Later heb ik wel een gesprek gehad met de verloskundige. Haar verklaring was dat de baby enorm dikke schaamlipjes had en dat de navelstreng daartussen heeft gezeten.
Wat ik nu besef is dat ik meer mag vertrouwen op mijn gevoel. Mocht ik nog een kind krijgen, dan wil ik heus opnieuw het geslacht horen bij de twintigwekenecho, maar of ik het geloof? Dat zal vooral afhangen van mijn intuïtie.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
