Ellen over opvoeden: ‘Ongemerkt was ik een soort huissloof geworden’

Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én onlangs bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.

Laatst las ik een artikeltje over een stel dat uit elkaar ging omdat ze qua opvoedstijl totáál niet op elkaar aansloten. Zoiets kun je wellicht ook alleen maar uitvinden door samen een kind te krijgen, maar dan is het eigenlijk al te laat.

Mocht dan blijken dat je echt niet begrijpt waarom de ander bepaalde beslissingen neemt, dan wordt het wel heel lastig. Om een goed team te kunnen zijn als ouders, moet je wel enigszins op één lijn zitten, lijkt me.

Kijk, je kunt van tevoren natuurlijk al een heleboel bespreken. Voordat je besluit samen aan kinderen te beginnen, mag ik aannemen dat je het weleens hebt gehad over opvoeden. Hoe zie je dat voor je? Ik denk dat je ook heel veel te weten kunt komen als je kijkt naar de vroegere thuissituatie van je partner. Hoe gaan/gingen ze daar met elkaar om? Waren ouders streng of waren ze meer laisser-faire? Hoe vond de partner dat zelf? Vond hij/zij het fijn of juist helemaal niet? Hoe wil hij/zij het gaan doen met zijn/haar eigen kids?

Theorie versus praktijk

Maar dat is allemaal theorie. Hoe je echt in het ouderschap staat weet je pas zodra het kind
er is en dan voornamelijk wanneer het opvoeden écht begint. Meestal zo rond de peuterpuberteit, wanneer het kind een eigen willetje begint te krijgen. Prachtige fase, maar ook slopend. Het stel in het artikeltje ging op die momenten heel anders met situaties om. Vader zette oververmoeide en huilende kindjes op de gang tijdens het avondeten, moeder was veel milder en vond deze maatregelen van vader erg moeilijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat je over dit soort kwesties behoorlijke strijd kunt voeren met elkaar. Want wat is nou het beste voor je kind?

Persoonlijk – maar hé, dat ben ik – ben ik niet van de heel strenge opvoeding. Ik geloof in dialoog met je kind en uitleggen waarom iets wel of niet kan of mag. Sommige dingen kunnen
gewoon niet, klaar. Daarnaast probeer ik wel consequent te zijn en ik probeer mijn kinderen te leren aardig, integer en tolerant te zijn, altijd te luisteren naar anderen en te helpen. Aan de andere kant vind ik het ook belangrijk dat ze hun mannetje staan en daarbij mogen ze best van zich afbijten. Ik wil geen pussy’s kweken, maar mijn zoons mogen hun emoties wel laten zien. Daar heeft hun vriendin/vrouw later hopelijk ook wat aan.

Lees ook – Leuk, een dagje naar het zwembad: ‘In de takkeherrie en bloedhitte vechten om een pashokje’ >

Flink karwei

Al met al is opvoeden een flink karwei en daar hoeven we geen diploma voor te hebben. We hebben er niet voor geleerd, we hoeven er geen examens voor af te leggen. Je doet het gewoon en ziet wel waar het schip strandt, toch? Ik ken weinig ouders die vanaf de geboorte van hun kind iedere dag precies wisten waar ze mee bezig waren. Het is zoeken geblazen en af en toe de balans opmaken. Het zou fijn zijn als je dat met z’n tweeën kunt doen en er hetzelfde in staat. Dat houdt de band met je partner krachtiger en het zorgt ervoor dat je meer aan kunt samen.

In het kader van opvoeden ontdekte ik ook wat vorig jaar. Toen ik zwanger was van Sophia, wees Nils me er meerdere keren op dat ik de jongens meer zelf moest laten doen. Ongemerkt was ik een soort huissloof geworden en ik deed zo ongeveer alles voor ze, wat lief bedoeld was, maar het effect was een beetje kut. Ze gingen er klakkeloos vanuit dat ik wel even alles deed. Van het dekken van de tafel tot de tafel afruimen, het klaarmaken van tassen voor school en het uitruimen van de tassen, het klaarleggen van de kleren en ze ’s avonds weer in de wasmand stoppen. Het maken van broodjes, iPads aan de oplader leggen, hunspullen opruimen, haren doen, kamers opruimen. Alles, álles. Dat sluipt erin, vrees ik. Mijn verweer: dan gaat het sneller. En netter. En blablabla, allerlei domme excuses. Het enige dat ik deed was mijn zoons opvoeden als prinsjes en het sloeg nergens op. Stom, dat je iemand anders nodig hebt om je de ogen te openen. Als ik zo was doorgegaan, dan waren mijn toekomstige schoondochters/schoonzonen (ze mogen thuiskomen met wie ze willen) me niet dankbaar geweest, aangezien mijn jongens zelf geen reet hadden gekund en – in het ergste geval – op zoek waren gegaan naar een tweede moeder die wel even alles voor ze doet. Op die types val ik zelf ook niet.

Meerdere kanten

Conclusie: Ik was te gemakzuchtig aan het opvoeden, want ik nam mijn jongens werk uit handen in plaats van het ze te leren. Daar krijg je echt geen leukere kinderen van. We zijn sindsdien goed op weg om het beter te doen. De jongens vragen me nog honderd keer per dag waar iets ligt, al ligt het voor hun neus (nu ik erop let, valt het me pas op), maar het gaat al beter. Opvoeden kent meerdere kanten en dit is er één van, het vergroten van de zelfstandigheid en daarmee het zelfvertrouwen.

In dat opzicht denk ik dat het voor Sophia, met Nils als vader, anders gaat zijn. Hij vindt het erg belangrijk dat de kinderen iets zelf doen, waar ik vaak nog denk: ach, ik help wel even. Hoeft niet! Loslaten. Het is ook een leerschool voor mij. Wij hebben dus – met twee oudere kinderen in huis – al kunnen wennen aan elkaar als opvoeder. Nu Sophia er is, weten
we al een beetje waar we aan toe zijn. Maar toch, het blijft toch een van de grootste uitdagingen. Opvoeden. Zullen we het ooit compleet onder de knie krijgen?

Meer Ellen? Volg haar op Instagram. Je leest haar vorige columns hier terug.

Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.