Eind september overleed Belle, het dochtertje van Pauline Wingelaar en haar man Harmen, na een vroeggeboorte. Tijdens een weekend weg met haar vriendinnen vertelt Pauline openhartig over dat verlies. ‘Ik wil er niet steeds om huilen.’
Tijdens de opnames van de aflevering is het vier weken geleden dat Belle overleed. Ze kwam eind september veel te vroeg, na bijna 22 weken zwangerschap, ter wereld. Pauline en haar vriendinnen Bo en Kimberly zijn met de kinderen een weekend in België. En dat is precies wat Pauline op dat moment nodig heeft. ‘Ik heb wekenlang thuis gezeten, alleen. Ik verstopte me. Dus ik kijk er zó erg naar uit om weer lekker op pad te gaan met mijn vriendinnen’, vertelt ze. ‘Even verstand op nul, genieten en lachen met elkaar in de natuur. Ik heb daar heel veel behoefte aan.’
Lees verder onder de advertentie
Nog één keer
Als de kinderen ‘s avonds op bed liggen, schuiven de vrouwen aan tafel voor een diepgaand gesprek. Pauline vertelt openhartig over de zware periode na het overlijden van haar dochtertje. ‘Het is pas vier weken geleden. Raar hè?’ begint ze. ‘Die dag zou ik weleens terug willen halen. Ik denk nu de hele tijd: ik zou nog zo graag één keer mijn neus in haar nekje willen duwen. Nog één keer willen ruiken. Nog één keer willen vasthouden. Maar dat is niet, want als je nog één keer krijgt, dan wil je nog een keer.’
Wat Pauline ook moeilijk vindt, is dat haar toekomstbeeld compleet is veranderd. ‘Eerst leef je ernaartoe: eindelijk zwanger. In bed lig je te fantaseren: ik krijg drie kindjes, wauw. Het is me gegund’, vertelt ze. ‘Ik denk ook weleens: had ik liever gehad dat ik niet zwanger was geworden, dat me dat bespaard was gebleven? Dat weet ik ook niet. Aan de andere kant heb ik haar nu mogen zien.’ De Gooische moeder vindt het fijn om met haar vriendinnen over Belle te praten. ‘Aan de andere kant weet ik dat ik dan weer moet huilen. Het is gewoon nog best vers. En ik wil er niet steeds om huilen, ik wil gewoon plezier hebben weer.’
Lees verder onder de advertentie
Zegeningen tellen
Ondanks de enorm verdrietige gebeurtenis is Pauline dankbaar voor wat ze heeft. ‘Je gaat toch je zegeningen tellen. We hebben twee mooie kinderen, we gaan in een mooi huis wonen. Het gaat op werkgebied goed, ik heb lieve vrienden om me heen. Dat vind ik ook heel bijzonder in deze tijd. Daar proosten we maar op.’
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.