Sabrina: ‘Ik hou de teruggave van 5000 euro geheim voor mijn vriend’

Sabrina (39): “Eerlijk zullen we alles delen. Sommige zaken verdelen mijn vriend Herald en ik alleen iets eerlijker dan andere. Het is er een beetje ingeslopen nadat we onze kinderen kregen, nu zes en negen jaar geleden.

Toen we gingen samenwonen en een gezamenlijke rekening openden voor de vaste lasten en boodschappen, spraken we af dat we er naar rato een vast bedrag per maand op zouden storten. Dat betekende in de praktijk dat ik 400 euro meer bijdroeg dan hij, omdat ik fulltime werk en meer verdien. Herald werkt 28 uur en neemt sinds we ouders zijn meer zorg voor de kinderen voor zijn rekening – al lag zijn loon ook voor die tijd al lager dan het mijne.

Gezamenlijke boodschappen

Onder gezamenlijke boodschappen verstonden we alles aan kinderkosten, voeding en huishoudelijke benodigdheden. Maar al snel pinde Herald ook zijn pakjes sigaretten à zo’n vijftig euro per week, kappersafspraken, stapavonden met z’n vrienden, drankjes na het sporten en taxi’s ná die stapavonden van onze gezamenlijke rekening. Totaalbedrag per maand: minstens 300 euro.

Eerst vond ik het nog knieperig om er wat van te zeggen. We konden het missen, net. Maar toen het een patroon werd, meldde ik hem dat als we dit soort persoonlijke zaken van de gezamenlijke rekening wilden betalen, wij beiden dus extra geld moesten storten, bovenop wat we maandelijks al overmaakten.

Administratie

Ik doe onze administratie, Herald kijkt er niet naar om. ‘Ik ben vooral goed in rekeningen niet betalen’, grinnikte hij toen we net samenwoonden. ‘Regel jij dat maar, Pietje Precies.’ Een verstandige constructie, want Herald had in die tijd alleen maar schulden, allemaal ontstaan door laks omspringen met zijn geld en rekeningen. Overigens betaalde hij de aflossing daarvan zelf, nog steeds.

Ik hield hem wel mondeling op de hoogte van wat er speelde in ons financiële leven. Wanneer we beter konden overstappen naar een andere zorgverzekeraar, bijvoorbeeld. Dat bepaalde premies stegen en wat we terugkregen aan belastinggeld. ‘Zal wel, doe maar’, reageerde hij steevast. En zo verwerd geld tot een onderwerp waarover we helemaal niet spraken. Tot zijn persoonlijke uitgaven van onze gezamenlijke rekening de spuigaten uitliepen dus.

Extra bedrag

Het punt: ik ga nooit naar de kapper, mijn lange, steile haar knip ik gewoon zelf. Ik rook niet, ga niet naar de schoonheidsspecialist, ik laat mijn nagels nooit doen en stappen met vriendinnen doe ik zelden sinds ik moeder ben. Meestal spreek ik thuis af. Dat kost me dan twee flessen wijn en wat hapjes, die ik óók betaal van de gezamenlijke rekening, maar die kosten wegen niet op tegen een avond van Herald in de kroeg. De enige echt persoonlijke kosten die ik pin met onze gezamenlijke pas zijn pakjes tampons en maandverband.

“Ik betaalde al meer, en dat werd nu nóg meer zodat hij extra veel kon uitgeven”

Herald ging er aanvankelijk mee akkoord om maandelijks beide 200 euro meer over te maken, een aan mijn kant schoorvoetend compromis. Maar dat bedrag van mijn kant voelde onredelijk. Ik betaalde al meer, en dat werd nu nóg meer zodat hij extra veel kon uitgeven. Het zat me niet lekker.

Een verre reis

En toen kwam opeens de brief van de Belastingdienst, twee jaar geleden. We kregen over een aantal jaar berekend een flink bedrag terug, 5000 euro, dat weliswaar voor ons samen was, maar op mijn persoonlijke rekening gestort zou worden. Ik wilde juichen toen ik de brief openmaakte. We zouden na de coronapandemie, die toen volop speelde, een verre reis kunnen maken met het gezin!

Maar ik bedacht diezelfde seconde: ik kon het geld ook apart zetten op mijn spaarrekening. Een appeltje voor de dorst waar Herald en de kinderen uiteindelijk ongetwijfeld van zouden meegenieten, maar dat voor nu van mij was. Een verrekening van alles wat mijn vriend voor zichzelf opsoupeerde, besloot ik. Mochten we het geld als gezin hard nodig hebben, dan toverde ik het wel weer tevoorschijn.

Frauduleus

Ik heb me er geen seconde schuldig over gevoeld. Sterker nog: sindsdien doe ik het vaker. De 200 euro die mijn ouders me toestopten met kerst? Op mijn rekening gezet. En voor de twee keer 190 euro die we kregen van de energieleverancier om de hoge energielasten te compenseren heb ik zelfs tijdelijk ons rekeningnummer aangepast. Nadat het geld op mijn rekening stond, veranderde ik het nummer weer terug naar de gezamenlijke pot. Ja, frauduleus. Maar Herald vertelt ook niet waar al zijn gepinde bedragen van onze rekening naartoe gaan. Niet naar de kinderen en mij in elk geval.

“Als we hier al over liegen, doen we dat over andere dingen misschien ook”

Het is natuurlijk glad ijs waarop we ons begeven. Want als we hier al over liegen, hoe groot is dan de kans dat we dat straks over andere zaken doen? Het verzwijgen van geldzaken is net zo goed ontrouw als seks met een ander. En als je daar eenmaal mee begint, is dat hét recept om van elkaar verwijderd te raken. Eigenlijk is het een dikke middelvinger naar elkaar: je doet niet wat ik zeg, nou, dan regel ik het toch stiekem in mijn voordeel?

Lees ook – ‘In twee jaar tijd heb ik er stiekem veertigduizend euro doorheen gejaagd’ >

Geld stelen

De truc met de energiekosten zit me overigens niet lekker. Af en toe een meevaller verzwijgen vind ik iets anders dan moedwillig frauderen. Tegelijkertijd vergeet ik nooit hoe ik Herald op zijn beurt – de kinderen waren nog peuters – betrapte op het achteroverdrukken van geld dat van ons beiden was.

Om de maand kopen we een staatslot. Dat hangt dan wekenlang op de koelkast en meestal vergeten we het, tot we ontdekken dat er vijf euro op gevallen is, of tien, en we het inwisselen voor een nieuw lot. Deze keer was het lot op een dag opeens verdwenen. ‘Shit, dat is toch niet bij het oud papier beland?’ vroeg ik Herald. Had hij eigenlijk al gekeken of er een bedrag op was gevallen? Aan zijn gezichtsuitdrukking zag ik dat het lot niet zomaar kwijt was. ‘Ja, 250 euro’, hakkelde hij, ‘ik wilde het je nog vertellen.’ Wat een rattige actie, wierp ik hem in het gezicht. Een ruzie die een week duurde.

Het ging me niet eens om het geld, maar om het achterhouden. De leugen. Het voelde alsof hij de kinderen en mij bestal. En waar het geld was gebleven? Geen idee. Opgegaan in de dagelijkse boodschappen, stelde Herald. En daar moest ik het maar mee doen.

Praten over geld

Achteraf denk ik dat daar de eerste barsten in onze relatie zijn ontstaan. Het exorbitante gepin van onze gezamenlijke rekening dat volgde, de contante geldopnames. Het verzwijgen van onze belastingtoeslag was een koekje van eigen deeg dat ik nodig had om onze financiën gelijkwaardig te houden, maar het staat symbool voor een heel ander probleem: Herald en ik zijn niet eerlijk tegen elkaar en willen blijkbaar níét alles delen.

Praten over geld is iets waar we allebei niet goed in zijn, terwijl een goed gesprek daarover misschien wel alles zou oplossen. Mijn ouders voedden me op met het mantra: over geld en politiek praat je niet. Geen idee wat mijn ouders verdienden, of ik iets erf wanneer ze overlijden en wat de staat is van hun hypotheek. Net zomin weet ik op wie ze stemmen.

“Van mijn ouders leerde ik: over geld en politiek praat je niet”

Toen ik op mijn 22e mijn eerste echte baan kreeg en opgewonden riep dat ik ‘wel 2200 euro per maand’ ging verdienen, maakte mijn moeder een sussend en gebaar en zei: ‘Nou nou, zo kan ie wel weer, daar gaat het natuurlijk niet om.’ Nee, dat ging het ook niet, maar ik was wel trots dat ik het had bereikt. Daarna dacht ik dat het een schande was, dat het niet eerlijk was dat ik financieel gezond was.

Zo begon mijn drang om partners financieel te ondersteunen, want Herald was niet de eerste financieel ongezonde man die ik hielp. Bij Herald was geld evenmin een onderwerp in de opvoeding, maar meer omdat het er nooit was. Hij zat niet op een sportclub, ging vaak zonder ontbijt naar school, zijn vader zat op zijn vijftigste in de werkloosheidswet en kwam er niet meer uit, terwijl zijn moeder zich een slag in de rondte werkte in een supermarkt. Dat hij het wel prima vond dat hij met een parttime baan meer verdiende dan zijn ouders in zijn jeugd samen binnenbrachten, snap ik ook wel weer.

Financiële hulp

Los van de financiën hebben we het heerlijk als gezin. Onze kinderen krijgen niets mee van onze ergernissen over geld. Ze hebben elk seizoen nieuwe kleren, zitten op paardrijden en ballet, er ligt altijd gezond eten in de koelkast en de hypotheek wordt betaald. Maandelijks sparen we zelfs een bedrag op hun rekeningen, zodat ze later kunnen studeren of het bij de inrichting of aankoop van een huis kunnen leggen.

In huis hebben Herald en ik de taken eerlijk verdeeld en als vader is hij net zo betrokken bij onze kinderen als ik. Ik laat ze zonder instructies dagen met hem achter wanneer ik op zakenreis of een vriendinnentrip ben en weet dat ik ze stralend aantref wanneer ik weer thuiskom, zonder dat het huis in puin ligt.

“Als we elkaar niet kwijt willen, moeten we de financiële strubbelingen open en eerlijk oplossen”

We vinden elkaar nog steeds aantrekkelijk, we lachen met elkaar en de seks is nog altijd goed. Hij kan het vinden met mijn vrienden en ik met de zijne, het leven is algeheel leuk samen. Daardoor realiseer ik me wel: als we dat niet kwijt willen, moeten we de financiële strubbelingen nu voor eens en altijd open en eerlijk oplossen.

Dus heb ik besloten dat we naar een financieel adviseur moeten. Dan hebben we onze financiën volledig in kaart en is Herald er net zo goed van op de hoogte als ik. Ja, dan komt misschien ook die 5000 euro op mijn spaarrekening boven tafel. Maar dat ik die even veilig heb weggezet om te voorkomen dat ze anders in Heralds duistere pinpraktijken verdwijnen, lijkt me excuus genoeg. En misschien is relatietherapie daarna niet onverstandig. Want blijkbaar voelen we ons allebei niet veilig genoeg in onze relatie om eerlijk over geld te zijn.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.