‘Ik hoorde mezelf zeggen ‘Zou je die trui nou wel aan doen?’ Verschrikkelijk!’

Mocht jij vroeger als kind alles aantrekken van je ouders?

Ik had daarover namelijk AL-TIJD ruzie met mijn moeder of vader. Vaak was het niet netjes genoeg of de gelegenheid vroeg om andere kleding, vonden zij. Terwijl ‘gepaste kleding’ voor een kind van zeven een betrekkelijk vaag concept is, maar in huize Van Liemt heersten kerstkledingprotocollen.

Neutraal terrein

Mijn zusje maakte het geen snars uit wat ze aantrok en vond de outfits die voor haar op bed werden klaargelegd helemaal prima. Ik daarentegen had zo mijn eigen visie, een duidelijke kleding-mening en deze lag vaak niet op een lijn met die van mijn ouders.

Maar er was ook neutraal terrein. Kun je je het merk Oilily nog herinneren? Daarvoor hadden mijn moeder en ik een wapenstilstand. Zij shopte graag in een grote outletstore van het merk en ik kon de eigenzinnige kleuren wel waarderen. Oilily deed vooral bijzonder veel aan colorblocking.

Een term die in de jaren ’90 nog niet heel bekend was, maar de ontwerpers waren gek op de kleuren oranje, rood en roze en dan het liefst gecombineerd in één trui.

Lees ook: ‘Ik wil niet dat mijn kinderen de afdragertjes van mijn vriendin krijgen’ >

Tweedehands

Maar de wereld van bonte kleuren eenmaal weer verlaten, ging de strijd weer door. Mijn ouders begrepen niets van het feit dat ik een Levi’s 501 voor mannen (want die van vrouwen had een smalle pijp) wilde, en dat die jeans ook nog eens boven de 100 gulden kostte. Wederom werd er onderhandeld en vonden we een compromis: ik mocht een tweedehands Levi’s kopen.

Ondanks alle struggles die mijn moeder en ik over kleding hadden, heeft ze mij wel de liefde voor tweedehandskleding meegegeven. Iets waar ik haar ontzettend dankbaar voor ben.

De nieuwe Dolce & Gabbana

Goed. Terug naar mijn verhaal. Ze zeggen vaak ‘De geschiedenis herhaalt zichzelf’ en ik zie het kledingdilemma onder mijn eigen bezielende leiding zich wederom voltrekken. Mijn kinderen heten Maria & Phaedra en ik zie nog niet zo snel de nieuwe Dolce & Gabbana in ze. Dat is niet vervelend bedoeld, maar iedereen heeft zo zijn eigen talenten.

Ik hoorde mezelf vaak zeggen ‘Zou je die trui nou wel aan doen?’ of ‘Sorry lieverd, maar die broek kan echt niet meer’.

En ik vond het dus verschrikkelijk als ik dat deed, want wat maakt het uit? Kleding is zó niet belangrijk in de opvoeding. Laten we ons focussen op het innerlijk, social media heeft al zo’n grote impact op onze kids wat uiterlijk betreft.

Maar ik vind het wel echt moeilijk en ik moet dan ook geregeld op mijn tong bijten als ze weer eens in een ‘bijzondere’ creatie aan de ontbijttafel verschijnen.

Ik heb met ze afgesproken dat ik alleen met kerst een oordeel mag vellen.

En dat gooi ik gewoon onder het kopje tradities…

Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.