Ellen over terugkomen na bevallingsverlof: ‘Ik heb mijn werk nodig om me compleet te voelen’
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én is in november bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.Het zit er weer op, mijn bevallingsverlof, zoals het officieel heet. Een weekje langer dan gedacht aangezien Sophia een week te laat kwam. Ik moet welgeteld één dag werken en dan heb ik weer ‘weekend’, gevolgd door de voorjaarsvakantie. Daarna ga ik weer echt aan de slag.
Verdrietig
Toen Lewis klein was en ik na mijn verlof weer moest gaan werken, vond ik dat heel erg. Ik was verdrietig en zat er eigenlijk al weken tegenaan te hikken, boos dat wij hier in Nederland geen Scandinavisch verlof-model hanteerden. Ik wilde langer bij mijn kind zijn, langer kunnen genieten van die babytijd en bovenal had ik meer rust nodig. De nachten waren beroerd en ik zag niet in hoe ik een goede werknemer kon zijn op een paar uurtjes slaap per nacht. Ik denk dat veel ouders daarmee worstelen. De druk, de hectiek. Ik vind het dan ook een stap in de goede richting dat vaders nu langer verlof kunnen opnemen.Samen verlof
De meeste vaders (snurkers daargelaten, die van een kanon nog niet wakker worden, laat staan van een huilende baby) hebben ook last van gebroken nachten en ik mag aannemen dat zij ook wel wat meer van hun pasgeboren baby willen meemaken dan alleen de avonden. Je kiest tenslotte samen voor een kindje en als je dan na één of twee dagen weer fulltime aan het werk moet mis je best een heleboel. Nils en ik hadden de hele maand november samen vrij en dat was écht een heerlijke start. We hebben er enorm van genoten om samen voor Sophia te zorgen en rustig aan te kunnen doen. Zo moet het eigenlijk voor iedereen zijn.Lees ook – ‘Blijven zitten was het beste wat we voor hem konden doen’
Anders
Nu vind ik het, in tegenstelling tot bij de jongens, helemaal niet erg om weer te gaan beginnen. Echt, helemáál niet. Dat heeft niks met Sophia te maken, ik wil net zo graag bij haar zijn als bij Lewis en Miles, maar ik vind het ook wel weer prima om wat te gaan doen. Ik heb me vanaf september beziggehouden met de komst van Sophia, mijn twee zoons en het huishouden (oké, en ik schreef een boek), maar nu heb ik die afwisseling weer nodig. Veel meer dan na de geboortes van Lewis en Miles merk ik dat ik mijn werk nodig heb om me compleet en volledig te voelen. Misschien is dat juist omdat ik nu ouder ben en nog meer dan toen begrijp wat mij gelukkig maakt.“Nu vind ik het, in tegenstelling tot bij de jongens, helemaal niet erg om weer te gaan beginnen.”Uiteraard is dat voor iedere vrouw/moeder verschillend, maar ik weet dat ik geen voldoening haal uit het alleen maar thuis zijn. Ik hou van mijn werk, van het sociale aspect dat eraan vast hangt. Ik hou ervan om onder de mensen te zijn, om met collega’s te zijn. Ik mis mijn leerlingen en hun gekkigheden, de reuring van de werkdag. Ik vind het fijn om ook een verhaal te hebben wanneer Nils thuis komt uit zijn werk, naast dat ik hem vertel hoe het ging met Sophia.
