Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Wie denkt dat wuppies (ken je ze nog?), hamsterknuffels, voetbalplaatjes of andere spaaracties zich louter tot de Nederlandse supermarkten beperken, heeft het mis. Ook in Zuid-Afrika kunnen ze er namelijk wat van. Alles om de klant naar de supermarkt te lokken, al dan niet aangejaagd door aanmoedigende en licht dreigende kreten van de kleine mensen des huizes.
De meest recente spaaractie die ik hier meemaakte, is een absolute parel: mini-boodschappen met zuignap. Hoe kom je erop? Om het even te visualiseren: beeld je in dat je een pak wasmiddel in miniatuurformaat hebt, met daaronder een zuignap geplakt, zodat je dit ‘ontzettend geinig’ aan je koelkast kunt vastzuigen. Dat werkt dus niet. Alle miniboodschappen lagen binnen no time op de grond met daarnaast een vloekende moeder (waarvan akte) die ’s nachts met haar blote voeten op een hard plastic mini stuk kaas was gaan staan.
Wat me fascineert bij een dergelijke spaaractie zijn niet de kinderen, maar hun ouders. De, op het oog, beschaafd uitziende vaders en moeders, die achter de schermen ware verzamelduivels blijken te zijn. Ze staan met hongerige ogen bij de kassa en loeren met afgunst naar het afrekenproces bij de mensen voor zich. Oh, zag je dat, zie je ze denken, zij krijgt acht ‘mini’s’ terwijl ze maar voor 25 euro boodschappen heeft gedaan. Dat is vals!
Door een klein moment van verstandsverbijstering ben ik in een WhatsAppgroep met moeders uit de buurt terechtgekomen. Leuk, dacht ik nog naïef. Gezellig wat moederlijke tips en adviezen uitwisselen, goed voor de integratie. Nou. Vergeet het maar. De appgroep wordt schaamteloos gebruikt om, voor de kinderen uiteraard, de collectie miniboodschappen zo compleet mogelijk te maken. Het is een ware lobbygroep geworden. En echt, de wanhoopsberichten liegen er niet om.
Zo stuurde een moeder bijvoorbeeld: “Wie helpt mijn lieve dochter Layla aan een complete verzameling? Ze is wanhopig!” Hierop volgde direct een bericht van een andere moeder die begon met: “Hi awesome mommies!”. Slijmen om te krijgen wat je wilt is een tactiek die ook regelmatig door mijn zevenjarige wordt ingezet. “Ik zit met mijn handen in het haar, jullie begrijpen ongetwijfeld hoe ik me voel.” Nog zo’n bekende strategie: de empathie van de lezer bespelen.
Daarna volgde de kern van de wanhopige boodschap: “Mijn zoon Andrew is naarstig op zoek naar de mini-luiers, mini-afwasmiddel en het minipak jus d’orange. Zo zielig dat hij nu geen volledig setje heeft”. Die Andrew, je vraagt je af hoe die jongen zichzelf ’s ochtends nog het bed uit kan slepen. Maar daar bleef het niet bij. Tientallen berichten volgden. Moeders die winkels hadden afgebeld om te vragen of ze nog wat in het magazijn hadden liggen. Moeders die repen chocola aanboden in ruil voor de allerlaatste miniboodschap (‘Katie is al de hele ochtend niet te harden omdat we wéér alleen maar dubbelen hadden!’). Ondertussen zie ik voor me hoe die arme Katie waarschijnlijk heel gelukkig in de zandbak zit, zich totaal onbewust van het feit dat haar moeder inmiddels op marktplaatsachtige ruilplatforms onderhandelt alsof er goudstaven op het spel staan.
Zo blijkt maar weer: deze spaaracties zijn zelden bedoeld voor kinderen. Die zijn allang weer iets anders aan het doen. Het zijn wij, de ouders, die zich laten meeslepen door het idee van compleetheid, controle en het vage gevoel dat we falen als er mini doosje eieren ontbreekt. Misschien moeten we onszelf bij de volgende actie gewoon eerlijk aankijken bij de kassa en toegeven: dit doen we niet voor hen. Dit doen we omdat we zelf ooit zijn begonnen, en blijkbaar nooit echt zijn gestopt met sparen. Het kind wil spelen, de ouder wil winnen.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Denk je iets liefs te doen, is je schoonmoeder er al een heel jaar boos om. Annet can’t win.
Elke generatie moeders denkt stiekem dat zij het echt anders doet dan de vorige. En dat klopt ook best. Waar oma nog geloofde in “niet lullen maar poetsen”, en onze eigen ouders ineens álles gingen overanalyseren, blijken Gen Z-ouders hun eigen route te kiezen.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Niet een Labubu, maar een Jellycat staat nu bovenaan het verlanglijstje van je kind.