Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Mam, moet dit echt? Ik schaam me dood!” Het is bijna een dagelijks terugkerend ritueel, ’s ochtends vroeg in de achtertuin. Eerst protesteerde alleen de oudste, maar de jongste geeft nu ook steeds meer tegengas. Maar: ja, het moet echt. En niet maar één keer, nee, elke keer als we op de fiets stappen. Of het nou een tochtje naar de stad is, of dat kleine stukje naar school: die helm gaat op.
De eerste jaren dat mijn kinderen fietsten, was hun helm gewoon iets dat erbij hoorde, zoals tandenpoetsen voor het slapengaan. Maar met het ouder worden kwamen ook de vragen. “Waarom
moet dat dan?” “Maar ik let toch goed op?” En uiteraard het gevreesde “Waarom heb jij er dan
geen?”
Lees ook – Lara over grensoverschrijder: ‘Hij besloot te masseren wat hij onder zijn hand trof’ >
Nou, omdat ik het enorm voor schut vind, zo’n ding op mijn hoofd, daarom. Moest ik daar mee gaan
rondfietsen? Ja daag. Kijk, zie je een kind met een helm, dan denk je: ‘verstandige ouders’, maar als
diezelfde ouder zo’n ding opzet, is het ineens raar. Dus beschermde ik met liefde de hoofden van mijn kinderen, en liet het mijne voor wat het was. Tot ik een keer bijna van mijn sokken werd gereden. En nog een keer. En dat lag niet aan mij – ik ben zo voorzichtig dat het haast sneu is.
Daarbij kun je veel over me zeggen, maar onopvallend ben ik niet, met vaak meer kleuren in mijn
outfit dan in een gemiddelde vlindertuin. Nee, het probleem lag echt bij de automobilisten: zebrapaden negeren, stoppen voor haaientanden onnodig vinden, en rechts voorrang geven? Dat is blijkbaar niet meer cool.
De laatste maanden gebeurt het steeds vaker: een auto die vol op de rem moet, of ik die mijn
handremmen moet fijnknijpen omdat de automobilist gewoon doorrijdt. Standaard gevolgd door
zo’n kansloos schuldbewust lachje met een ‘oeps, ik had je niet gezien’-handje. Het liefst zou ik heel
hard roepen waar ze die hand van mij mogen steken: na een botsing missen zij hooguit een stukje
van hun lak, maar ik misschien wel een van mijn ledematen – of erger. Ik doe mijn best om niet meer
automatisch mijn middelvinger de lucht in te gooien, maar oh, wat zou ik ze graag eens even goed
de waarheid vertellen, al die onoplettenden, die potentiële gezinsbrekers, die sukkels die wat mij
betreft hun rijbewijs per direct zouden mogen inleveren.
Het steeds roekelozere rijgedrag van mijn medeweggebruikers in combinatie met mijn talent om me
onveilig te voelen, lieten het onvoorstelbare gebeuren: ik kocht een helm. Een donkerblauwe, met
een metallic afwerking. Haast een schutkleur, voor mijn doen. Hij heeft eerst een half jaar in mijn
kast geleden voor ik ‘m überhaupt durfde te passen. De eerste keren dat ik hem droeg, waren het
ergst. Zodra ik een andere fietser in het vizier kreeg, maakte ik als een malle snelheid, om het
gebruik van mijn helm te rechtvaardigen. Kijk, ik fiets heel hard, dan is het niet gek! Toch? Zeg
alsjeblieft nee!
Fietshelm en ik zijn nu een maand of wat onafscheidelijk. Toch ben ik er nog steeds niet aan gewend.
Het ding zelf zit prima, je hebt nauwelijks in de gaten dat je ‘m ophebt, maar ik worstel met het
jammere imago van mijn trouwe metgezel. Met mijn helm op voel ik me een suffe huismoeder, een bangerik, een Toad look-a-like (die uit Super Mario). Maar ik zet ‘m niet meer af. Ik wil nog langer mee dan vandaag, zeker voor mijn kinderen.
“Met helm op voel ik me een suffe huismoeder, een bankerik, een Toad look-a-like”
Natuurlijk kun je je niet overal tegen beschermen, maar voor mij valt een fietshelm in dezelfde categorie als de alom geaccepteerde autogordel: ze voorkomen allebei dat je hoofd tot moes wordt geslagen tijdens een botsing. Kortom, de hoogste tijd om deze kunststof helden in een positiever daglicht te stellen, zoals ze verdienen. Laten we het nou gewoon doen met z’n allen, die helm opzetten. Omdat onze hersenen het waard zijn om beschermd te worden. En vooruit, ook omdat ik dan niet meer de enige ben die voor schut staat.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Liefde is een mysterie, maar de sterren hebben stiekem al een paar antwoorden voor ons. Want wist je dat sommige sterrenbeelden zó goed bij elkaar passen dat ze een gouden medaille verdienen?
Laten we eerlijk zijn: alle kinderen hebben hun momenten waarop ze liever luisteren naar het buurmeisje van drie dan naar hun eigen ouders. Maar als je een kind hebt met een bepaald sterrenbeeld, kun je je borst natmaken. Deze zijn pas écht eigenwijs.
Wat een gezellige pakjesavond zou moeten worden, liep uit in een familiedrama. Kelly had nooit een goede band met haar schoonzus en zwager, maar toen er kinderen in het spel kwamen, ging het van kwaad tot erger. De boel escaleerde tijdens pakjesavond.
Sinterklaas is een feest voor jong en oud, maar als je krap bij kas zit kan pakjesavond je veel buikpijn bezorgen. Ook Danique (36) voelde zich hierdoor radeloos, omdat ze wist dat haar kinderen geen cadeautjes in hun schoen zouden vinden. Tot er op de deur werd geklopt.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Het kinderboek De mooiste vis van de zee is een klassieker die al tientallen jaren in menig kinderkamer te vinden is. Volgens psycholoog Caroline Middelsdorf geeft dit ogenschijnlijk onschuldige verhaal echter een minder gezonde boodschap mee aan kinderen. Op Instagram deelt ze haar gedachte hierachter.