‘Noodgedwongen latten we, omdat de kinderen elkaar niet kunnen uitstaan’

“‘Zozo, twee zonen dicht op elkaar, dat wordt een drukke boel’, lachte de verloskundige toen ik opnieuw in verwachting bleek van een jongen. Christiaan en ik lachten hartelijk mee. We waren al samen sinds mijn zestiende. Dolblij waren we, met twee gezonde jongens in het vooruitzicht. De kroon op onze liefde.

Geen dag meer rustig

Het pakte anders uit. Want vanaf dag één kon Matthijs, toen veertien maanden, zijn jongere broertje niet uitstaan. Ik tilde er niet te zwaar aan. Matthijs was zelf nog een baby, hij wist niet wat hij deed wanneer hij met een Duplo-blok op het hoofdje van Oskar timmerde. Of later, toen hij bijna drie was, met een driftbui boven op zijn broertje ging liggen in zijn ledikant en hem bijna verstikt had als ik niet binnen was gelopen.

Of het agressieve gedrag van Oskar een tegenreactie was, ook wanneer hij een vechtpartij met zijn broer zelf begon, zullen we nooit weten. Pedagogen bijten zich al jaren stuk op de relatie tussen mijn kinderen. Maar feit is dat vanaf het moment dat Oskar op zijn vierde sterk genoeg was om – letterlijk – terug te slaan, het geen dag meer rustig was bij ons thuis.

Een belletje van Jeugdzorg

Speelgoed. Eten. Vriendjes. De tv. Alles was aanleiding om over te knokken. Christaan werkte fulltime, ik drie dagen per week. En al snel ging ik kapot aan de dagen alleen met de kinderen. Nooit heb ik ze lief samen zien spelen of de een de ander een kus of knuffel zien geven. Wat Christiaan en ik ook probeerden om ze nader tot elkaar te brengen, ze gunden elkaar het licht in de ogen niet.

“Wat we ook probeerden om ze nader tot elkaar te brengen, ze gunden elkaar het licht in de ogen niet”

Op een dag, ze waren acht en negen, liep een vechtpartij tussen Matthijs en Oskar zo uit de hand, dat ze beiden op de EHBO belandden. Oskar had een gebroken pols, Matthijs elf hechtingen in zijn lip. ‘Jongens hè’, lachte ik nog zenuwachtig bij de arts. Twee dagen later kreeg ik een belletje van een ondersteuningsteam van Jeugdzorg. Of ons gezin misschien wat hulp kon gebruiken.

Lees ook: Ineens niet meer het jongste kind: ‘Mama, wanneer gaat die baby nu weer weg?’ >

Uit elkaar

Chris en ik overladen onze jongens met liefde. We zijn stapelgek op hen allebei, en op elkaar. Ruzie maken we nooit. Anderhalf jaar lang werden we binnenstebuiten gekeerd door alle mogelijke instanties, psychologen en orthopedagogen. Psychiaters zelfs, om diagnoses uit te sluiten. Tot een pedagoog concludeerde: ‘Sommige mensen verdragen elkaar gewoon niet.’ We konden ervoor kiezen zo door te ploeteren tot ze achttien waren, zei ze. Maar hadden we – vergezocht, maar wie weet – er ook weleens aan gedacht om ze uit elkaar te halen?

“Na 25 jaar wilden we elkaar nog altijd geen dag missen, maar dit kon zo niet langer”

Avondenlang braken Chris en ik onze hoofden erover. Na 25 jaar wilden we elkaar nog altijd geen dag missen, maar dit kon zo niet langer. Als we het nu eens zouden proberen, besloten we, één jaar latten. Chris zou een appartement betrekken met Matthijs, Oskar zou bij mij in ons huis blijven, en dan de weekends samen. Kolder, maar een betere oplossing hadden we niet.

Oefenjaar

Inmiddels is het oefenjaar voorbij en de rust is niet te beschrijven. Chris en ik missen elkaar verschrikkelijk, maar de jongens floreren. Ze doen het goed op school, hebben veel en leuke vrienden, helpen thuis gezellig mee. De ene vakantie neem ik Matthijs op sleeptouw en Chris Oskar, om wel voeling te houden met beide kinderen. Hoewel het voor Chris en mij allesbehalve optimaal is, is dit blijkbaar de best passende gezinsvorm voor ons. En wie weet hoe zaken veranderen wanneer de kinderen ouder zijn. Misschien zoeken ze elkaar spontaan eens op. Hopen doe ik niet, maar wat zou het ons gelukkig maken.”

Dit artikel staat in Kek Mama 04-2022.

Nog meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram.