Column Saskia
Saskia Toonen (37), getrouwd en moeder van A (6) en B (2), schrijft na twee gecompliceerde spoedkeizersnedes over het fysiek, mentaal en emotioneel herstel van haarzelf en haar jongens. Eerlijk, luchtig en herkenbaar.
Iedereen die ooit in de horeca heeft gewerkt zal het herkennen; de beruchte spits. De paar uur waarin iedereen tegelijk binnen lijkt te komen, de bonnetjes met bestellingen oplopen, er geen tijd is om te plassen, te eten, te drinken, je de benen onder je kont uitrent en het nog allemaal net niet lukt.
Mensen die ongeduldig wuiven, tafels die je door elkaar haalt, de afwas die zich opstapelt waardoor je op den duur het punt bereikt dat je om een kopje koffie te zetten eerst een kopje en lepel moet zoeken en afwassen. Zo’n dag waarbij je reikhalzend uitkijkt tot voorbij lunchtijd, als ieder zijn eigen weg met volle buik weer zal vervolgen en jij de restanten van de veldslag op kan gaan ruimen tot de volgende zich aandient. Wist ik veel dat dit een voorproefje was van het moederschap.
Op een van de vele ochtenden vol driftaanvallen, de hond die nog uit moest terwijl de oudste weigerde naar buiten te gaan, de boterham die niet in stukjes gesneden had moeten worden, de derde beker water die omgestoten werd, een hoofd tegen de punt van de tafel, de natte was nog in de machine op zolder, de buurvrouw aan de deur of hun pakketje bezorgd was en de aandrang om te poepen die ik uit alle macht al anderhalf uur probeerde weg te duwen, ergens in die wirwar realiseerde ik me, fuck, dit is een neverending horecaspits waar ik in vastzit.
Sinds de komst van onze tweede leek het, net als in de drukte in de koffietenten waar ik voorheen werkte, alsof alles tussen mijn vingers door glipte. De grip, het overzicht, het geloof dat ik het nog aankan. Tweeëneenhalf jaar raasde ik maar door, met het geloof dat iedere vrouw dit toch kon, dus ik het ook maar voor elkaar moest zien te krijgen. Ik maakte me hard, ploeterde door, zakte verder weg in weinig slaap, pijn aan mijn lijf en een kort lontje naar mijn lief.
Maar zoals gasten vaak toch vrij plots de rekening vroegen en je uiteindelijk in een lege zaak verbaasd om je heen kijkt en beseft dat je weer adem kan halen, zo liep ik vorige week buiten door het park. En besefte ik me ineens; ik ben uit de min aan het komen.
De afgelopen weken waren voor het eerst in bijna drie jaar welhaast rustig. We sliepen zes, zeven soms zelfs acht uur aaneengesloten (AANEENGESLOTEN!) per nacht. De jongste begint eindelijk echt te praten, wat een hoop frustratie scheelt. Ik volg traumatherapie waarbij ik door het bewust laten trillen van mijn lijf alle opgeslagen spanning loslaat. En ook niet onbelangrijk: de lente hangt in de lucht. Ik betrapte mezelf zowaar een paar keer op een luchtig, bruisend gevoel. Ik was vergeten was dat dat bestond.
Dan wordt de oudste ziek. Veertig en een halve graad koorts. Toch voel ik voor het allereerst sinds ik moeder werd van twee kinderen iets wat ik niet ken, vertrouwen. Holy moly, ik ben uit de min aan het komen realiseer ik me. Er is ruimte in mij ontstaan. Als ik bel met een vriendin, hoor ik mezelf zeggen over de dag met twee kinderen zonder man: ‘Het wordt zwaar, maar ik kan het wel aan.’
Ik kan het wel aan, wow, dat gevoel is totaal nieuw voor mij. En van korte duur. Want nadat de oudste zes dagen ziek was, is twee dagen later de jongste aan de beurt. En dan valt mijn voorzichtig gebouwde kaartenhuis van vertrouwen weer in elkaar. Hallo slapeloze nachten. Hallo bekkenpijn door al het dragen van dat koortsige lijf. Hallo schrijfstress door hijgende deadlines in mijn nek.
Maar hé, zoals de bedeesde jongen in de Tempo Team reclame droog zegt wanneer ie bejubeld is door grijze mannen in pakken: ‘Het waren twee fantastische dagen.’ Ook deze spits zal weer ten einde komen.
Wil je meer te weten komen over Saskia? Via Instagram @saskiatoonen volg je haar avontuur. Hier lees je meer van Saskia’s columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
