Beeld: Canva
Mirjam (36) is gescheiden en moeder van Mare (8) en Linde (6). Sinds kort heeft ze een nieuwe, maar ook oude liefde. Haar jeugdliefde.
“Ze noemden ons de incrowd, de vaste groep alto’s die steevast in de fietsenkelder van school bivakkeerde. Een groep zestien- en zeventienjarigen die mijn volledige sociale leven betekende. Samen bezochten we concerten, werden we stiekem dronken in de keet in ons dorp, en beleefden we onze eerste liefdes.
Maarten was de stille van het stel, maar degene met de meeste humor. Áls hij iets zei, had hij de lachers op zijn hand. Daarnaast was hij, mede door zijn flinke postuur, een gevoelige knuffelbeer die je al je geheimen kon toevertrouwen. Vanaf het moment dat we bij elkaar in de klas kwamen in 4vwo was het dikke mik tussen ons. Onze vrienden begrepen het niet, onze nauwe band waarvan we bezwoeren dat ie platonisch was, laat staan dat onze ouders dat geloofden. Ze gedoogden ons dagelijkse samenzijn, maar de nachten dienden we gescheiden door te brengen.
We hadden nog geen mobiele telefoons of e-mail om op die momenten contact te houden. Dus hielden we uit nood ieder een dagboek bij, dat we de volgende dag wisselden. Zo ontstonden de kronieken van twee mensen samen; een bijna shakespeareaanse samensmelting. Natuurlijk waren we verliefd, achteraf bezien. Maar we herkenden het gevoel niet. Dus scharrelden Maarten en ik met anderen, om die avonturen direct met elkaar te bespreken.
Drie jaar later ging ik studeren, hij niet. In mijn nieuwe leven in een andere stad leek onze middelbareschooltijd een leven geleden. De band tussen Maarten en mij liet ik langzaam doodbloeden, zijn pogingen tot contact ten spijt. We verkasten zonder het van elkaar te weten naar andere uiteinden van het land. We trouwden, kregen kinderen en scheidden weer.
En zo zat ik op een nazomeravond op het terras met twee vriendinnen uit mijn jeugdkliek, toen Maarten een DM stuurde via Instagram. Hij moest me hebben opgezocht, want we waren niet gelinkt. ‘Hadden we natuurlijk samen moeten doen’, schreef hij droogjes onder een foto van ons favoriete lokale bandje van vroeger, waar hij op dat moment blijkbaar een concert van bijwoonde.
Gierend van de lach haalden mijn vriendinnen en ik oude herinneringen op, terwijl ik me stilletjes realiseerde hoe erg ik hem miste. De ultieme herkenning die we bij elkaar voelden, de vanzelfsprekendheid van ons samenzijn, de weinige woorden die we nodig hadden omdat we elkaars gedachten leken te lezen; ik had ze nooit meer gevoeld.
‘App ’m terug!’, gilden mijn vriendinnen. Maar ik was net gescheiden en had twee kinderen van toen vijf en drie groot te brengen. Maarten zag me aankomen met mijn gevolg. Het kostte precies een minuut googelen op de lijst met optredens van de band voordat ik toch antwoordde: ‘Doen we toch ook? Volgende maand spelen ze in onze stek van vroeger.’ Spontaan bestelde ik alvast twee kaartjes en appte hem het screenshot. ‘Geef me je adres en ik haal je op’, antwoordde hij alleen maar.
Hij bleek van Noord-Limburg naar de Randstad gereden voor het concert in Brabant, toen hij voor mijn deur stond. We raakten de hele avond niet uitgepraat en zongen luidkeels mee zoals we dat vroeger deden. Ik was verliefd voordat ik kon bedenken of een relatie tussen ons wel haalbaar was. Ik sliep bij mijn ouders en Maarten zette me keurig af. Zonder kus, zonder insinuaties, want zonder woorden wisten we dat we elkaar vanaf nu niet meer zouden loslaten.
Gelukkig bestond er nu wél WhatsApp. Die nacht appten we tot het ochtend werd, wat we maandenlang volhielden. De onverklaarbare hartenpijn die we afzonderlijk van elkaar al dertig jaar bij ons droegen was in één klap over: het bleek het gemis van elkaar. Dat onze kinderen – ook hij is vader van twee dochters – elkaar na acht weken ontmoetten, was niet meer dan logisch.
Inmiddels zijn we anderhalf jaar samen. Onze kinderen kunnen het fantastisch met elkaar vinden. Alles verloopt in harmonie; zelfs onze exen zijn gelukkig in de liefde. Met z’n allen vormen we een hechte club waar de buitenwereld niet altijd wat van begrijpt – zeker wanneer ze horen dat we derde kerstdag ook nog samen doorbrengen.”
Ook benieuwd hoe sterk jouw relatie is? Via deze test kom je erachter!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
