Lara: ‘Mijn dochter: ‘Jij moet jezelf ook leren verdedigen, mam. Hebben ze ook Krav Maga voor ouderen?”

Lara Temme

4 december, 2025 - 13:00

Leestijd: 4 minuten

Na een paar keer draaien, reikt mijn hand naar mijn nachtkastje. Ik weet dat ik het niet moet doen, maar ik wil weten waar ik aan toe ben. Ik klap mijn telefoon open om de tijd te zien. Bijna half drie – nog uren voordat het licht wordt. Mijn hartslag versnelt, mijn ademhaling schiet omhoog. De wetenschap dat het nog lang donker zal zijn, beneemt me veel te snel de adem.

Het donker is mijn vijand

Als ik ’s nachts wakker word en in de paniekmodus schiet, is er maar één ding dat helpt: dat de zon opkomt. En wel nu meteen, alsjeblieft. Ik snap daar zelf nog steeds niets van. Ik ben niet bang in het donker – ik houd juist van sterren kijken, van het gevoel van tijdloosheid en van de sfeer die alleen de nacht kan oproepen. Toch is het donker vaak mijn vijand. De nachtelijke paniek komt in periodes, meestal de zomer: de minst erge tijd, omdat het dan zo vroeg licht wordt. Nu het bijna winter is voelt het allemaal een stuk benauwder, en ik weet niet waarom het ineens de kop op is gestoken. Is het de heftige gebeurtenis in onze straat, vorig jaar vlak voor Sinterklaas, waarvoor de traumahelikopter moest uitrukken en waar ik nog steeds vaak aan denk? Is het de optelsom van alle stressvolle gebeurtenissen in de familie van het afgelopen jaar? Of is het de pre overgang, waarvan ik vermoed dat mijn lijf die fase is aanbeland? Ik heb geen flauw idee, ik weet alleen dat mijn spiegelbeeld er niet florissanter op wordt.

Krav Maga voor ouderen

De eerste nachten nadat de paniekaanvallen een vast patroon begonnen aan te nemen, probeerde ik zo lang mogelijk wakker te blijven, zodat de kans kleiner was dat ik midden in de nacht wakker werd. Maar door een venijnige schouderblessure, waardoor slapen een pijnlijke aangelegenheid is, mislukte mijn plan. Er zit niets anders op: het is wachten tot deze fase weer stilletjes ons huisje voorbij rijdt. Dat gaat ook wel gebeuren, maar alle stress die ermee gepaard gaat, zou ik graag missen. Slaaptekort maakt je vatbaarder voor angst, waardoor mijn OCD zich geniepig meer en meer door de dagen wringt en me aan elke beslissing doet twijfelen. Angstige gedachten nemen in rap tempo toe, waardoor elke simpele handeling gevaarlijk lijkt te zijn.

Lees ook

Columns

Lara: ‘Stop met traktaties op school. En nee, dat is niet zielig of betuttelend’

De kinderen dartelen energiek van de Sintvreugde om me heen, ik sleep me door de dagen. Mijn enthousiasme is onverminderd aanwezig, maar mijn energie is achtergebleven tussen de sterren en de maan. In mijn nek zitten staalkabels, mijn kaken voelen als beton en mijn hoofd gonst. Mijn dochter, die sinds kort op zelfverdediging zit, zei toen ze haar oefeningen voordeed: “Jij moet jezelf ook leren verdedigen, mam. Hebben ze ook Krav Maga voor ouderen?”

Met m’n lamme schouder

Met mijn middagdutjes op de bank (vaak) en het ‘pas op mijn schouder!’ (nog vaker) kon ik het haar niet kwalijk nemen. Het is de hoogste tijd dat ik weer als een jonge hinde door de dagen ga dartelen. Daarom kijk ik, ook al vind ik de sinterklaasperiode heerlijk, weer reikhalzend uit naar 21 december. Na die donkerste dag sijpelt er langzaamaan steeds meer zon in de dagen, waardoor ik het gevoel heb dat ik weer kan ademhalen. Hopelijk komt met dat licht ook wat meer slaap en energie, zodat ik vol goede moed kan beginnen aan een nieuw sportavontuur: ik wil ook op Krav Maga. Baf, paniekaanvallen, beng, slaaptekort, ik zal jullie eens wat laten zien binnenkort! Met m’n lamme schouder.

Benieuwd naar meer columns van Lara? Je vindt ze hier.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time