Ellen heeft verlof: ‘Mijn leerlingen noemen mij ‘die mevrouw die altijd zwanger is …”

‘Janken …’ schreef mijn lieve collega Lianne onder een foto van mijn lege kantoor. Ze stuurde ‘m afgelopen maandag, op mijn eerste verlofdag. Voor mezelf voelde het ook vreemd, want ik had in november nog mijn laatste ouderschapsverlofdag van Sophia. Ik ben net weer helemaal terug, up and running. Dat ik nu alweer met verlof ga voelt een beetje vervelend naar collega’s en leerlingen toe. Vooral de leerlingen (LVB cluster 4 pubers, VSO) zijn heel eerlijk en basaal in hun reacties.
‘Die mevrouw die altijd zwanger is.’
‘Ben je hierna wel klaar?’
‘Krijg je nou nóg een kind? Wajoo
‘Hoeveel kinderen heb je nu? Vijf ofzo?’
‘Vond je het nog niet genoeg?’
‘Hebben jullie geen andere hobby’s?’

En ga maar door. Natuurlijk grappig, maar zij spreken wél uit wat meer mensen zullen denken. Is het
nou een keer klaar met die zwangerschappen en kinderen van Ellen?

“Zij spreken wél uit wat meer mensen denken: is het nou een keer klaar met die zwangerschappen en kinderen van Ellen?”

Hoe dan ook, ik ben sinds maandag met verlof en toen gebeurde het volgende op zondagavond. Ik had harde buiken, veel en regelmatig. Te druk geweest, dacht ik eerst. Maar ze hielden niet op. Nils was – niet compleet nuchter – teruggekomen van Ajax en daar had ik geen ene moer aan. Toen begon Sophia ook nog te klieren dus die haalde ik naar ons bed, en vervolgens lag ik dus met die harde buiken, een slapende vent die niet wakker te krijgen was en een dreumes die vrolijk in m’n rug bleef porren. Holy damn, dacht ik. Als het maar niet gaat doorzetten. Dan heb ik ten eerste welgeteld NUL verlofdagen gehad, aangezien mijn verlof op maandag officieel in zou gaan.

Lees ook – Ellen: ‘Niemand kan z’n dochter beschermen tegen een ontsnapte TBS’er’ >

Hállo!

Daarnaast hadden we (en nog steeds niet) alles klaar. Geen kleertjes gewassen, geen vluchtkoffer, de co-sleeper nog in de doos, noem maar op. Niks. En … week zesendertig was net ingegaan. Als het zou doorzetten, dan kwam meneer een beetje te vroeg. Waarom ging ik ook uit van die eenenveertig weken? Dat Sophia zolang bleef zitten, zei natuurlijk niks over deze zwangerschap.

Ik beukte over Sophia heen op Nils’ arm, maar die sliep lekker door.
‘Hallo!’ siste ik. ‘Hálló!’
Geen reactie.
‘Níls! Misschien is het wel begonnen!’
Geen reactie. Godsamme, lekker dan. Sophia was intussen weer in slaap gedommeld en ik kreeg Nils uiteindelijk zover dat hij haar wat dichter naar zich toe trok, zodat ik in alle rust – dacht ik toen – de beginnende weeën op kon vangen.

Zonder baby, zonder weeën

Maar ik viel in slaap en de volgende dag werd ik normaal wakker, zonder baby, zonder weeën. Beter! Dacht ik. Maar het was wel een lesje ‘hou de aandacht erbij.’ Dus ik kieperde alle piepkleine kleertjes in de was en maakte een start met de vluchtkoffer. Dan zijn de eerste dagen van mijn verlof in ieder geval goed besteed en kan ik daarna in de chill-modus, in hoeverre dat lukt dan, met een dreumes die iedere seconde van de dag op slooptocht is en twee pubers in huis.

Ik ben benieuwd wanneer de kleine man zich echt aandient, al zal ik me een stuk relaxter voelen wanneer de boel een beetje klaar is voor zijn komst. Lewis kwam met 39+2, Miles met 39+5 en Sophia met 40+6. Ik ben heel benieuwd wanneer we ons jongetje mogen ontmoeten, maar ik ben stiekem toch wel blij dat het niet gebeurde op mijn eerste verlofdag.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.