‘Ik schreeuw tegen mijn kinderen als het me teveel wordt’

1. Hevig maar kort

Isabel: “Mijn man noemde me laatst voor de grap een BOM-moeder. Ik blijf best lang rustig, maar áls ik eenmaal ontplof, berg je dan maar. Ik kan er vooral niet tegen als mijn twee dochters lopen te piepen. ‘Maar ik wíl niet kleien…’ ‘Mama, zij pikt mijn Barbie-hie-hies!’ ‘Nee, jíj moet mijn veters strikken want ik ben moe-hoe…’ Arrgghh, echt, dat gezeur doet iets met mij wat niet fraai is, zeg maar. Gelukkig zijn mijn uitbarstingen hevig, maar kort.”

2. Bulderen op maandagochtend

Paula: “Iedere zondagavond neem ik het me weer voor: rustig blijven, tot tien tellen, goed plannen, gewoon vrágen of ze iets willen doen. En elke maandagochtend sta ik, m’n goede voornemens ten spijt, weer te bulderen waarom ze nooit kunnen opschieten en we dankzij hen dús altijd te laat komen.”

3. ‘De buren zullen wel denken'

Mila: “Mijn drie kinderen hebben helaas allemaal mijn Spaanse temperament geërfd. Ik spring best snel uit mijn vel, en zij ook. Regelmatig staan we zo hard tegen elkaar te schreeuwen dat de buren waarschijnlijk denken dat het oorlog is. Net zo snel is het ook weer over. Waarschijnlijk doe ik het helemaal fout, maar voor ons werkt het eigenlijk best goed. We hebben in elk geval geen last van opgekropte gevoelens.”
 

Lees ook
Stoppen met schreeuwen: zo doe je dat volgens deze moeder >

4. Irritant lachje

Sylvia: “Ik heb veel geduld, echt. Een eindeloos huilende baby, een peuter met een driftbui – leuk was anders, maar ik schoot eigenlijk nooit uit mijn slof. Maar nu is mijn zoon zeven en heeft hij een bepaald lachje waarmee hij me het bloed onder de nagels vandaan kan halen.

Bij het ontbijt zit hij vaak te klooien met zijn eten: op de grond gooien, zeuren dat hij iets anders op zijn brood wil, ineens geen korstjes willen eten. Als hij voor de twintigste keer iets te mekkeren heeft of zelfs zijn brood uitspuugt, word ik nijdig. En dan doet hij altijd dat lachje. Ik wéét dat hij het doet om me uit de tent te lokken en ik probeer echt om niet mee te doen, maar man, ik heb mezelf dan gewoon niet in de hand. Gelukkig maakt een schreeuwpartij over het algemeen nog wel indruk op hem en kunnen we daarna enigszins verhit naar school.”

5. Schreeuwen uit vermoeidheid

Jolien: “Best oneerlijk, maar ik schreeuw tegen mijn kinderen als ik eigenlijk zelf moe ben, of te druk, of gezeur heb op mijn werk of met mijn man. Dan is het me al snel te veel en als mijn zoon dan voor de zoveelste keer zijn gymtas kwijt is of mijn dochter terwijl we al buiten staan begint te zeuren dat ze per se andere schoenen aan moet, spring ik uit mijn vel.”