Kim Feenstra mist zoon in bed: ‘Trots en een beetje verdrietig’

Kim schrijft: ‘Brooklyn heeft de afgelopen drie jaar, sinds zijn geboorte, naast ons geslapen in bed. En in dat bed is borstvoeding gegeven, koorts opgemeten, geplast, overgegeven, geknuffeld, gelachen en gehuild. Ik heb zeker de laatste 1,5 jaar op het randje (ik viel er nog net niet af) geslapen van een bed van 2.20 bij 2.40 met zo nu en dan een voetje in mijn gezicht of een trap in mijn rug. Maar nu heeft dat kleine slaapmonster een ‘groot’ bed voor zichzelf…”

Trots en een beetje verdrietig

Dat vindt Kim lastig. “Het bed voelt nu wel vijf bij zes meter en ik lig nóg steeds op de rand. Ik mis hem. Is dat gek? Hij vindt het geweldig en is erg trots. Het is pas nacht twee maar toch kan ik er maar niet aan wennen. In zijn kamer heb ik een nachtlampje gezet en op de grond in de gang ook. Zodat als hij wakker wordt in het donker, hij mij kan vinden. Hij slaapt als een blok en ik lig klaarwakker. Het ouderschap brengt bij elke nieuwe fase weer nieuwe inzichten, uitdagingen en emoties met zich mee. Ik ben zo trots op hem dat ie in zijn grote bed ligt. Maar ook een beetje verdrietig. Het is de meest intense vorm van liefde die ik ken.”

“Het is de meest intense vorm van liefde die ik ken”

Emotionele rollercoaster

Kim noemt het moederschap een emotionele achtbaan. “Loslaten, vasthouden, loslaten, vasthouden. En het gaat zo snel. Ik ben me nu meer bewust van de tijd dan anders. Vanavond toen hij me vroeg een verhaaltje voor te lezen in ‘Brooklyn bed’ vroeg ik aan hem of hij blij was met zijn kamer. Hij zei en ik quote: “Is een superkrachtenkamer mama!” Een mooier compliment kan hij me niet geven. Nog maar zo klein en toch al zo groot. Soms zou ik de tijd op bepaalde momenten wel stil willen zetten. Zodat ik nog even langer van die knuffel kan genieten.”

Eerder vertelde Kim in Kek Mama over het samen slapen en de felle reacties die ze daarop kreeg.