Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Ok. Ik ga nú papa appen dat je gek geworden bent!” Met open mond en veel vragen (waarop de
antwoorden vol ongeloof ontvangen werden) reageerden de kinderen op het cadeau dat ik mezelf
wil geven voor mijn verjaardag.
Jarenlang kocht een nieuwe outfit als ik jarig was. Maar omdat ik meer dan genoeg kleding heb en graag verantwoord met de aarde wil omgaan, besloot ik mezelf voortaan iets anders te geven. Iets leuks, een ervaring: het maakt niet uit wat, als ik er maar heel blij van word. Zo deed ik mezelf vorig jaar iets fantastisch cadeau: Zookeeper for a Day, oftewel een dagdeel meewerken in de dierentuin. Het was geweldig. Ik voerde maki’s en giraffen, liet de capibara’s naar buiten, zag hoe een luiaard al kauwend op een stukje aardappel in slaap viel en leerde ontzettend veel bij over allerlei dieren.
Dit jaar wilde ik graag weer iets met dieren doen. En eigenlijk wist ik meteen wat het moest worden,
maar ik wist niet of ik er al aan toe was – of dat überhaupt ooit zou zijn. Maar telkens als ik tijdens
mijn fietsrondjes door de weilanden reed en de kalfjes buiten in kleine hokjes zag zitten bij de
melkveeboerderijen, dacht ik: ik wil hier niet meer aan meedoen.
Op mijn tiende verjaardag at ik voor het laatst vlees. Die avond werd ik vegetariër. En nu, dertig jaar
later, geef ik de dieren én mijn geweten een cadeau: ik word veganist. De reactie van mijn man: “Dat
is toch geen cadeau?”, gevolgd door een ‘ik zou het niet doen’. Mijn kinderen, die ik het pas vertelde
toen ik het 100 procent zeker wist, vonden het vooral heel zielig voor me. Nooit mee tiramisu? En eieren? En KitKats? En kaas? Ik zei dat ik inderdaad veel dingen zou schrappen, maar dat er nog genoeg
overbleef. Ik opende de site van de Appie en selecteerde ‘vegan’. Ruim 6000 producten om uit te
kiezen, inclusief mijn favoriete chocolade. De kinderen opgelucht, en ik ook.
Dat ik op dezelfde dag dat ik mijn vegan lifestyle aankondigde bewust een paar dieren zou
doodmaken, lag niet bepaald in de lijn der verwachting. Toch deed ik het. Toen ik mijn haren kamde,
zag ik een beestje. Wat gek, dacht ik nog, het lijkt wel een luis. Ik kamde verder, en daar was
nummer twee. Toen werd ik zenuwachtig. En ja hoor, na een grondige controle bleken we alle drie
de Sjaak te zijn. Luizen. In de zomervakantie. Hoe dan?! Ik had ze voor het laatst toen ik op mijn
twaalfde met een vriendinnetje ging zwemmen en zij me haar borstel leende – ondanks alle
luizenmeldingen op de schoolapp hebben de kinderen ze nooit eerder mee naar huis genomen. Ik
racete naar de drogist voor kammen en shampoo. Mijn man liet het allemaal rustig aan zich voorbij
gaan: dankzij zijn kapsel, oftewel de afwezigheid daarvan, maakte hij zich niet druk om het gespuis.
Even daarna zat ik buiten op de tuinbank met grondig gewassen haren, en voelde me smerig en
schuldig – allebei vanwege de luizen. Ineens was ik er helemaal klaar mee. Met álles van dit hele
jaar. De heftige ruzie, ouders met kanker, overlijdens, de enorme berg emoties die bij dat alles kwam
kijken. Een zomervakantie met een karig vakantiepark, een fikse operatie voor onze twee katten (ze
hebben samen nog maar zes tanden over), twee kinderen die griep kregen (na elkaar uiteraard, waardoor we bijna twee weken aan huis gebonden waren) en nu dit. Ik pakte mijn telefoon, opende
de website van de Efteling en boekte een nacht in het nieuwe hotel. Áls ik wakker word op mijn
verjaardag (dat blijft voor mij altijd spannend natuurlijk), doe ik dat met uitzicht op mijn favoriete
pretpark. Zo. Dát is pas een verjaardagscadeau.
Meer columns van Lara vind je hier.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.
