Mama doet ook eens aardig: ‘Een jaartje klassenouder? Het werden er zeven’

Gefeliciteerd met je nieuwe baan

Lilian (33), moeder van Pluk (6) en Seb (1): “‘Ja hoor, dat wil ik wel’, zei ik nietsvermoedend toen ik Pluk op de basisschool inschreef en ik gevraagd werd als luizenmoeder. Leek me best geinig om zo een keertje alle kinderen op school te leren kennen. Wat ik niet wist, was dat het blijkbaar niet iets eenmaligs was, maar een vaste job. Voor ik het in de gaten had, werd ik in de nieuwsbrief voorgesteld als de nieuwste luizenpluizer. Sindsdien hang ik nu al twee jaar op de woensdag na een schoolvakantie, samen met een collega-moeder en gewapend met kam en kapmantel, boven driehonderd kinderhoofdjes, op zoek naar die jeukende krengen.”

Meer verhalen van moeders over alles dat met mombracing te maken heeft? Je leest ze hier.

Thuisonderwijs

Liz (40), moeder van Stef (15) en Nino (10): “Op 18 maart 2019 ging het land in lockdown en moesten ouders verplicht hun kinderen thuis onderwijzen. Omdat Linda, de moeder van Nino’s vriendje Sam, een zogeheten cruciaal beroep heeft, mocht Sam wel naar school. Na een week in zijn uppie aan het bureau van de meester, was hij diep ongelukkig. Uit medelijden stelde ik Linda voor dat ze Sam best bij mij kon brengen op de dagen dat zij werkte. Onder het mom van: waar er twee (ik heb ook nog een oudere zoon) aan de keukentafel kunnen leren, kunnen dat er ook drie zijn. Bovendien: hoelang zou zo’n lockdown nu helemaal duren? Hooguit een maandje, schatte ik.

“Zo'n lockdown zou hooguit een maandje duren, schatte ik”

Enfin, twee jaar later en diverse verplichte thuisschoolweken en quarantainedagen later, weten we allemaal hoe het afliep. Al die keren had ik niet alleen mijn eigen kinderen thuis, maar dus ook ADHD-Sam. En dat was de hel. Het joch kan er niks aan doen, maar Sam heeft de concentratie van een mug en zijn mond staat geen kwartier stil. Ik was echt gevloerd na afloop van zo’n dag dat ik drie knullen die liever gameden dan rekenden bij de les moest houden.

Linda nam heel lief chocola of druiven voor me mee als ze Sam kwam ophalen. Ze informeerde voor de vorm wel of het me nog uitkwam, maar eigenlijk ging ze er gewoon van uit dat haar zoon bij mij gedropt kon worden. En ik had de ballen niet om er iets over te zeggen. Daarom slaat nu iedere keer als er een persconferentie is de schrik me om het hart. Please, geen schoolsluitingen meer.”

De gaarkeuken is er niks bij

Raquel (41), moeder van Rafaël (11) en Michaella (7): “Mijn tachtigjarige buurvrouw was gevallen, had haar onderbeen gebroken en moest een paar weken herstellen op de bank. Ik vond het zo triest; dat arme, hulpeloze mens. Haar eigen dochters wonen tachtig kilometer verderop. Ze moest het doen met thuishulp en de magnetron. Dus die keer dat we pasta aten en ik te veel had gemaakt, liet ik Rafaël een bordje naar de overkant brengen. En toen ik een pittige bonenschotel had gemaakt, kreeg de buuf ook. Het mens was er dolgelukkig mee. Als de kinderen het lege bord of pannetje kwamen ophalen, bleef ze haar enorme dank uiten. Ze was er zó mee geholpen. Wat ontzettend lief van hun moeder.

Juist daardoor voel ik me nu, een halfjaar later, genoodzaakt om dat pannetje te blijven vullen. Maar dan ook élke dag. Zelfs op de momenten dat we zelf niet thuis zijn of ik eigenlijk geen tijd heb, kook ik voor de buurvrouw. Mijn man verklaart me voor gek. Mijn kinderen vinden het overdreven en zelfs de dochters van de buurvrouw hebben gezegd dat het echt niet hoeft. Maar ik doe het toch. Misschien omdat het in mijn cultuur normaal is – ik ben van origine Spaanse. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen haar zo’n flauwe magnetronhap te laten eten. Gelukkig houdt de buurvrouw van pikant.”

Spreek ik met de helpdesk?

Daphne, moeder van Max (7): “‘Jouw man werkt toch in de ICT? Zou hij mijn computer een keer willen nakijken?’ De vraag van de moeder uit de klas van Max overviel me zo dat ik stamelde dat het goed was. Zonder dat te overleggen met Edwin. Gelukkig vond hij het niet zo’n probleem. De betreffende alleenstaande moeder kenden we via onze kinderen die bevriend zijn. En ze haalde lekkere koekjes voor hem in huis.

Maar op de een of andere manier dacht ze na die ene keer dat Edwin haar vaste, gratis computerhulp is. Wifiproblemen? Inloggegevens kwijt? Updates die niet willen? De schoollaptop van haar oudste dochter vertoont kuren? Ze appt mij en verwacht eigenlijk dat Edwin wel komt opdraven. Edwin baalt er inmiddels enorm van. Alleen, juist omdat ze altijd zo blij en dankbaar is en onze kinderen nog steeds dikke vrienden zijn, is het lastig om haar nu na drie jaar nog af te kappen.”

Hoe heurt het eigenlijk?

Manon (44), moeder van Isabelle (8) en Art (6): “Het bleef doodstil in de hockeyapp toen er verzocht werd om een ouder die wilde fluiten bij de wedstrijden van onze meiden. Ook na een herhaaloproep en de vraag na de training, bood niemand zich aan. Mijn geweten speelde op en ineens hoorde ik mezelf zeggen dat ik het wel wilde doen.

Eén nadeel: ik had geen flauw benul van de regels. Isabelle zit nog maar net op hockey en ik ben asportief. Ik weet nog maar net wanneer iets een strafcorner is. Gelukkig biedt Google uitkomst. Ik zit nu al dagen met mijn neus in de spelregels.”

De taxi rijdt voor

Jacqueline (44), moeder van Steffi (14), Jasper (12) en Rik (10): “Vrijwillig verplicht, zo noem ik het rijden naar uitwedstrijden bij voetbal en hockey. We hebben een leaseauto, dus de benzine is gratis. Maar dat wil niet zeggen dat ik ook elke week zin heb om als een taxidienst alle kinderen van de teams te halen en brengen. Toch wordt daar schijnbaar wel van uitgegaan. Er wordt me niet gevraagd óf ik iemand wil meenemen, er wordt in de app gewoon gemeld welke kinderen ik deze week heb.”

Lees ook: ‘Dít kunnen wij Nederlandse moeders leren van Franse mamans’ >

Limo halen is ook leuk

Inge (29), moeder van Bastiaan (9): “Voetbal is altijd mijn passie geweest, dus toen het team van mijn zoon team tijdelijk een coach zocht, bood ik aan om het team te trainen. Dat heb ik geweten. Niet alleen houdt het in dat ik twee keer per week anderhalf uur lang vijftien jonge hondjes dril, ik moet ze ook op zaterdag coachen. Tel daar de uren ballen verzamelen, doeltjes sjouwen en velden uitzetten bij op en je komt aan een aardige parttime baan. Gelukkig heb ik één kind en kan ik het regelen met mijn werk. Maar voor volgend seizoen schrijf ik me in als limonadehaler of tenuewasser.”

Trotse pluizer

Jolien (38), moeder van Stijn (8), Lucas (6) en Carlijn (4): “Al vier jaar ben ik luizenouder en ik stroom maar niet door naar de betere ‘functies’. Ieder jaar denkt de leerkracht: ah, Jolien doet het vast dit jaar ook weer. Of ze zien mij bezig bij de klas van mijn ene kind en vragen of ik ook in hun klas kan helpen. Zeg dan maar eens nee, want bijna niemand wil het doen. Terwijl hoofdluis iets is waarvoor je je helemaal niet hoeft te schamen. Ik ben dan ook supertrots op mijn baantje.”

Het liep uit de hand

Linda (40), moeder van Chimaero (16), Valkyrja (14), Nyachdi (12), Qirinye (11) en Deagão (8 maanden): “Een paar jaar geleden had een van mijn dochters een vriendinnetje in de klas bij wie ze thuis geen geld hadden voor boodschappen. Als dat meisje hier kwam spelen vroeg ze altijd om een extra snoepje, koekje of boterham. Na een tijd viel het kwartje bij mij: zou ze honger hebben? En ja hoor, toen ik voorzichtig informeerde, bleek dat papa en mama structureel geld tekortkwamen door aanhoudende administratieve fouten bij instanties.

Eerst nam ik met boodschappen doen wat extra voor hen mee, zodat ze bijvoorbeeld een keer pannenkoeken konden bakken of fruit konden eten. Maar dat werd op den duur te gek. Als gezin van, toen nog, zes personen kun je niet ook voor een extra gezin zorgen.

“Pas op: voor je het weet run je een tweede voedselbank”

Ik ging op zoek naar initiatieven in de buurt om te kijken of er ergens eten te halen was. Bij een van die voedselprogramma’s bleken meer mensen uit ons dorp aangesloten te zitten. Alleen was vervoer altijd een probleem. Vanaf toen niet meer, want ik reed toch voor het desbetreffende gezin. Dan nam ik meteen spullen voor de rest mee. Al snel breidde zich dat uit. Er kwamen meer mensen bij en wij kregen zelf ook etenswaren aangeboden om uit te delen.

Dat leidde tot de oprichting van een eigen initiatief, samen met mijn man, onze bedrijfsadviseur en een jeugdvriend: Stichting Dishmissed – No Waste. We hebben zelfs de officiële ANBI-status toegewezen gekregen. Wat ik wil zeggen: kijk maar uit voor je iemand een pak melk en een pak bloem geeft, voor je het weet ben je voorzitter van een stichting en run je een tweede voedselbank.”

Opvolger gezocht

Liset (41), moeder van Éowyn (12), Derek (11) en Olaf (7): “Klassenouder, ik dacht: dat doe ik eens een jaartje. Het werden er zeven. Blijkbaar vonden de andere ouders dat ik het goed deed of er was gewoon niemand anders. Halverwege het jaar klaagden er altijd wel ouders dat zij niet gevraagd waren, maar als ik aanbood dat ze het over mochten nemen, kreeg ik nul respons. Tot ik gewoon eens niet de infoavond bezocht en mijn man, die in mijn plaats ging, zei dat ik het niet erg vond dat een ander de taak op zich zou nemen.

“Klassenouder, ik dacht: dat doe ik eens een jaartje. Het werden er zeven.”

Op zich vind ik een zekere mate van ouderparticipatie helemaal niet erg, maar ik had drie kinderen op die school. Dus stond ik bij de een te luizenpluizen, maakte ik in de andere klas papieren vlinders en regelde ik bij nummer drie het paasontbijt en bedacht ik het afscheidslied. Bovendien is het een flinke klus. Als klassenouder doe je echt veel meer dan alleen de schoolreisjeslijst invullen. Je helpt mee bij het kerststukjes maken, het paasontbijt en juffendag en je bakt ook nog eens pannenkoeken voor het schoolfeest. Maar ook ben jij degene die alle ouders Tikkies stuurt voor het eindejaarscadeau en er achteraan moet blijven gaan om het geld ook echt te ontvangen.

Volgend jaar zit alleen Olaf nog op de basisschool, dan blijft het bij een uurtje de bibliotheek runnen. Deze taak heb ik overigens aan Olaf zelf te danken. Hij had mij daarvoor had opgegeven: ‘Mama doet helemaal niets dit jaar op school, dus die kan de bibliotheek wel doen.’”

Een huis vol

Francis (38), moeder van Caro (14) en Noa (10): “Kan wel bij ons, zei ik spontaan toen de moeder van een klasgenootje van Noa vertelde dat ze omhoogzat qua opvang op de woensdagmiddag. Ik werk niet, ons huis is groot genoeg en bovendien is haar dochter Saar een echte lieverd. Maar vervolgens heb ik nu elke woensdag een hok vol thuis.

Blijkbaar heeft zij aan meer moeders verteld dat ik thuis en dus beschikbaar ben. Geeft niet, ik ben gek op reuring. Maar soms vind ik het wel een beetje te druk, zeker als ik zes kleiende, kleurende, elastiekende en gillende meiden in huis heb. Wat me vooral tegenstaat is het gemak en de vanzelfsprekendheid waarmee de kinderen bij mij gedumpt worden. Maar ik ben niet assertief genoeg om er wat van te zeggen.”

Dit artikel staat in de Kek Mama Mombracing Special 2022.

77% van de moeders in Nederland heeft te maken met momshaming, blijkt uit onderzoek van Kek Mama. Dat vond de redactie zó schokkend, dat ze een campagne is gestart: Kek Mama lanceert mombracing, de tegenhanger van momshaming, en roept alle moeders op om elkaar voortaan te steunen in plaats van te bekritiseren.