Column Saskia
Saskia Toonen (37), getrouwd en moeder van A (6) en B (2) schrijft na twee gecompliceerde spoedkeizersnedes over het fysiek, mentaal en emotioneel herstel van haarzelf en haar jongens. Eerlijk, luchtig en herkenbaar.
Ik lig niet snel wakker ’s nachts. Afgelopen jaren waren de uren slaap dusdanig schaars dat het enige wat me soms uit die zo verlangde uren van rust hield, de angst was dat ik toch snel weer wakker zou worden gemaakt.
Maar afgelopen dinsdagnacht staarde ik in het donker. Na een nachtelijke aai over de bol en het op de tast zoeken van de ‘fiet fiet’ (fiep) van de jongste, scrol ik tegen beter weten in door m’n telefoon. Trump verleent gratie aan Capitool bestormers. Israël voert acties uit op de Westelijke Jordaanoever. En vicepresident Vance schijnt miljoenen insta-volgers te hebben gekocht waardoor ik alle mensen die ik ken en tussen zijn volgers zie staan om twee uur ’s nachts een bericht stuur om ze te waarschuwen tegen dit Big Tech geweld.
En terwijl ik wakker lig naast mijn rustig ademende lief en pieker over waar de wereld naar toe gaat, hoe ik in zesjarigen-taal ga uitleggen wie Trump is en wat het gevaar van desinformatie is, moet ik ineens denken aan ons nieuwe gezinsritueel.
Hoe het precies is ontstaan, geen idee meer, mijn man claimt dat het zijn ingeving was. Maar iedere maand als de krampen in mijn buik de aankondiging zijn en daarna bij het afvegen na een plaspartij het papier helderrood, soms donkerrood, soms bruin-roestig-rood kleurt, kondig ik mijn drie mannen aan: “M’n menstruatie is begonnen”. Waarop de oudste steevast juicht: “Jaaaa, appeltaart bakken” en – je raadt het al – mijn man en zoons de keuken in duiken om een appeltaart te bakken, terwijl ik mezelf op de bank nestel en geniet van het gekeuvel uit de keuken.
Zoals het vaker gaat met kleine zaken die welhaast vanzelf ontstaan in de waan van alledag, zie je de kracht ervan pas na een tijdje. Terwijl ik weer eens op de bank lig en de geur van appeltaart zich door de woonkamer verspreid, zie ik het ineens voor me. Dat als één van mijn zoons later op meisjes blijkt te vallen en haar menstruatie begint, hij als vanzelf haar op de bank zal leggen, onder een dekentje toestopt, een kopje thee brengt en met een kus op haar voorhoofd zal zeggen: “Zo terug, even appels kopen.”
Dat beeld geeft me hoop. Hoop op een wereld waarin liefde en zachtheid zullen winnen van alle haat en hardheid die nu geprobeerd wordt te zaaien. Weet jij het soms ook even niet meer in de wereldwijde ruk naar extreemrechts, de vrouwenhatende mannen die aan de macht zijn gekomen, de normalisatie van de nazigroet, de bosbranden, overstromingen en stormen die over onze – zoals mijn jongens altijd zo schattig zeggen – ‘aardebol’ razen?
Leer je zoons dan appeltaart bakken. Leg ze uit dat het tijd wordt dat we een vrouwenlijf gaan eren. Leer ze het cyclische ritme van een vrouwenlijf waarderen. Leg ze uit dat over datzelfde vrouwenlijf niemand anders mag beslissen dan de vrouw zelf. Dat we haar lichaam mogen eren, maar niet beheren. En dat allemaal onder het genot van een stuk appeltaart.
Met die gedachte, dat er over vijftien jaar een generatie mannen is die de wonderlijke kracht van een vrouwenlijf eert, val ik uiteindelijk in slaap.
Wil je meer te weten komen over Saskia? Via Instagram @saskiatoonen volg je haar avontuur. Hier lees je meer van Saskia’s columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”