Leontine Ruiters doet boekje open over gezinssituatie na zaak Marco Borsato: ‘Drie heel gelukkige kinderen’
In de keuken van chef Daan van der Lecq schuift Leontine Ruiters aan voor een goed gesprek over haar leven na Marco Borsato.
Beeld: Canva
Ouders, we weten dat jullie het goed bedoelen. Maar soms klinken de dingen die je zegt zó frustrerend voor je kinderen. Ze zijn hun eigen persoon, hebben hun eigen keuzes en leven hun eigen leven, en toch klinken sommige opmerkingen alsof ze nog steeds die tienjarige zijn die met barbies speelde.
Van subtiel kritiek leveren op hun keuzes tot schuldgevoel-inducerende opmerkingen dit zijn de zinnen die volwassen kinderen stiekem écht haten om van hun ouders te horen. We zetten er negen storende opmerkingen op een rij.
Veel volwassen kinderen voelen zich weer klein gemaakt wanneer ouders hun volwassen identiteit niet respecteren. Thuis vallen ze terug in oud gedrag, onderdrukken hun zorgen en voelen zich niet serieus genomen. Zinnen als “Omdat ik het zeg” of “Dat snap je later wel” voelen alsof hun autonomie wordt genegeerd.
Kleine toevoegingen zoals “maar…” kunnen prestaties en keuzes compleet onderuit halen. In plaats van zich gewaardeerd te voelen, ervaren kinderen dat hun keuzes niet goed genoeg zijn. Dit leidt vaak tot teleurstelling en afstand.
Deze zin legt een schuldgevoel op, in plaats van dat ouders hun offers delen uit liefde. Het voelt manipulerend: dankbaarheid wordt afgedwongen in plaats van gevoeld.
Hoe goed bedoeld ook, deze zin ontneemt volwassen kinderen de ruimte om eigen keuzes te maken. Het voelt neerbuigend en kan een ongezonde afhankelijkheid creëren.
In plaats van steun te bieden in het moment, schuiven ouders gevoelens en zorgen aan de kant. Voor veel kinderen klinkt dit als: “Ik hoef je nu niet te begrijpen.”
Of varianten als “Wat zullen de mensen zeggen?” zetten druk op externe goedkeuring, in plaats van liefde en steun te geven om wie hun kinderen zijn.
Lief bedoeld, maar vaak een excuus om grenzen te negeren of volwassen keuzes te bagatelliseren. Het kan aanvoelen alsof zelfstandigheid niet wordt erkend.
Dankbaarheid afdwingen ontneemt ruimte voor kwetsbaarheid of grenzen stellen. Het impliceert dat elke kritiek ondankbaar is, terwijl het juist kan gaan om zelfbescherming en groei.
Deze zin klinkt alsof verandering onmogelijk is. Het ontneemt hoop en voelt voor veel kinderen als een label waar ze nooit vanaf komen.
4 lessen voor het opvoeden van gelukkige en succesvolle kinderen? Je leest het hier.