Illustratie: Mirjam de Ruiter
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.
Toen ik voor het eerst moeder werd, had ik geen idee dat het niet alleen mijn nachtrust, maar ook mijn vriendschappen zou verstoren. Waar ik voor het moeder-zijn avond na avond kon bijkletsen met vriendinnen in een café om de hoek, liep ik nu avonden achter elkaar een baby in mijn armen te wiegen. Langzamerhand merkte ik dat sommige vriendinnen daar niets mee konden. Dat hun levens zo ver van de mijne stonden, dat er geen plek meer was in elkaars leven. Vriendschappen verwaterden, van beide kanten. Dat maakte de verschillen tussen onze levens pijnlijk duidelijk.
Vriendschappen verschuiven. Dat kan altijd gebeuren, maar wanneer je moeder wordt, merk je pas echt goed wie dicht bij je staan en wie niet. Soms verlies je een vriendin, maar komen er nieuwe, sterkere banden voor terug. Met de moeder die je leert kennen op het schoolplein, met een buurvrouw die ook net moeder is geworden of met een vriendschap die er al was.
Dat laatste ervaarde ik zelf. Mijn vriendin – zonder kinderen – met wie ik al jarenlang lief en leed deel, ziet mijn kinderen bijna als de hare. Zonder de lasten, dat dan weer wel, grappen we regelmatig. Ze geniet intens van ze, en ik geniet daar weer van. Samen met haar man, ook een dierbare vriend, stond ze een paar jaar geleden midden in de nacht bij ons op de stoep om er te zijn voor mijn oudste zoontje, toen ik beviel van mijn tweede. Ze was een van de eersten die hem zag en vasthield. We gaan nog steeds regelmatig samen op vakantie, met en zonder kids, en delen alles wat het leven brengt. Ook over de kinderen kan ik goed met haar praten, ondanks dat ze er zelf geen heeft. Zij is degene die ik bel als het me even te veel wordt. Degene die ervoor zorgt dat ik ook voor mezelf blijf zorgen. Nadat ik moeder werd, zijn we alleen maar meer naar elkaar toegegroeid. Aan haar vertrouw ik mijn kinderen dan ook met alle liefde toe.
Ik ben niet de enige die merkt dat moederschap vriendschappen verandert. Soms net zo warm en verdiepend, soms pijnlijk en confronterend. Stella verloor een groep vriendinnen nadat duidelijk werd dat haar jongste zoon autisme heeft. “Via Instagram vond ik een hechte vriendengroep, allemaal moeders, met wie ik veel kon praten en delen over het ouderschap. Maar toen mijn zoon de diagnose kreeg, veranderde alles. Door de intensieve zorg voor hem kon ik minder vaak afspreken. Als dat wel lukte, nam ik hem mee en moest ik vaak eerder weg. Anders werd het voor hem gewoon te veel. Het was een enorm pittige periode en in plaats van begrip voor mijn situatie, namen ze afstand. De groep besloot dat ik niet meer voldeed aan hun beeld van vriendschap. Ze hadden geen behoefte meer aan mij en van de ene op de andere dag werd ik gecanceld. Ik werd verwijderd uit de appgroep en hoorde niets meer van ze. Zoiets geks had ik nog nooit meegemaakt. Het was pijnlijk en kinderachtig en het doet nog steeds zeer, ook al is het al anderhalf jaar geleden. Af en toe reageert een van hen nog onder mijn posts op Instagram. Zoals toen ik deelde dat mijn zoontje non-verbaal is gebleven. Ze plaatste hartjes onder de post, alsof er niets gebeurd is. Het lijkt wel alsof ze voor de buitenwereld wil laten zien dat ze heel betrokken is. Dat voelt dubbel, omdat ze mij keihard heeft laten vallen toen ik haar het hardst nodig had. Het steekt dat mijn kind hiervoor de reden was. Gelukkig heb ik andere fijne vriendinnen om me heen, maar online vriendschappen zoek ik niet meer. Ik hoop dat de groep ooit inziet dat het niet oké was zoals ze me toen behandeld hebben.”
Ook Sanne zag haar vriendinnengroep langzaam afbrokkelen. Dit gebeurde nadat haar vriendinnen kinderen kregen en zij nog niet. “Twee van mijn beste vriendinnen waren in verwachting. Bij mij lukte het toen nog niet om zwanger te raken. Ik weet nog hoe ze het mij kwamen vertellen, met z’n tweeën, alsof ze samen de moed hadden verzameld. Allebei in tranen, bang dat ik verdrietig zou zijn. En eerlijk: dat was ik ook echt wel een beetje. Maar tegelijkertijd gunde ik het ze enorm. Ik zei meteen dat ze zich ook echt niet opgelaten hoefden te voelen. Toch veranderde de vriendschap in de jaren daarna. Zij kregen kinderen, ik niet. Waar we vroeger met z’n drieën onafscheidelijk waren, spraken ze nu vaker samen af. Zonder mij, met hun kindjes. Daar kwamen de eerste scheurtjes. Ik voelde me buitengesloten, alsof ik ineens niet meer in hun wereld paste. Met z’n drieën hadden we altijd zo’n sterke band, dacht ik. Maar zodra er kinderen kwamen, veranderde de dynamiek. Toen ik eindelijk ook zwanger raakte en mijn dochter werd geboren, hoopte ik dat we weer dichterbij elkaar zouden komen. Maar hun kinderen waren ouder en er was weer weinig aansluiting. Diep vanbinnen voelde ik dat we uit elkaar groeiden. Toen ik zwanger was van mijn tweede, waren hun kinderen allang uit de luiers. Een van hen organiseerde mijn babyshower. Een mooi gebaar, zou je denken. Maar daar maakte ze een nare opmerking over hoe ik in het leven sta en over de opvoeding van mijn kind. Alsof ik iets verkeerd deed. Dat sneed diep. Vanaf dat moment besloot ik afstand te nemen. De andere vriendin bleef er een beetje tussenin hangen, maar uiteindelijk merkte ik dat ze, misschien onbewust, toch een kant koos. En dat was niet die van mij. We groeiden uit elkaar. En nog steeds doet dat pijn. We hebben alles uitgesproken en we zien elkaar nog af en toe, maar het zal nooit meer zoals vroeger worden. Ik heb geleerd dat ik niet altijd water bij de wijn wil doen. Vriendschap moet van twee kanten komen. Ik vind het leuk als we elkaar even zien, maar er is zoveel gebeurd. Zoveel momenten waarop ik me alleen heb gevoeld, terwijl we ooit zo close waren. En weet je? Af en toe denk ik: dit is hun verlies. Dus laat ik het los.”
De komst van kinderen kan de band met een vriendinnengroep juist ook versterken, weet Lea. “Mijn twee jeugdvriendinnen, met wie ik al op de middelbare school alles deelde, en ik bleken tegelijkertijd zwanger te zijn. We wisten dit nog niet van elkaar, want toen ik mijn zwangerschap bekendmaakte, was die van mijn vriendin nog te pril om het te vertellen. Een paar weken later waren we samen in een koffietentje, twee van ons met een al dikker wordende buik, toen onze vriendin vertelde dat ook zij zwanger was. Die timing voelde haast magisch en het zorgde meteen voor een nog sterkere band. We bevielen kort na elkaar en onze kinderen, alle drie jongens, groeien samen op. Het is zo mooi om te zien dat waar we vroeger alles deelden over jongens en school en later over studie, vakanties en liefdes, we nu praten over eindeloos slapeloze nachten, peuterpuberteit en het gevoel soms te verdwijnen in het moederschap. Niets is te gek om te bespreken en juist dat geeft zoveel steun. We voelen ons meer dan ooit met elkaar verbonden, ook al zien we elkaar (ja, door al die kinderen, we hebben er met z’n drieën samen inmiddels tien) een stuk minder. Maar als we elkaar zien, is alles meteen goed. Het voelt zo vertrouwd dat daar geen kind tussenkomt. Figuurlijk dan, want een normaal gesprek kunnen we niet voeren met elkaar als we met de kinderen afspreken. Toch durf ik de band onbreekbaar te noemen, juist door al die kids die nu gezellig om ons heen dartelen.”
Het moederschap kan vriendschappen flink door elkaar schudden. Soms levert het pijn en afstand op, soms juist verdieping en steun. Maar of een band nu verwatert of sterker wordt: elke vriendschap die blijft voelt waardevoller dan ooit. Dat merk ik ook zelf. De vriendin die al die jaren naast me staat, is een van de belangrijkste mensen in mijn leven. Want tussen alle opvoedstruggles en drukke dagen door, is zij degene die me eraan herinnert dat ik ook gewoon mezelf mag zijn. En dat is misschien wel de grootste kracht van vriendschap: dat er, ondanks alle veranderingen die het moederschap met zich meebrengt, er uiteindelijk altijd iemand is die blijft.
Je last dit artikel eerder in Kek Mama 4
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.Toen ik voor het eerst moeder werd, had ik geen idee dat het niet alleen […]
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Rianne (36) houdt van haar schoonouders, maar ze heeft één heel groot nadeel: ze koopt te veel onnodige cadeaus.
Soms komt financiële schade niet door verkeerde keuzes of pure pech, maar door – jawel – je eigen kind. Dat ontdekte Julie (29) toen ze het roze glittertasje van haar 3-jarige peuter opende.
Kerst: het feest van lichtjes, liefde… en chaos. Dat wij moeders alle kerstballen hoog moeten houden wisten we natuurlijk al, maar soms zouden we dat wel even anders willen.
Een Huis Vol is terug, dat betekent de hele kerstvakantie weer genieten van de chaos van de families Lopez, Bal, Bakcha en Blom. Vinden we heerlijk, want dan valt ons eigen huishouden opeens wel mee.
