Fotografie: Nine IJff
“Wil je je schoenen even aantrekken?” Dat ik vertel dat we binnen vijf minuten op school moeten zijn, hoort hij niet meer. Zijn helikopter is bezig aan een reddingsmissie en het is nog spannend of alle drenkelingen het vasteland gaan halen. Tussen het produceren van luide tjukke-tjukke-tjukke-geluiden door, roept hij: “Ik heb geen tijd!”
En zo gaat het nu al even bij ons thuis. Waar ik moeite heb met het jongleren van allerlei berichten en meldingen vanuit diverse apps op mijn telefoon en ‘nee’ zeggen tegen sociale afspraken waar ik geen zin in heb, heeft mijn oudste zijn prio’s goed op orde. Sinds kort zegt hij op elk verzoek dat hij eigenlijk niet wil inwilligen: “Daar heb ik geen tijd voor.”
Na zo’n bijdehante opmerking verschijnen er stiekem halve maantjes rond mijn mond: het is toch geweldig hoe ze iedere keer iets dat ze van een volwassene oppikken, zomaar toepassen in de praktijk? Op eigen wijze welteverstaan. Iets minder fantastisch vind ik het dat zijn “drukke leven” mij op een dag ook heel wat minuten kost.
Lees ook –
‘Op de basisschool leren kinderen vloeken, vechten en vertrouwen’ >
Alles duurt langer. Alles.
“Kom, we gaan zo naar oma.”
– “Geen tijd.”
“Kom je naar boven? Het is bedtijd.”
– “Écht geen tijd voor, mam.”
“Eet je die krentenbol nog op?”
– “Ik heb het gewoon even te druk, Lára.”
En dan de manier waarop hij mijn naam zegt; hij rolt nog net niet met zijn ogen. ‘Druk zijn’ is voor hem een synoniem voor simpelweg ‘nee, wil ik niet’ of ‘ik heb er geen zin in’.
Iets minder fantastisch vind ik het dat zijn “drukke leven” mij op een dag ook heel wat minuten kost
Ik herken het wel, want in mijn hoofd vormt er soms ook een vorm van recalcitrantie als ik voor de dertigste keer “mama?” hoor in twintig seconden tijd. Als de jongste om elke scheet opgetild wil worden. Wanneer ik me even moet concentreren, maar een van de twee graag een publiek wil voor een tovertruc die zelfs een goudvis kan uitvoeren. Of als er een bevel voor drinken of een vork komt, als ik zelf net aan tafel ben gaan zitten. Dan wordt het in mijn hoofd plotseling ook te druk en wil ik gillen. En toch doe ik dat niet.
Als die kleine druktemaker na een voor mij té drukke en vermoeiende dag vraagt of ik een boekje voor de honderdste keer wil voorlezen, dan antwoord ik: “Tuurlijk jongen, voor jou maak ik álle tijd.”
Lara Steenvoorden (35) is freelance tekstschrijver, een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3).
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Je kunt nog zo’n perfecte ouder willen zijn, maar uiteindelijk stuntelt iedereen maar wat aan.Toch zijn er een paar basislessen waarvan
Francesca, een van de jonge deelnemers uit het programma Niet Klein Te Krijgen, is overleden. Het verdrietige nieuws werd gedeeld op het Instagramaccount van het programma, bij een foto van Francesca op een skateboard.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
“Je krijgt er zoveel voor terug”, zeggen we vaak met sarcasme. Maar voor de gezinnen uit de populaire televisieserie Een Huis Vol klopt die uitspraak eigenlijk best aardig. De kinderbijslag die zij jaarlijks op hun rekening bijgeschreven krijgen is niet mis.