Laura Hogendoorn is hoofdredacteur van Mamaplaats en columnist voor Kek Mama. Ze woont in ’t Gooi, samen met haar vriend Oscar en hun kinderen Roef (8), Sierd (6) en Maia (4).
Lees verder onder de advertentie
“O, wat een scháááttig woonkamertje…” Ik kijk op. Hoor ik dit nou goed?
Naast mij staat een jongetje met blonde piekhaartjes, een vriendje van mijn zoon. Van vijf. Hij vindt mijn woonkamer schattig, hoor ik zojuist. Of eigenlijk dus mijn woonkamerTJE.
Schattig
Nou geef ik meteen toe: ik woon niet in een kasteel. Heb geen gigantisch kookeiland en geen eettafel waar twintig mensen met gemak aan kunnen zitten. Maar echt klein is het naar mijn idee nou ook weer niet. En het woord schattig uit de mond van een kind van vijf horen is gewoon raar. Al ben ik de afgelopen tijd wel wat gewend, want eigenlijk hebben alle kinderen die bij mijn kinderen komen spelen wel iets op te merken. Over mijn, voor zover ikzelf weet, zeer gelukkige en niet-abnormale woon- en leefstijl.
Een kleine greep: “Huh, maar jullie hebben écht geen alarm op jullie huis?!” Eh, nee, wij hebben gewoon een sleutel, maar thanks for asking. Of deze: “Jullie hebben toch niet maar één badkamer?!” Vooral de woorden ‘toch niet’… Altijd leuk als mensen echt met je te doen hebben. En deze week hoorde ik een vriendje van school tegen mijn zoon zeggen: “Wat ligt jullie auto trouwens hoog op de weg, zeg.” Ach, dit kind ziet nu ook eens iets anders dan een Ferrari en Bugatti. Goed voor de ontwikkeling, zullen we maar zeggen.
Maar het hoogtepunt kwam van een jongetje uit de klas van mijn oudste. Hij verhuisde binnen ’t Gooi. Zijn ouders hadden hem van tevoren gewaarschuwd dat het nieuwe huis iets kleiner zou zijn dat het vorige. En ook niet vrijstaand.
“Wonen in ’t Gooi, soms kijk je even raar op, maar eerlijk? Ik vind het heerlijk”
Bij het eerste bezoek bekeek de jongen vanaf de weg zijn nieuwe stulpje aandachtig. “Joh, dat valt toch best mee? En lekker veel voordeuren ook”, zei hij. Kwamen z’n ouders erachter dat hij het volledige blok van zes huizen aanzag voor één. Bam, het tere kinderzieltje aan diggelen. Wonen in ’t Gooi, soms kijk je even raar op, maar eerlijk? Ik vind het heerlijk. En bovenal zeer vermakelijk.
Dit artikel staat in Kek Mama 11-2022.Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Er zijn van die zinnen die automatisch uit je mond rollen zodra je moeder wordt. Je hoeft er niet eens over na te denken, ze zitten ergens opgeslagen tussen de gebroken nacht en de koude koffie. Een daarvan? “Omdat ik het zeg.” Maar hoe vertrouwd die uitspraak ook voelt, hij blijkt in de praktijk minder […]
Steeds meer kinderen hebben een overvol schema, van sport en muziek tot kunst. Waar vroeger één naschoolse activiteit genoeg was, is nu bijna elke vrije minuut ingevuld. Experts spreken van FOMO-parenting.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.