Moeders bekennen: ‘Ik schreeuwde dat de dokter nu echt naar mij moest luisteren’
Beeld: Getty Images
Bakken met geduld en respect voor je medemens, zeker. Maar o wee mochten ze in de buurt van je kinderen komen, dan verandert iedere makke moeder in een ware leeuwin.
Meryem (39), moeder van Selim (8) en Enes (5):
“Ik ben opgevoed met respect voor de dokter. Als hij of zij het zegt, dan is het zo en je bent beleefd, of je het nu leuk vindt of niet. Dat probeer ik ook mijn kinderen bij te brengen, er is al zoveel respectloos gedrag in de samenleving tegenwoordig.
Verborgen stem
Maar toen Enes, toen drie, na zes uur overgeven nog steeds niet beter werd, belde ik de huisartsenpost en vroeg of we langs mochten komen. Nee, was het antwoord na overleg met de dokter, want daarvoor was het niet erg genoeg. We moesten nog maar even afwachten. Terwijl ik mijn kind wit en slap op de bank zag liggen, aan het einde van zijn krachten.
“Mijn man wist niet wat er gebeurde toen ik mijn stem verhief”
Mijn man wist niet wat er gebeurde toen ik mijn stem verhief en zei: ‘De dokter moet nu echt even naar mij luisteren. Dit is míjn kind en ik weet wat hij nodig heeft.’ Ik weet niet waar ik het vandaan haalde, ik verhef nooit mijn stem.
Achteraf zat ik ook te trillen en wilde net mijn excuses aanbieden toen de dame aan de telefoon zei dat ze opnieuw zou overleggen. Lang verhaal kort: een uur later zaten we bij de huisarts. Natuurlijk knapte Enes toen net op en zwaaide hij vrolijk naar haar, zonder te spugen. Ik schaamde me kapot.”
Lees ook – ”Hoe komt je dochter aan die blauwe plekken?’, vroeg de arts op het consultatiebureau’ >
En nou is 't genoeg
Kimberly (32), moeder van Oliver (2):
“Stapelgek werd ik van het consultatiebureau. Ik voelde me voortdurend bekritiseerd, nooit kreeg ik eens te horen dat ik iets goed deed. Ik ben niet zo assertief, dus knikte ik altijd alleen maar.
“Ik voelde me voortdurend bekritiseerd, nooit kreeg ik eens te horen dat ik iets goed deed”
Tot Oliver een tijdje geleden blokjes in een doosje moest stoppen. Hij kan dat prima, doet het thuis feilloos. Maar nu zat hij niet op te letten en dus probeerde hij het rondje in het vierkante gat te proppen en andersom en ik zag het gezicht van de arts al betrekken. ‘Tja, dat zegt iets over de motoriek’, zei ze kritisch. ‘Wordt er thuis wel met hem geoefend?’
Ineens was ik er zo klaar mee. Ik pakte een blokje en tot mijn eigen verbazing kreeg ik echt de neiging dat naar haar hoofd te smijten. Gelukkig kon ik me inhouden, maar ik ben opgestaan, heb gezegd dat het prima ging met Oliver en met mij en dat we haar eeuwige kritiek niet nodig hadden. Daarna ben ik zo weggelopen. Ik heb er nu wel spijt van want ik moet toch een keer weer terug, maar op dat moment was ik zo blij met mezelf.”
Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:
*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden
