Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar man, zoon (7) en dochter (10) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Het is midzomer, maar toch zaten we hier even volop in de kerstmuziek. Niet alleen omdat ‘Rudolph the Red-Nosed Reindeer’ het favoriete nummer van onze dochter is om op de piano te spelen, maar vooral omdat diezelfde jongedame de afgelopen weken Koeman, elke keer dat hij in beeld verscheen, enthousiast begroette met een “Hee, sneeuwvlokje!”. Daardoor had ik chronisch het nummer ‘Suzy Snowflake’ in mijn hoofd. Als ik mijn ogen dichtdoe, hoor ik de belletjes nog steeds.
Ondanks de winterse klanken en het herfstachtige weer, zaten we er qua sfeer gelukkig prima in: het EK voetbal, mijn favoriete sportevenement. De liefde voor voetbal was groot toen ik nog jong(er) was. Een van mijn broers zat op voetbal en was voor Ajax. Ik dus ook: hij had er immers verstand van.
Op tv zagen we onze club de gouden jaren beleven. ‘De bal is rond… en dat is best moeilijk’, aldus ‘het leerboek voor de jonge voetballer’ dat bij ons in de kast stond. Maar daar was bij Ajax niets van te merken, in het midden van de jaren ’90. Mijn grote held was Edwin van der Sar – van hem scoorde ik ooit een levensgrote kartonnen versie, die bij een nogal geflopte spaaractie voor het WK 2006 hoorde. En ik wilde een sportbril, net als Edgar Davids.
Later, als student, had ik een abonnement op de Voetbal International en volgde ik alles wat er werd uitgezonden. In de jaren dat ik van mijn woonplaats naar Breda moest reizen voor mijn studie, werd ik een keer aangesproken door de dienstdoende conducteur. Ik was blijkbaar een nogal opvallende verschijning, met mijn torenhoge hakken in combinatie met een voetbaltijdschrift op schoot. We kletsen wat, en hij vertelde dat hij beheerder was van de fanclub van Borussia Mönchengladbach. Dat ik wist wie daar op dat moment de trainer was, vond hij dat zo briljant dat ik mee mocht naar de eerste klas om daar de rest van de reis over voetbal te praten. Dat waren nog eens tijden (mede omdat ik toen nog wél met de trein durfde).
De laatste jaren is mijn voetballiefde flink getemperd, maar toernooien blijven speciaal. En dit jaar was het extra bijzonder, want dankzij hun leeftijd konden onze kinderen het nu echt bewust meemaken. Nagenoeg alle wedstrijden stonden op, waardoor we ons op sommige dagen van 15.00 tot 23.00 konden onderdompelen in de verwachtingsvolle sfeer.
Ik nam mijn kinderen mee op een trip down memory lane. Terug naar het feest waar ik in 2004 was, toen Nederland de kwartfinale tegen Zweden speelde. Er stond een groot scherm in de tuin, ik duwde mijn naaldhakken diep in het gras zodat ik gemakkelijker kon staan. Het kwam tot penalties – Van der Sar stopte de beslissende, de euforie na afloop was zo groot dat het haast tastbaar was. En die andere kwartfinale, in 2008, tegen de Russen die we gemakkelijk konden hebben.
“Het was alsof ik naar een jonge versie van mezelf keek”
De halve finale leek niets meer dan een formaliteit, maar spits Arshavin (die met dat verschrikkelijk blije hoofd) besloot anders. Totaal gedesillusioneerd trok ik na de wedstrijd de voordeur achter me dicht en liep ik huilend (“Moest je echt huilen mam?” ”Ja, echt lieverd”) over het nabijgelegen fietspad naast de sloot, die ik eigenhandig gevuld leek te hebben met mijn tranen. Ik hoef ‘Força’ van Nelly Furtado of ‘Just For Tonight’ van One Night Only maar op te zetten om weer terug te zijn bij de twee toernooien waar ik het meest van heb genoten.
Het EK van 2024 werd er een met groot aantal goals in blessuretijd, opvallend veel eigen doelpunten en talloze roze voetbalschoenen. Spanning, nagelbijten en gelukkig toch vaak juichen. Het geloof groeide, tot de droom dankzij een omstreden penalty uiteen knalde. De teleurstelling droop van mijn dochters eerder zo verwachtingsvolle gezicht. Het was alsof ik naar een jonge versie van mezelf keek. Beelden van 2008 schoten door mijn hoofd terwijl ik haar troostte. De bal was rond – de cirkel ook. Dat we in 2028 maar weer veel mooie herinneringen mogen maken samen.”
Lees meer van Lara:
Lara: ‘Het onvoorstelbare gebeurde: ik kocht een fietshelm’
Lara: ‘De kast van mijn kleuter lag vol ‘geleende’ schatten’
Lara: ‘Vijftien jaar: Zolang duurde het voordat ik erop vertrouwde dat mijn man bij me zou blijven’
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Een gepensioneerde basisschoolleraar geeft op het TikTok-account van haar dochters (@elenanico22) een belangrijk advies aan ouders. Ze deelt de grootste fout die ze vaders en moeders in de opvoeding heeft zien maken tijdens haar decennialange carrière. En het is simpeler dan je denkt.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Niets is zo ongemakkelijk als onbedoeld een gesprek horen dat niet voor jouw oren bedoeld is. Het overkwam Ava, die per ongeluk een telefoongesprek van haar schoonmoeder meeluisterde.
Een leerkracht vertelt iedere week aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Ellen (31) geeft les aan groep drie.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.