Beeld: Canva
Je kent het wel: je kind ligt krijsend op de grond van de speeltuin, terwijl jij met een rood hoofd probeert te doen alsof je volledig zen bent. “Kom op, we gaan naar huis”, zeg je vriendelijk. Nog een keer. En nog een keer. Maar je peuter verandert in een plank van protest. Uiteindelijk til je hem, trillend van frustratie, in de kinderwagen, terwijl omstanders hun best doen om niet te kijken. En jij voelt de tranen prikken.
Die scène overkomt menig ouder en voor dit soort momenten is er een manier om het iets draaglijker te maken: radicale acceptatie.
Radicale acceptatie is een begrip uit de dialectische gedragstherapie (DGT). “Het betekent dat je volledig erkent en accepteert wat er op dit moment gebeurt, zonder te proberen het te veranderen”, zegt klinisch psycholoog Samantha Glickman.
In mensentaal: je omarmt de situatie, ook al is die vervelend, gênant of luidruchtig. Je peuter schreeuwt in de supermarkt? In plaats van het koste wat kost te willen stoppen, erken je dat het gebeurt. Je blijft rustig (of probeert dat tenminste), laat je kind voelen wat hij voelt en kiest pas daarna hoe je reageert. Het draait om bewustwording: niet meegaan in de emotie van je kind, maar ook niet doen alsof het er niet is.
Peuters zijn wandelende emoties in miniformaat. “Ouders van jonge kinderen krijgen vaak te maken met intense gevoelens terwijl hun kinderen nog leren om die te reguleren,” zegt Glickman. En dat is precies waarom radicale acceptatie hier werkt.
“Wanneer een kind heftig reageert op een grens, zoals weggaan uit het park of geen snoepje krijgen, kan dat zelfs de meest geduldige ouder uit balans brengen. Radicale acceptatie nodigt ouders uit om gevoelens zonder oordeel te erkennen en in het moment te blijven”, legt Glickman legt. Door te stoppen met vechten tegen de situatie (“Waarom gebeurt dit mij nou weer?”), kun je beter reageren. En, bonus: je leert je kind ook omgaan met emoties.
Stel: je kind schreeuwt midden in een restaurant. Je eerste reflex? Wegduwen, sussen, of misschien zelfs boos worden. Maar volgens kinderpsychiater Claire Selinger is dat precies wat je níét moet doen. “Veel conflicten tussen ouders en kinderen ontstaan doordat ouders verwachten dat hun kind zich op een bepaalde manier gedraagt, en het kind dat niet doet.”
In plaats van te roepen dat je kind moet ophouden, kun je beter denken: oké, dit is wat er nu is. Accepteer dat een driftbui normaal is, hoe gênant het ook voelt. Zucht, adem diep in, en zeg iets als: “Ik zie dat je boos bent. Dat mag. Maar schoppen of schreeuwen doen we niet.” Dat is radicale acceptatie in actie.
Radicale acceptatie is níet hetzelfde als alles goedkeuren. Je zegt niet: “Prima, gooi dat bord maar door de lucht.” Het gaat erom dat je de emotie erkent, maar ook duidelijke grenzen stelt. Selinger vergelijkt het met het loslaten van het touw in een touwtrekwedstrijd: minder strijd, meer rust. Het helpt je kind begrijpen dat gevoelens er mogen zijn, maar dat gedrag grenzen heeft.
Radicale acceptatie is geen wondermiddel, maar het maakt opvoeden wel een stuk minder stressvol. Soms is het simpelweg: adem in, laat los, en accepteer dat je kind gewoon even mens is, net als jij.
Disclaimer: Kek Mama is geen medisch expert. Bij zorgen over de ontwikkeling of het gedrag van je kind, neem contact op met een arts of specialist.
Wil je trouwens weten wat de 4 lessen zijn voor het opvoeden van gelukkige en succesvolle kinderen volgens een geluksexpert? Je leest het hier.
Bron: DGT
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
We doen het allemaal wel eens: een zak vol cadeautjes met Sinterklaas en iets extra’s met Kerst. Want: kinderen blij, wij blij. Maar té veel cadeautjes geven, kan op de lange termijn nadelen hebben.
