Beeld: Pixabay
Goed voornemen van zo’n beetje alle ouders: nooit tegen je kind schreeuwen. De praktijk blijkt eh… weerbarstiger. Hebben deze vijf moeders ervaring mee.
Isabel: “Mijn man noemde me laatst voor de grap een BOM-moeder. Ik blijf best lang rustig, maar áls ik eenmaal ontplof, berg je dan maar. Ik kan er vooral niet tegen als mijn twee dochters lopen te piepen. ‘Maar ik wíl niet kleien…’ ‘Mama, zij pikt mijn Barbie-hie-hies!’ ‘Nee, jíj moet mijn veters strikken want ik ben moe-hoe…’ Arrgghh, echt, dat gezeur doet iets met mij wat niet fraai is, zeg maar. Gelukkig zijn mijn uitbarstingen hevig, maar kort.”
Paula: “Iedere zondagavond neem ik het me weer voor: rustig blijven, tot tien tellen, goed plannen, gewoon vrágen of ze iets willen doen. En elke maandagochtend sta ik, m’n goede voornemens ten spijt, weer te bulderen waarom ze nooit kunnen opschieten en we dankzij hen dús altijd te laat komen.”
Mila: “Mijn drie kinderen hebben helaas allemaal mijn Spaanse temperament geërfd. Ik spring best snel uit mijn vel, en zij ook. Regelmatig staan we zo hard tegen elkaar te schreeuwen dat de buren waarschijnlijk denken dat het oorlog is. Net zo snel is het ook weer over. Waarschijnlijk doe ik het helemaal fout, maar voor ons werkt het eigenlijk best goed. We hebben in elk geval geen last van opgekropte gevoelens.”
Lees ook
Stoppen met schreeuwen: zo doe je dat volgens deze moeder >
Sylvia: “Ik heb veel geduld, echt. Een eindeloos huilende baby, een peuter met een driftbui – leuk was anders, maar ik schoot eigenlijk nooit uit mijn slof. Maar nu is mijn zoon zeven en heeft hij een bepaald lachje waarmee hij me het bloed onder de nagels vandaan kan halen.
Bij het ontbijt zit hij vaak te klooien met zijn eten: op de grond gooien, zeuren dat hij iets anders op zijn brood wil, ineens geen korstjes willen eten. Als hij voor de twintigste keer iets te mekkeren heeft of zelfs zijn brood uitspuugt, word ik nijdig. En dan doet hij altijd dat lachje. Ik wéét dat hij het doet om me uit de tent te lokken en ik probeer echt om niet mee te doen, maar man, ik heb mezelf dan gewoon niet in de hand. Gelukkig maakt een schreeuwpartij over het algemeen nog wel indruk op hem en kunnen we daarna enigszins verhit naar school.”
Jolien: “Best oneerlijk, maar ik schreeuw tegen mijn kinderen als ik eigenlijk zelf moe ben, of te druk, of gezeur heb op mijn werk of met mijn man. Dan is het me al snel te veel en als mijn zoon dan voor de zoveelste keer zijn gymtas kwijt is of mijn dochter terwijl we al buiten staan begint te zeuren dat ze per se andere schoenen aan moet, spring ik uit mijn vel.”
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Nog één mep en ik vertrek, dacht Yvonne (39) steeds. Toen vier jaar later – vele klappen en vernederingen verder – haar man Ivar ook een tik gaf aan dochter Milou (nu 5), had ze eindelijk de moed hem te verlaten.
Een babyshower staat meestal in het teken van schattige cadeautjes en lieve speeches. Maar niet altijd.
