Beeld: Nine IJff
Laura Hogendoorn is hoofdredacteur van Mamaplaats, hét blogplatform voor en door moeders. Ze woont in ’t Gooi, samen met haar vriend Oscar en hun kinderen Roef (8), Sierd (6) en Maia (4).
“Mam, iedereen in de klas heeft een veel leuker 10-uurtje dan ik”, hoor ik mijn zoon zeggen terwijl ik zijn fruithapje aan het snijden ben. Ik kijk naar de ietwat misvormde komkommer die ik zojuist met enige moeite in zijn bakje heb gepropt. “Hoezo dan?”, vraag ik. “Nou, bij mij ziet het er nooit leuk uit én ik heb nooit iets lekkers.” Ik heb me die dag opgegeven als knutselmoeder en dus is dit de uitgelezen kans om als ware Sherlock Holmes eens even in de bakjes van zijn klasgenoten te gluren.
Lees ook – ‘Na de zoveelste mail over verantwoorde pauzehappen werd ik recalcitrant’ >
Klokslag tien uur komen de trommeltjes op tafel. Het valt me meteen op dat het verschil al begint bij de bakjes zelf. Veel ouders blijken grof te hebben geïnvesteerd in stapelbare, thermische lunchboxjes. Ze mogen open en ik snap meteen wat mijn zoon bedoelt. Ik zie als hartjes uitgestoken komkommertjes, stukjes mango in de vorm van een bloemetje, ik zie briefjes waarop (vaak in het Engels, want geschreven door de au pair) staat hoe trots pappie en mammie wel niet zijn, terwijl de geur van havermoutpannenkoekjes overheersend het klaslokaal vult. Ik weet niet waar deze ouders de tijd vandaan halen, maar bij ons is het altijd haasten. Als een bezetene sta ik iedere doordeweekse ochtend – wéér veel te laat opgestaan – een appel in stukken te hakken. Meestal met een bot kindermes, want alle goede messen liggen nog vies van de avond ervoor op het aanrecht. Ondertussen spoor ik mijn zoons aan om hun pap op te eten, terwijl mijn dochter een hysterische bui heeft omdat ze opeens niet meer de kleren aan wil die ze ’s avonds nota bene zelf had klaargelegd. Om de lunchbox vervolgens af te toppen met iets lekkers, kijk ik in de kast en flikker ik er uiteindelijk nog een handje croutons bij.
De volgende dag herpak ik mezelf. Dit moet anders. Ik heb verse aardbeien gekocht en doe een poging tot het snijden van hartjes. M’n witte T-shirt kan ik na afloop weggooien. Maar eerlijk, ik ben best trots op mezelf. Tot ik bij thuiskomst mijn zoon ernaar vraag. “O, waren dat hartjes?”, vraagt hij. “Ik zag alleen maar smurrie”. Helaas voor hem, feestelijker dan dit wordt het niet. Dit artikel staat in Kek Mama 09-2022. Meer verhalen van Laura lezen? Kijk op mamaplaats.nl. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.