‘Mijn stiefkinderen saboteren mijn relatie’

Reina: “Gezellig, dacht ik, toen Fedor me tijdens onze eerste date vertelde dat hij ook twee kinderen had. Ik droomde altijd al van een groot gezin, maar toen ik twee jaar geleden ging scheiden en een nieuwe zwangerschap geen optie meer was, viel die droom in duigen. De situatie met Fedor kon niet beter, zo leek het. Onze omgangsregelingen liepen precies synchroon: om het weekend hadden we een weekend met z’n tweeën, het andere weekend hadden we alle aandacht voor onze kinderen, en doordeweeks konden we zelfs ook een avond samen uit.

Open kaart

Na een halfjaar stelde ik Fedor voor aan mijn dochters. Hij woont bij ons in de buurt – we kennen elkaar via een lokale dating-app – en het werd te verleidelijk om stiekem af te spreken wanneer de meiden sliepen. Ik moest er niet aan denken dat ze ons betrapten, dus konden we beter open kaart spelen.

Het klikte meteen enorm tussen hen. Zo goed, dat we besloten de kennismaking met zijn zonen ook niet langer voor ons uit te schuiven. We waren zeker van elkaar en onze relatie; hoe leuk zou het zijn als we nu af en toe ook in weekends mét kinderen konden afspreken?

Lees ook:

‘Ik hou van mijn stiefdochter alsof het mijn eigen kind is’ >

Regels

Van tevoren hadden Fedor en ik het helemaal uitgedacht. Regels afgesproken. We mochten nooit een ouderrol vervullen naar elkaars kinderen, zouden ons verre houden van bemoeienissen met de opvoeding, want die was tussen hem en zijn ex, en mij en de mijne. We spraken ook af vooral geen groot feest te maken van de situatie: dit moest het nieuwe normaal worden. Geen gesmijt met cadeautjes, niet van elke ontmoeting een spectaculair uitje maken. Ook zouden onze kinderen zich nooit verplicht hoeven voelen om met elkaar op te trekken. Dat Fedor en ik bij elkaar wilden zijn, betekende niet dat zij hun agenda’s daarop moesten afstemmen.

‘Leuk voor je’

Wat waren we naïef. Want waar mijn dochters enthousiast waren over álles aan de situatie, tot twee agressief gamende puberstiefbroers aan toe, waren de zonen van Fedor niet van plan ook maar íets positiefs aan de nieuwe context toe te voegen. Toen ik mijn hand naar zijn oudste zoon uitstak met een ‘Hoi, ik ben Reina’, antwoordde hij: ‘Leuk voor je’, en liep naar boven. Als ze wisten dat ik kwam, zorgden ze ervoor dat de woonkamer vol zat met hun vrienden. Ze weigerden mee te eten met het avondeten, vonden alles wat ik kookte ‘goor’, ze draaiden zo hard muziek dat er beneden niet te leven viel en snauwden tegen mijn dochters.

Niet samenwonen

Fedor was al langer gescheiden dan ik. Hun moeder had al tijden een nieuwe relatie met stiefkinderen, en daar liep het wel goed, volgens Fedor. Oké, de kennismaking was misschien wat snel, na een relatie van een halfjaar, maar als we het nóg zes maanden hadden uitgesteld, was de situatie hetzelfde geweest: de eerste ontmoeting bleef de eerste ontmoeting, en tot die tijd wisten zijn kinderen niet van mijn bestaan. We snapten er niets van.

Noodgedwongen besloten we onze tijd samen mét kinderen, zo beperkt mogelijk te houden. Natuurlijk, de kinderen hadden niet gevraagd om de situatie, en op onze dagen zonder onze kinderen, kwamen we genoeg aan elkaar toe. Maar dromen van een gezamenlijke vakantie durfden we niet meer, en fantaseren over samenwonen in de – uiteraard verre – toekomst al helemaal niet. Zelfs al viel het praktisch zo makkelijk te regelen, met levens die zich afspeelden in dezelfde regio.

Wennen

Inmiddels zijn Fedor en ik ruim anderhalf jaar samen. In het jaar dat ik zijn kinderen ken, hebben ze nog geen stapje in onze richting gezet, wat Fedor ook geprobeerd heeft aan gesprekken en beloningsafspraken. Volgens hun moeder moeten ze gewoon wennen, maar ik ontwikkel inmiddels een antipathie tegen ze. Ik heb het gevoel dat ze onze relatie bewust saboteren. Want als Fedor en ik elkaar alleen om het weekend kunnen zien, en doordeweeks één avond, en nooit samen op vakantie kunnen, wat is onze relatie dan meer dan een scharrel? Gechargeerd natuurlijk, maar ruimte voor meer dan een stedentripje met z’n tweeën is er niet; mijn vrije dagen zijn beperkt en ik ga ’s zomers ook met mijn dochters op vakantie.

Vrijspel

Omdat Fedor wel met hen klikt, overweegt hij nu om de komende skivakantie met ons mee te gaan, terwijl zijn jongens weggaan met hun moeder. Zo krijgen we het toch georganiseerd. Ik ben blij met zijn flexibiliteit, maar vrees voor de toekomst. De onwelwillendheid van zijn zonen werpt een donkere wolk over onze relatie. Als die niet optrekt, duurt het nog minstens acht jaar voordat zijn kinderen de deur uitgaan en wij vrijspel hebben. Ik hoop dat wij zo’n lange adem hebben, maar áls er een voordeel aan te benoemen valt: het houdt onze relatie tenminste wel fris en spannend.”

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >