Patricia: ‘En terwijl ik daar zit, alleen, voel ik een deken van schaamte over me heen glijden’

Patricia van Liemt
Patricia van Liemt
Patricia van Liemt
Leestijd: 3 minuten

Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.

Lees verder onder de advertentie

Ze haalt één voor één mijn zorgvuldig ingepakte boodschappen uit de tas die ik zelf had meegenomen. En dat doet ze tergend langzaam. Ze is niet veel ouder dan mijn dochter, maar voert haar taak met een bijna volwassen ernst uit. Ik voel mijn handen in mijn zij glijden en mijn heup in een ruststand vallen, een houding die rust suggereert, maar van binnen kook ik. Mijn hartslag stijgt, mijn geduld daalt.

Lees verder onder de advertentie

Piep. Piep. Piep. Nog acht producten te gaan.

Stabiliteit en logica

Het tasje wankelt. Een evenwicht dat ik in jarenlange ervaring heb geperfectioneerd: zware producten onderin, de glazen pot mayonaise voorzichtig in de hoek, daarnaast de bloemkool en een pak havermelk. Daarbovenop de eieren, de aardappels en de zak boerenkool. En helemaal bovenop de bananen, het brood en het beschuit.

Lees verder onder de advertentie

Tasje één had ik aan de zijkanten versterkt met verticale producten: prei, bakpapier en twee komkommers.
Tasje twee had ongeveer dezelfde opbouw. Symmetrie. Stabiliteit en logica.

Piep. Piep. Nog drie producten te gaan.

Bloemkooldief

Ze probeert met één hand de bloemkool uit tasje één te pakken, maar haar jongvolwassen hand is te klein. Ze legt de scanner neer en probeert het met twee handen. Alleen blijkt het etiket ergens in het tasje te zijn blijven plakken. Ze kijkt me met grote ogen aan.
Ze heeft een bloemkooldief voor zich staan. Ik meen een vleug paniek te zien. Want wat moet je als zestienjarige met een vrouw in de perimenopauze die een bloemkool steelt?
Een hoorbare zucht ontsnapt me. Ik haal mijn handen uit mijn zij en zoek het etiket op in het tasje. Ik houd het omhoog en ze scant het etiket zichtbaar opgelucht. De steekproef is geslaagd. Dan begint ze mijn tasje weer in te pakken. Brood. Bananen. Beschuit.

Lees verder onder de advertentie

Ik grijp in. ‘Ik doe het wel even,’ zeg ik, met een streep als mond.

Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, tel ik in mijn hoofd en mijn kaken ferm op elkaar.
Ik denk aan de datum. PMS. It is too much.

Tranen

Eenmaal in de auto wil ik een vriendin bellen om mijn ongenoegen te uiten over steekproeven bij supermarkten. Over het feit dat boodschappen zo belachelijk duur zijn, waarom ze niet iets verzinnen op die verdomde steekproeven. Labels die afgaan of zo. Of iets met AI? Dit kunnen ze de consument echt niet meer aandoen.

Lees verder onder de advertentie

Ik start de auto. De radio springt aan. Het nieuws schalt hard door mijn auto: Israël en Hamas lijken tot een eerste fase van vrede te komen.

Tranen rollen over mijn wangen.

En terwijl ik daar zit, alleen, met een tas vol perfect ingepakte boodschappen, voel ik een deken van schaamte over me heen glijden. Waar maak ik me in godsnaam druk om? Dan maar een gebroken beschuitje bij het ontbijt…

Meer lezen van Patricia? Hier vind je haar andere columns.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken

Facebook Twitter Whatsapp E-mail