Column Saskia
Saskia Toonen (37), getrouwd en moeder van A (6) en B (2) schrijft na twee gecompliceerde spoedkeizersnedes over het fysiek, mentaal en emotioneel herstel van haarzelf en haar jongens. Eerlijk, luchtig en herkenbaar.
Ik lig niet snel wakker ’s nachts. Afgelopen jaren waren de uren slaap dusdanig schaars dat het enige wat me soms uit die zo verlangde uren van rust hield, de angst was dat ik toch snel weer wakker zou worden gemaakt.
Maar afgelopen dinsdagnacht staarde ik in het donker. Na een nachtelijke aai over de bol en het op de tast zoeken van de ‘fiet fiet’ (fiep) van de jongste, scrol ik tegen beter weten in door m’n telefoon. Trump verleent gratie aan Capitool bestormers. Israël voert acties uit op de Westelijke Jordaanoever. En vicepresident Vance schijnt miljoenen insta-volgers te hebben gekocht waardoor ik alle mensen die ik ken en tussen zijn volgers zie staan om twee uur ’s nachts een bericht stuur om ze te waarschuwen tegen dit Big Tech geweld.
En terwijl ik wakker lig naast mijn rustig ademende lief en pieker over waar de wereld naar toe gaat, hoe ik in zesjarigen-taal ga uitleggen wie Trump is en wat het gevaar van desinformatie is, moet ik ineens denken aan ons nieuwe gezinsritueel.
Hoe het precies is ontstaan, geen idee meer, mijn man claimt dat het zijn ingeving was. Maar iedere maand als de krampen in mijn buik de aankondiging zijn en daarna bij het afvegen na een plaspartij het papier helderrood, soms donkerrood, soms bruin-roestig-rood kleurt, kondig ik mijn drie mannen aan: “M’n menstruatie is begonnen”. Waarop de oudste steevast juicht: “Jaaaa, appeltaart bakken” en – je raadt het al – mijn man en zoons de keuken in duiken om een appeltaart te bakken, terwijl ik mezelf op de bank nestel en geniet van het gekeuvel uit de keuken.
Zoals het vaker gaat met kleine zaken die welhaast vanzelf ontstaan in de waan van alledag, zie je de kracht ervan pas na een tijdje. Terwijl ik weer eens op de bank lig en de geur van appeltaart zich door de woonkamer verspreid, zie ik het ineens voor me. Dat als één van mijn zoons later op meisjes blijkt te vallen en haar menstruatie begint, hij als vanzelf haar op de bank zal leggen, onder een dekentje toestopt, een kopje thee brengt en met een kus op haar voorhoofd zal zeggen: “Zo terug, even appels kopen.”
Dat beeld geeft me hoop. Hoop op een wereld waarin liefde en zachtheid zullen winnen van alle haat en hardheid die nu geprobeerd wordt te zaaien. Weet jij het soms ook even niet meer in de wereldwijde ruk naar extreemrechts, de vrouwenhatende mannen die aan de macht zijn gekomen, de normalisatie van de nazigroet, de bosbranden, overstromingen en stormen die over onze – zoals mijn jongens altijd zo schattig zeggen – ‘aardebol’ razen?
Leer je zoons dan appeltaart bakken. Leg ze uit dat het tijd wordt dat we een vrouwenlijf gaan eren. Leer ze het cyclische ritme van een vrouwenlijf waarderen. Leg ze uit dat over datzelfde vrouwenlijf niemand anders mag beslissen dan de vrouw zelf. Dat we haar lichaam mogen eren, maar niet beheren. En dat allemaal onder het genot van een stuk appeltaart.
Met die gedachte, dat er over vijftien jaar een generatie mannen is die de wonderlijke kracht van een vrouwenlijf eert, val ik uiteindelijk in slaap.
Wil je meer te weten komen over Saskia? Via Instagram @saskiatoonen volg je haar avontuur. Hier lees je meer van Saskia’s columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.