‘Hij had gewoon de vader van mijn kinderen kunnen zijn’
Fotografie: Nine IJff
Lara Steenvoorden (35) is een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3). Voor Kek Mama schrijft ze over haar leven als vrijgezel en dat je dan weleens iets onderneemt om de liefde te vinden.
Niets aan deze ontmoeting voelt als vanzelfsprekend, maar als ik hem uit de auto zie stappen, een koekblik dat niet matcht bij zijn imposante verschijning, glijdt een gevoel van herkenning als een warme deken over mijn hart. Het is niet de kou die mijn wangen kleurt. Het zijn ontwakende vlinders, die een spontane brain freeze veroorzaken.
Het is helemaal niet vreemd dat we samen in de Drunense Duinen staan, houd ik mezelf voor. Hij heeft een hond, net als ik en daardoor kwam er een afspraak om te wandelen tot stand. Een date voor onze viervoeters, grapten we nog.
Lees ook –
‘Mijn zoon heeft geen tijd meer voor zijn moeder’ >
Het is ook niet vreemd, omdat ik hem al zo’n twintig jaar ken. Onze heimelijke verknochtheid begon onder het balkon van mijn tienerslaapkamer. Op de middelbare school had ik roze haar, droeg allerlei gekleurde armbandjes en twee bandshirts over elkaar, en hij was de enige die door mijn puberale dekmantel van onzekerheid keek. Nooit vergeet ik hoe hij vanaf de begane grond zo mijn hart de grondeloze diepte in trok, met slechts een blik omhoog en hoe hij altijd zei: “Ik kom Chocomel drinken.”
Ondanks onze onsterfelijke vlinders kwamen we nooit samen. Het is alsof de regisseur van onze levens af en toe een poging doet tot een filmisch ‘ze leefden nog lang en gelukkig’, zich net voor de grote kus bedenkt en dan een ander einde kiest. We kozen er zelf een mooi woord voor uit: star-crossed lovers. Twee mensen die om de een of andere reden niet samen kunnen zijn.
Ondanks onze onsterfelijke vlinders kwamen we nooit samen
Eens in de zoveel jaar komen we elkaar tegen in het wild, want dat heb je in een dorp, dan stormt het daarna nog dagen in mijn hoofd. Altijd is één van ons bezet. Nu vonden we elkaar online door een verdwaalde hashtag en niet veel later stond er een datum.
In twee uur tijd lopen we door de jaren heen. “Een paar jaar geleden heb ik je opgezocht. Je leek enorm gelukkig en ik koos ervoor je te laten,” biecht hij op. Mijn hart vergeet even te kloppen. Toen was ik nog vrijgezel. Hij had gewoon de vader van mijn kinderen kunnen zijn. “Was ik ook. Net als nu trouwens, alleen, met mijn jongens.” En ik fluister: “Ben jij gelukkig?” Op zijn gezicht lees ik van wel en ik proef een cocktail van bitterzoet – weer bezet, maar hij ademt geluk.
Na een omhelzing terwijl de wind aan onze jassen trekt, verliezen we elkaar uit het oog voor weer zeven jaar. Een week later appt hij: “Het stormt nog steeds.” Maar zoals altijd, gaat ook deze weer liggen.
Meer lezen van Lara? Volg haar op Instagram.
