Ben je eindelijk van die kerel, eh… relatieperikelen af na je scheiding, moet je nog steeds samen opvoeden. Oh well – alles voor de kinderen. Maar knappe co-ouder die zich niet vroeg of laat herkent in minimaal één van deze opvoedkwesties.
Lees verder onder de advertentie
Stuur je ze naar hun vader in een merkshirt, krijg je ze in een Zeeman terug. Breng je ze twee weken later dan maar in een geinig gescoorde outfit van de textielgigant, verschijnen ze drie dagen later prompt in diezelfde kleding aan je keukentafel. De gemiddelde maffiabaas kan nog een puntje zuigen aan dit soort witwaspraktijken, maar één voordeel: je leert er ontzettend modebewust van budgetshoppen.
En ‘budget’ hoe dan ook als standaard bijvoeglijk naamwoord te gebruiken, trouwens. Kinderalimentatie is iets zéér betrekkelijks.
Net als eigendom van de kinderen: sommige spullen kunnen nu eenmaal maar beter bij één van de ouders blijven. De vers geadopteerde familiehond, bijvoorbeeld. Of de Playstation met duizend kabels en bloederige spelletjes. Een beetje zielig na verjaardagen met talloze cadeautjes waarvan ze het gros moeten achterlaten, maar hé: bij de andere ouder zijn ze dat weekend toch nóg een keertje jarig.
Wanneer je hart wel snoeihard breekt: “Ik mis papa.” Houd dan je tranen maar eens in bedwang. Foto’s onder kussens, appjes voor het slapen gaan en duizend knuffels: het helpt echt allemaal maar tijdelijk – als het de boel niet nóg verdrietiger maakt. En dan hebben we het nog niet eens over jouw tranen, wanneer ze daadwerkelijk naar je ex vertrokken zijn.
Tot ze gaan prepuberen, tenminste. En bij jouw opvoedkundig optreden (“Nee, je mag niet naar de stad op zaterdagavond als je twaalf bent. En ja, je moet eerst huiswerk maken voordat je Jachtseizoen mag spelen”) roepen: “Dan ga ik toch gewoon bij papa wonen.” En jij denkt: god, wat zou dat lekker rustig zijn. Voor een paar dagen, dan.
Tenzij ze ziek zijn. Op zijn dagen. Geen moederhart dat het trekt, wanneer je een snotterig stemmetje aan de telefoon hoort piepen: “Ik wil bij jou zijn, mama.” Wat dan natuurlijk ook gewoon gebeurt.
En je onterecht denkt: allemaal zijn schuld, met die eeuwige friet, pizza en pannenkoeken. En jij maar broccoli naar binnen werken bij je spruiten.
Terwijl je drie keer slikt wanneer ze zeggen: “Van de vriendin van papa hoeven we dat niet te eten. Ze is echt super cool. En dun.”
Nou ja, ze bemoeit zich in elk geval niet met hun huiswerk. Hij ook niet, trouwens. Waardoor je alles op de avond voor de boekbespreking/repetitie/inleverdatum nog mag begeleiden/voorkauwen/printen. Of met een slijmberichtje aan de juf gewoon een paar dagen probeert uit te stellen.
En op de vraag waar de bijbehorende boeken dan zijn, of hun lievelingsknuffel, of de sporttenues, steevast hoort: “Die liggen nog bij papa.” Geen taxichauffeur zo snel als jij (én hij), wanneer je eenmaal gescheiden bent.
Geen detective zo scherp als jij, ook, met wekelijks tussen twee huizen zoekgeraakte uitnodigingen voor schoolgesprekken en kinderfeestjes, vaderdagknutsels, rapporten en inschrijfbrieven voor sportwedstrijden. En wel gewoon van alles op de hoogte blijven, hè. Áltijd.
Geen kind met getrouwde ouders dat dus zó veel spullen dubbel heeft. We zijn wel goed, maar niet gek, natuurlijk.
Ook niet wanneer je kind heel inventief probeert: “Bij papa mogen we een halfuur later naar bed. En wel gewoon snoepen voor het avondeten. Nadat we de hele dag op de iPad mochten.”
Net zoals je meteen de telefoon pakt voor een fact check, wanneer ze thuiskomen met dat soort (of ergere – het zijn áltijd ergere) opmerkelijke verhalen. Toch??
Maar bij de zoveelste vraag om die dure merkgympen of onbetaalbare sport, in een zwak moment mooi toch een keertje zegt: “Regel dát nou maar een keertje met je vader.
Die bekende ballen in de lucht houden, da’s voor iedere moeder een uitdaging, maar hoe doe je dat als je een succesvolle business runt? Kimberly Bosman deelt met Kek Mama hoe zij haar werk-privébalans in evenwicht houdt.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
We doen het allemaal wel eens: een zak vol cadeautjes met Sinterklaas en iets extra’s met Kerst. Want: kinderen blij, wij blij. Maar té veel cadeautjes geven, kan op de lange termijn nadelen hebben.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Beeld: Shutterstock
