Beeld: Canva Pro
Een bikini-body? Die heb je al. Je hoeft er alleen nog zelf in te geloven. Want terwijl de temperaturen stijgen, hoeft je zelfvertrouwen echt niet te smelten.
Door de jaren heen is mijn relatie met zomers in bikini langzaam verslechterd. Waar ik ooit zelfverzekerd op mijn strandlaken lag, voel ik nu vooral stress als de temperaturen stijgen. Niet door de hitte, maar door mijn lichaam. Het lichaam dat ooit vanzelf terugveerde na mijn eerste zwangerschap, maar me nu na de tweede lijkt te verraden. Of eigenlijk, dat ik zélf lijk te verraden. Want dat is misschien nog wel het pijnlijkst: dat ik zo streng ben voor mezelf.
Mijn lichaam heeft twee keer een wereldprestatie geleverd: een kind op de wereld gezet. En toch lukt het me niet om mild te zijn voor dat lijf dat hen gedragen heeft. Vorige zomer gaf ik mezelf een soort vrijstelling: ‘Je bent net weer bevallen, wees lief voor jezelf.’ Dat lukte met grote, losse jurken. Maar dit jaar had ik volgens mezelf geen excuus meer. Dit zou mijn hot mom’s summer worden. Nou ja, niet dus. Want in mei sloeg de paniek toe: weer niets gedaan. Weer te laat. Weer geen bikini-body.
Ik zie alweer hoe dit eindigt: terwijl ik straks met mijn kinderen op het strand lig, ben ik me constant bewust van mijn lichaam, probeer ik ongemerkt mijn buik in te houden en mijn benen te verhullen. Natuurlijk weet ik best hoe belachelijk het klinkt. Ik heb verdomme twee kinderen op de wereld gezet, dan is het toch niet zo gek dat mijn lichaam even nodig heeft om weer de oude te worden? Of dat misschien wel helemaal nooit meer wordt? En toch blijft het een strijd met mezelf.
Frederike Mewe, psycholoog en auteur van het boek Thuiskomen bij jezelf, de psychologie van zelfacceptatie, noemt dit onze ‘innerlijke criticus’. Die stem die altijd tettert dat het niet goed genoeg is. “Vooral als je jezelf letterlijk bloot moet geven op het strand of bij het zwembad. Dan kun je er niet meer omheen en dat voelt heel kwetsbaar”, zegt ze. “Vrouwen hebben dat helaas vaker dan mannen, doordat vrouwen nog altijd meer onder een vergrootglas liggen, zeker op het gebied van uiterlijk. Dat komt voor een groot deel door de manier waarop vrouwen worden neergezet, wat een ideaalbeeld heeft gecreëerd: slank en strak. Alles wat daarvan afwijkt is zogenaamd niet perfect. En als je daar continu mee geconfronteerd wordt, ga je geloven dat dat perfectie is.”
Saskia (38), moeder van drie, voelt die druk totaal niet. “Ik heb striae, hangborsten en putten in mijn benen. So what? Mijn man vindt me nog altijd aantrekkelijk, mijn kinderen houden van me en het belangrijkste: ik vind zelf ook dat ik er best mag wezen. Dit lijf heeft drie kinderen gedragen, gebaard en gevoed. Dan is het toch logisch dat het er anders uitziet? Wat mijn kinderen zich later herinneren is niet of ik wel of geen vetrollen had, maar of ik mee het water in dook.”
Ik bewonder vrouwen als Saskia. Vrouwen die hun lichaam niet haten om wat het niet is, maar vieren om wat het wel is. Dat lukt me nu misschien nog niet, maar is wel het uiteindelijke doel. Amina (33) herkent dat. Ze worstelde jarenlang met haar zelfbeeld, maar kantelde dat toen ze moeder werd van twee meiden. “Ik heb echt gehuild om m’n lijf. Had seks in het donker omdat ik me zelfs voor mijn man schaamde. Maar toen ik moeder werd van een tweede dochter, is er iets in mij veranderd. Ik besefte: zij kijken naar mij. Ik ben hun voorbeeld. Als ik mezelf de grond in trap, doen zij dat straks ook. Ik ben heel bewust met mezelf aan de slag gegaan om dat ideaalbeeld los te laten. Dat is moeilijk, want we worden er dagelijks aan herinnerd hoe een lichaam er volgens de maatschappij uit ‘hoort’ te zien. Een van de dingen die ik heb gedaan, is iedereen op Instagram ontvolgen die mij onzeker maakte. In plaats daarvan ben ik vrouwen gaan volgen die me doen denken aan mezelf.”
Ik betrap mezelf er ook op hoe snel ik me laat beïnvloeden door wat ik online zie. Ik hoef maar even te scrollen en daar is ze weer: een moeder met een strakke buik en een newborn in haar armen. Geen spoor van een buikje, wallen of enige onzekerheid. Terwijl ik zelf soms al trots ben als ik een schone outfit aan heb. En dan weet ik heus wel dat het filters zijn, een goede pose en een momentopname, maar toch loopt mijn gevoel daar niet altijd in mee. Mewe beaamt dat we door social media in een wereld leven waarin uiterlijk nog meer aandacht heeft gekregen. “Ons ideaalbeeld wordt grotendeels bepaald door wat we continu zien, ondanks dat dat beeld vaak onrealistisch is. Dus social media is echt voer voor de innerlijke criticus. Als je daar steeds opnieuw mee geconfronteerd wordt, dan ga je geloven: zo moet ik zijn.” Tegenwoordig is dat beeld extra krachtig, omdat je het niet alleen bij beroemdheden ziet, maar ook bij ‘gewone’ mensen op Instagram die ogenschijnlijk razendsnel weer back in shape zijn na een bevalling. Dan denk je al snel: als zij het kunnen, moet ik het ook kunnen.
Je lichaamsbeeld begint meestal niet pas na een zwangerschap. De manier waarop je naar je lichaam kijkt, is al voor die tijd gevormd en dat neem je mee in hoe je je lijf na een bevalling beleeft. Mewe: “Als je voor je zwangerschap al een positief zelfbeeld had, is de kans groter dat je ook daarna milder naar jezelf kunt kijken. Maar zo’n zelfbeeld staat niet vast; het is dynamisch en kan veranderen. Bijvoorbeeld door aan je zelfvertrouwen te werken of simpelweg door andere ervaringen.” Die basis wordt vaak gelegd in je jeugd, voegt ze eraan toe. Wat je hebt meegekregen in je opvoeding of als je bijvoorbeeld bent gepest om je uiterlijk: dat speelt allemaal een rol in hoe je jezelf nu ziet. Dat zelfbeeld werkt ook weer door naar de volgende generatie. “Vooral als je een dochter hebt, is het belangrijk om je bewust te zijn van hoe je met je eigen lichaam omgaat. Je hoeft jezelf niet perfect te vinden, maar het helpt enorm als je laat zien dat je goed voor jezelf zorgt zonder te diëten of obsessief bezig te zijn met je uiterlijk. Geef liever de boodschap mee dat gezond eten en bewegen belangrijk zijn omdat je lichaam het waard is, niet omdat het moet veranderen.”
Maar wat als je nog niet bent waar je zou willen zijn? Als je je net zoals ik ergens tussen acceptatie en frustratie bevindt? Mewe stelt gerust: je hoeft die stem van onzekerheid niet uit te schakelen om toch te leven zoals je wilt. “Vraag jezelf af wat je belangrijker vindt. Wil je leven, ervaringen opdoen en herinneringen maken? Of wil je wachten tot je ‘goed genoeg’ bent? Laat je niet tegenhouden. Over tien jaar kijk je naar foto’s van nu en denk je: waar maakte ik me toen druk om?” Dat klinkt misschien confronterend, maar het is ook bevrijdend. Echt waar: niemand ligt op het strand naar jouw buik te kijken, ze zijn druk genoeg met hun eigen ongemakkelijke badpak en wegrennende kinderen. En de kinderen willen gewoon dat je meegaat het water in. Die geven geen moer om love handles. Ik weet nog niet of ik het dit jaar helemaal kan loslaten. Misschien loop ik weer met m’n armen over m’n buik. Misschien zie ik mezelf op een vakantiefoto en denk ik: oef. Maar waar ik wel voor ga waken, is dat ik niet de hele tijd bezig ben met hoe ik eruitzie, maar geniet van het moment. En ik weet wel zeker dat als ik later terugkijk op deze zomer, ik iets anders zie. Niet een buik die ooit platter was, maar een moeder die plezier had met haar gezin. En bommetjes deed tot die bikini afzakte.
Yoni ging kamperen en krijste vervolgens de hele camping wakker, toen ze met haar voet iets harigs raakte. Een rat! Dacht ze in ieder geval. Je leest het hier.
Je las dit artikel eerder in Kek Mama Magazine.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Leonie en Maarten waren altijd aan het kibbelen over geld. Om nog maar te zwijgen over de stress en haast en al het gedoe dat opvang en school opleveren. Ze besloten: hij zou stoppen met werken en voor de kinderen zorgen en zij ging fulltime werken.
Je zou denken dat zelfstandigheid bij je kind vooral komt door een heleboel taken en zelf overal over mag beslissen. Dat ze van alles zelf moeten doen, zelf moeten kiezen en zoveel mogelijk vrijheid krijgen. Maar verrassend genoeg werkt het juist andersom! Te veel keuzes en te veel zelf moeten beslissen kunnen kinderen juist overweldigen. […]
Elke generatie heeft zo z’n eigen stijl van ouderschap, maar de kloof tussen millennials en boomers is enorm. Boomers groeiden op met tough love: strenge regels, bijna geen schermtijd (want dat was er gewoon nog niet) en het idee dat kinderen zo snel mogelijk zelfstandig moesten worden. Nu hun kids zelf ouders zijn, kijken boomers […]
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Femke, die in de clinch ligt met haar zoon over zijn vervolgopleiding.
Franse babynamen zijn momenteel enorm populair. Logisch ook, want ze klinken ontzettend chic en zijn ook nog eens tijdloos, waardoor ze perfect zijn voor je toekomstige mini-me. Wat maakt Franse namen zo prachtig? Waarschijnlijk de associatie romantische Parijse straatjes, maar ook sterke vrouwelijke hoofdpersonen uit boeken en niet te vergeten stijlvolle iconen die nooit uit […]
