Ellen: ‘Bij iedere fase van je kind horen weer nieuwe angsten’
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én onlangs bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.
Wanneer je voor het eerst vader of moeder wordt, ontdek je waarschijnlijk op allerlei gebieden een compleet nieuwe kant van jezelf. Iets waar ik – als redelijk onbevreesd persoon – echt van stond te kijken, was het pakketje aan allerlei angsten dat je gratis bij je kind bezorgd krijgt.
Ik ben helemaal geen overbezorgde moeder en nu mijn jongens ouder zijn is dat ook niet handig, want ze gaan toch wel hun eigen weg. Ze fietsen zelf naar school – al is die gelukkig heel dichtbij – en ze gaan naar buiten om te spelen. Lewis fietst zelf naar de winkel en naar voetbal en dat is allemaal alleen maar heel erg gezond. Maar toch… ik ben altijd blij als ze weer veilig thuis zijn.
Angsten
Zeker wanneer ze worden opgehaald en weer thuisgebracht door hun vader, die momenteel in Den Haag woont. Dat is zo’n klote-eind vanaf Arnhem. De angst dat er iets met ze gebeurt probeer ik écht te negeren en van me af te zetten, maar dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Het zijn wel mijn kinderen en ze zijn het allerbelangrijkst in mijn leven. Nu Sophia erbij is, begin ik eigenlijk weer van vooraf aan met een ander soort bezorgdheid. Ik herken het van jaren geleden, toen de jongens klein waren.
Het zijn – soms totaal onrealistische – angsten. Wat als ik (of iemand anders) haar laat vallen? Wat als ik struikel en met haar van de trap val? We leggen haar vaak op het aankleedkussen op tafel om te verschonen, en daar hangt natuurlijk een lamp boven. Laatst schoot het ineens door m’n hoofd: wat als die lamp naar beneden komt kletteren als zij daar ligt? Of als we buiten aan het wandelen zijn; wat als die auto uit de bocht vliegt en mij en de kinderwagen zo van de stoep veegt? Wáárom denk ik die dingen? Waarom komt het überhaupt in me op? En wáááárom ben ik een beelddenker en speelt zo’n horrorscenario zich direct af op mijn netvlies? Gelukkig zijn het maar heel korte gedachten en moet ik er soms ook wel om lachen. Een enkeltje gesticht zal me wel bespaard blijven, maar toch. Ik hou het er maar op dat ik gewoon afschuwelijk veel van mijn kinders hou en niet wil dat er iets met ze gebeurt.
Al heb je dat helaas niet altijd in de hand. Ik kan enorm meeleven met ouders die een kindje zijn verloren of ouders die een ziek kind hebben. Tijdens het eind van mijn zwangerschap stuitte ik op een Instagram-account van een lieve dame die haar baby moest begraven en ook in de vriendenkring van Nils gebeurde dat. Sinds ik zelf moeder ben kan ik daar echt om huilen, omdat ik me zo kan voorstellen door wat voor een hel die mensen moeten gaan. Het is het allerergste wat je kan gebeuren, je kind verliezen. Ik doneer bijvoorbeeld ook al heel lang aan Kika. Als ik op die manier íets kan bijdragen, dan doe ik dat graag.
Hoort bij het leven
Buiten alles waar je totaal geen vat op hebt, zijn er natuurlijk ook dingen die horen bij het leven en bij iedere fase van je kind horen weer nieuwe angsten. Straks moeten de jongens verder gaan fietsen naar de middelbare school, ze gaan stappen, laat (of niet) thuiskomen en ze zullen heus weleens bezopen in de berm belanden of vechten. Sophia krijgt wellicht foute vriendjes en ze zullen alle drie rare fratsen gaan uithalen op zuipvakanties in Salou of Chersonissos. Het hoort bij het opgroeien en bij het leven en Nils en ik hebben zelf ook voldoende streken uitgehaald.
Wat geen enkel kind nodig heeft is een overbezorgde ouder die ze belet in zeven sloten tegelijk te lopen, fouten te maken of te vallen. Dus ik houd mijn angsten – die iedere ouder waarschijnlijk heeft – fijn voor mezelf en laat mijn kinderen vrij, hoe lastig dat soms ook is.
Mijn bezorgdheid mag ze nooit belemmeren. Ontdek maar, lief kind van me. Verken de wereld, ga op avontuur en leer nieuwe dingen. Wees nieuwsgierig en laat je door niets tegenhouden. Als je jong bent ken je geen angst, geniet daarvan. Als je zelf kinderen krijgt zul je begrijpen waarom ik je altijd zo nodig een kusje moest geven voor je de deur uit ging. Dan zul je begrijpen waarom ik je altijd nog even wilde knuffelen en gedag wilde zeggen. Dan zul je niet meer met je ogen rollen en zuchten, want dan snap je wat de liefde voor je kind inhoudt. Bang zijn hoort daar soms bij, want de liefde voor je kind is allesomvattend en voor altijd. En soms … soms is dat gewoon eng.
Meer Ellen? Volg haar op Instagram. Je leest haar vorige columns hier terug.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
