Fotografie: Nine IJff
We moeten het eens hebben over het grootste geneugte dat ik als vrouw heb mogen ervaren: het baren van mijn kinderen. Dat zeg ik natuurlijk met een boel ironie, want het liefst hang je een week erna nog met je vulva in een bak met bevroren erwten, maar het waren echt de twee mooiste ervaringen uit mijn leven, dus ik praat er graag over.
Blijkbaar maak je tijdens je bevalling een grappig stofje aan waardoor je veel van de pijn, zorgen en het ongemak van dit bijzondere evenement vergeet. Toch zijn er bepaalde details die je altijd bij zullen blijven. Dit zijn de dingen die mij wél zijn bijgebleven van mijn eerste bevalling:
Een
Als je een ‘bevalplan’ mag maken, denk je: oh geinig, dan maak ik nu een script van hoe de boel gaat verlopen. Fout. Het is een leermoment van accepteren en loslaten dat baren. Zo werd mijn serene thuisbevalling in een heerlijk door (led)kaarsen omgeven opblaasbad – ja, ook ik had te veel Instagram-posts van Nina Pierson in mijn timeline – een zevenentwintig uur durende ziekenhuisbevalling onder tl-verlichting.
Twee
Dat wat men ‘strippen’ noemt, voelt niet als iets sexy en langzaam ontdoen van een laagje van iets anders, maar meer alsof ze op zoek gaan naar een kwartje tussen de kussens van die oude plofbank uit je studententijd. Gegraai galore.
Drie
Ik wil nooit meer meekijken terwijl er iets met de omtrek van een kleine Ikea-poef vastzit in mijn opening. En al helemaal niet via een spiegel zo groot als een 65” televisie met een kitscherige gouden sierlijst.
Vier
Er bestaat iets als ‘het uur van de wanhoop’. La phase de désespérance, noemde mijn verloskundige het. De laatste 45-60 minuten waarin je ervan overtuigd bent dat de baby er nooit uit gaat komen, dat je dingen roept over de baby eruit knippen en dat je zonder moeite een wandbeugel in de douche van de muur trekt. De minuten waarin niemand je mag vragen of en hoe het gaat, omdat je hen anders met diezelfde wandbeugel te lijf gaat. Hierna mag je persen.
De laatste 45-60 minuten waarin je ervan overtuigd bent dat de baby er nooit uit gaat komen
Vijf
De placenta lijkt wel een buitenaards wezen. In mijn hoofd was het een schattig blobje met daaraan vast de navelstreng. In werkelijkheid is het een gigantisch orgaanachtig geval met een waaier aan dikke aders als basis: the tree of life, las ik ergens op het internet. En ja, ik had van tevoren een keer kunnen Googlen. Dan had ik vast niet met open mond toegekeken, toen de verloskundige met haar hand de lege vruchtzak met placenta had opgezet als een tent, en zei: ‘Kijk, dit was het huisje van je baby.’
Zes
Nog even over die wandbeugel: die dingen zitten eigenlijk nooit goed vast. Controleer ‘m regelmatig.
Zeven
Het moment waarop ze dat dampende hoopje mens op je borst leggen, met de stilzwijgende notie: dit is het, jullie horen voor altijd bij elkaar. Er is niets mooiers en vergeten zal je dit nooit. Voor het eerst is er een geluid dat bij het trappelende buikwezentje hoort. Er is een heerlijke geur die alles overstemt wat je ooit geroken hebt. Er zijn nieuwe ogen die je meteen herkent als eigen.
Lees meer –
Mijn eerste keer bij de gynaecoloog >
Dit intense moment aan het einde van die zevenentwintig uur doet elk detail dat eraan voorafging verbleken. Je denkt niet meer aan die onverwachte ruggenprik, die knip, de pijn of de onzekerheid als ze zeggen dat het ‘nu wel echt moet gebeuren’.
In dit moment suprême maak je nog een ander stofje aan, een allesoverstijgend stofje dat nooit meer bij je weggaat. Hoe heet het? Moederliefde.
Lara Steenvoorden (1988) is een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3).
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Samen onder de dekens kruipen, de dag nabespreken en lekker dicht tegen elkaar aan in slaap vallen: jarenlang hét romantische ideaalbeeld van samenwonen. Maar uit recent onderzoek blijkt dat de realiteit voor veel stellen anders is. Sterker nog: apart slapen is helemaal geen taboe meer. En dat is misschien wel beter voor je nachtrust én […]