‘Mama, mijn kast maakt geluid, er zit een groot eng monster in’

Slapen is bij ons thuis niet favoriet. Überhaupt ‘lekker’ naar bed gaan ken ik niet. Ik ben bang dat ik dit onbewust of genetisch heb doorgegeven aan mijn kinderen. Zij gaan liever niet naar bed en slapen is iedere dag weer een moetje. Toch hebben zij en ik veel slaap nodig. Structureel te weinig slaap maakt me bloedchagrijnig, en dat hebben mijn kinderen ook. Van kinds af aan was mijn moeder nachten met mij op. Ik wilde als baby al niet slapen. Nu zie ik dat de geschiedenis zich herhaalt. Ook dat heb ik blijkbaar genetisch doorgegeven.
 

Enge dromen

Het ligt waarschijnlijk aan de leeftijd, maar mijn kinderen hebben ook veel dromen. Mooie dromen en enge dromen. Zo kwam er laatst een gil uit het slaapkamertje van Ana. Er zat een monster in haar kledingkast. “Mama, mijn kast maakt geluid, er zit een groot eng monster in.” Met haar gevoel voor drama omschreef ze het gevaarte precies. “Groot, harig en vuurrode ogen, mama.”

We deden haar nachtlampje samen aan, lazen een stuk uit een vrolijk boekje en dronken een slokje water voor de schrik. Ik kuste haar, beloofde dat ze veilig was en dat ik bij haar zou blijven tot ze weer in dromenland was. Gelukkig dommelde ze snel weer in, maar tot mijn grote verbazing hoorde ik nu precies wat ze bedoelde. Ze had het niet gedroomd: er kwam werkelijk geluid uit haar kledingkast. Een knarsend geluid.
 

Lees ook
Is jouw kind bang in het donker? Dít kan helpen >
 

Monster in de kast

Ik ben geen fan van de nacht en zeker niet dol op het donker. In het licht van de dag ben ik onverwoestbaar en heldhaftig, maar geef me het donker en ik ben onzeker – en zelfs op mijn 37e een beetje bang. Voorzichtig kroop ik haar bedje uit en sloop naar de kast. Kom op, verman jezelf, dacht ik. In een grote beweging opende ik de deur en daar zat het monster. Ons Cookiemonster. Onze lieve kat. Ik zorgde dat Cookie naar buiten ging en kroop terug in het eenpersoonsbed van mijn dochtertje, zodat we lekker samen konden slapen in die donkere nacht. Met mijn adrenaline nog tot aan het plafond (en dat voor een opgesloten kat) was het fijn om naar haar ademhaling te luisteren. Slapen… heel vermoeiend.
 

Deze column staat in Kek Mama 16-2021.

Lees ook
‘Mama, de luizen mogen blijven wonen op mijn hoofd’ >