Beeld: Unsplash
Het leek zo’n leuk idee, die roze koeken of plakjes cake als traktatie, maar als op de dag suprême blijkt dat je ergens niet aan hebt gedacht sta je met het schaamrood op de kaken.
Aleida, moeder van tweeling Tess en Derek (5).
“Tess en Derek zitten ieder in een andere klas, dus mijn opdracht op hun vijfde verjaardag was helder: ruim zestig stuks traktatie. Het door mij geopperde snoepzakje met rozijnen en aanverwanten werd meteen weggewuifd door vooral mijn dochter, die ‘kregen ze al genoeg’.
We besloten rozekoekgezichtjes te maken, een kleine glacé met een stuk dropveter als mond en M&M’s als ogen en neus. Mijn hele zondagmiddag heb ik eraan besteed. Ja, míjn zondagmiddag, meneer en mevrouw hielden het na een kwartiertje dropveters knippen en M&M’s naar binnen werken voor gezien. Voor de dropvetermond maakte ik in de roze laag een inkeping met een mesje.
“Ik ben zo’n drie uur bezig geweest, maar het resultaat mocht er zijn”
Bij sommige glacés had dat een nadelig effect op de toplaag, die in craquelé uiteen barste. Maakte niet uit, ik had extra voorraad ingeslagen. Neus en ogen bleven niet plakken, maar daarvoor had ik een oplossing in huis: glazuur, waarmee ik de M&M’s krachtig op de roze laag plakte. Ik ben zo’n drie uur bezig geweest, maar het resultaat mocht er zijn: twee grote ovale dienbladen, bedekt met roze gezichtjes. Hun gelaatsuitdrukking was niet overal even vrolijk – zo’n inkeping met een mesje is geen sinecure – maar ze hadden tenminste een mond. Aluminiumfolie eroverheen, in de koele gang en klaar was Kees.
Lees ook – ‘Ik verlang terug naar de oude, leuke traktaties op school’ >
De volgende ochtend kwamen de kinderen dolenthousiast als eerste de trap af, klaar voor hun glorieuze intrede die ochtend op school. Ineens hoorde ik geschreeuw. Een enorme mierenkolonie had bezit genomen van de traktaties. Vier lagen zorgvuldig aangebrachte aluminiumfolie hadden niet mogen baten, beide dienbladen zagen zwart van de mieren. Rechts van de bladen liep een zwarte streep, met mieren die zoveel keer hun eigen gewicht aan kruimel richting de voordeur torsten.
“Mijn eerste impuls was: we vegen het er gewoon vanaf, ziet niemand iets van”
Mijn eerste impuls was: we vegen die beesten er gewoon vanaf, ziet niemand iets van. Maar niet alleen op, ook ín de roze koeken zaten mieren. Derek trok een oogje van een koekgezichtje en we zagen drie mieren. Tess brak een koek doormidden en er liepen vijf mieren door het binnenwerk. De kinderen keken mij aan, ik keek de kinderen aan en we wisten het: in de vuilnisbak ermee! Hun enthousiasme sloeg om in teleurstelling en ik zag de onderlippen al trillen. Mij restte slechts te doen wat ik moest doen om het tij te keren. Ik beloofde dat ze de volgende dag ijs mochten trakteren.”
“Een superleuk idee om te maken en niet al te moeilijk: plakjes cake (lees: zandstrand) met daarop een stukje zure mat (lees: handdoek). En daarbovenop weer een poppetje uit een zoute rij. Parapluutje ernaast en het zomerse tafereeltje was compleet. Mijn dochter vond ze prachtig en deelde ze vol trots uit in de klas. Gelukkig zag zij niet dat de zure matjes bij de halve klas overproductie van de speekselklieren opleverde en deze kinderen zich een weg over de met cakekruimels bezaaide vloer naar de prullenbak baanden om zich te ontdoen van de zure smaak.” Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen: *Goedkoper dan in de winkel *Lees elke maand als eerst Kek Mama *Gratis verzonden Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
