Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Het was jarenlang een traditie: samen kijken naar het WK darts in de kerstvakantie. Dus een darttoernooi van de PDC in ons mooie Brabant? Daar moesten we bij zijn, vonden mijn zus, broers en ik. Samen met aanhang en een aantal vrienden bezochten we het Dutch Darts Championship in Rosmalen. Vanwege de lokale wandeldriedaagse sloot ik iets later aan: de dag waarop de medailles werden uitgedeeld wilde ik natuurlijk niet missen.
Aangekomen in het Autotron was het even zoeken naar bekende gezichten. Rondkijkend liep ik door de hal. Toen ik wat verderop een jongen zag zwaaien twijfelde ik. Hoorde hij bij ons gezelschap? Daar aangekomen bleek van niet. Hij plakte een sticker van een onbeduidende Duitse voetbalclub op mijn hals. ‘Prima vriend, en doei’, dacht ik. Ik liep door, mijn ogen gleden langs de tafels. Voor me doemde ineens de stickerplakker weer op. Nog geen tel later stond het logo van de club van das Arschloch op mijn rechterborst.
Nog voordat ik me kon bedenken wat ik hiervan vond, besloot meneer de sticker eens even extra goed aan te drukken, en te masseren wat hij onder zijn hand trof. Verder dan een verontwaardigde ‘HEE!!’, die verloren ging in het lawaai, en een ferme duw tegen zijn schouder, kwam ik niet. Weg hier, was het enige dat ik dacht. Ik liep door en trof godzijdank iemand van ons clubje. Beduusd ging ik zitten. De avond was al verpest voordat ie goed en wel begonnen was.
Mijn gezelschap bood me steun en lieve woorden. Nadat de zware verontwaardiging en de eerste emoties iets waren gezakt, bood mijn broer aan om even mee te lopen naar het mislukte heerschap. Waar ikzelf weinig succes had (naar een vrouw wilden ze blijkbaar niet te luisteren) lukte het hem wél om, geweldloos uiteraard, duidelijk te maken dat hij met zijn poten van me af moest blijven (dankjewel, lieve broer).
De dag daarna had ik nog steeds een mentale kater. Niet per se door het aanraken an sich, maar vooral door het feit dat je gewoon betast kunt worden waar je bij staat. Dat iemand keihard over je grens gaat en dat zomaar kan doen, ook al staan er tientallen mensen omheen. Het glasgerinkel dat ik tijdens het darten had gehoord kwam niet van de horecaglazen: het was een stukje wereldbeeld dat aan gort werd gegooid.
“Misschien had ik hem eerder moeten wegduwen, misschien liet ik te gemakkelijk over me heen lopen, misschien”
Gelukkig was de &%*% niet alleen een grensoverschrijder, maar ook dom: het kostte weinig moeite om zijn voetbalclub online op te zoeken, en dankzij alle haarscherpe portretten met naam en toenaam had ik de personalia van mijn grijper in no time te pakken. Ik stuurde een e-mail naar de betreffende club, met mijn verhaal én een ultimatum: binnen week wilde ik een bericht terug van de dader, met uitleg en excuses. Het lost verder niets op, maar ik wil dat hij weet dat dit soort gedrag niet zonder consequenties is, en ik wil vooral dat hij voortaan zijn poten afhoudt van welke vrouw dan ook. Vandaag verloopt de deadline: ik heb nog niets vernomen, dus ben ik me aan het bezinnen op de vervolgstap.
Het belachelijke is dat ik meteen na het voorval tegen mezelf zei: ‘Kom op, het is je borst maar, stel je niet aan. Je bent toch niet zo moeilijk?’ En ik begon ook meteen te twijfelen: misschien had ik hem eerder moeten wegduwen, misschien liet ik te gemakkelijk over me heen lopen, misschien.. Tot ik me bedacht hoe belachelijk die automatische gedachten waren. Waarom zocht ik de schuld bij mezelf, zoals duizenden anderen in dezelfde situatie waarschijnlijk ook doen? Te gek voor woorden natuurlijk.
Het geheel overpeinzend besloot ik hoe ik een volgende keer zou willen reageren. Van me af bijten is iets wat ik altijd al lastig heb gevonden, maar ik hoop echt dat ik dan het lef heb om een rake boodschap door te geven. Met mijn voet. Midden in z’n onbedeutende bullseye.”
Lees meer van Lara:
Lara: ‘De eerste maanden waren een hel. Zowel overdag als ‘s nachts gebruikte ik icepacks’
Lara: ‘Het is zover, we hebben een tiener in huis’
Lara: ‘Ik gun mijn kinderen meer rust in hun koppies’
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”