Beeld: Little Detail Photography
Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
We hebben Teun naar school gebracht en Willem en ik gaan straks zwemmen met een vriendinnetje van hem. We lopen op de stoep en Willem speelt op het randje. ‘Pas op!’ waarschuw ik hem, ‘straks komt er een auto aan die je niet ziet. Dan kun je een ongeluk krijgen.’ Een gesprek die elke moeder wel duizend keer voert met haar kind. ‘Ik wil naar papa,’ zegt Willem. ‘Papa?’ ‘Ja, ik wil bij papa in het graf liggen.’ Oké, het is net half 9 geweest en ik word weer even wakker geschud.
Ik begrijp hem. Toen Frank net overleden was wilde ik ook wel dood. Niet echt dood natuurlijk, ik wilde bij hem zijn en vond alles zo zinloos. Wat voor zin had het leven als Frank er niet meer was? Willem wil natuurlijk zeggen dat hij zijn papa mist en bij hem wil zijn. Dat hij beschermd wil worden door zijn vader. Ik zucht en zeg dat ik hem goed snap: ‘Ik mis papa ook heel erg.’ En dan monter: ‘Wij moeten nu proberen verder te gaan, te genieten.’ Want ja, dat voorrecht hebben wij. Wij leven! Hoe graag ik ook terug zou willen gaan in de tijd, wij moeten én gaan door. Frank zou het niet anders willen.
“Wat voor zin had het leven als Frank er niet meer was?”
Maar vaak voel ik het verdriet om het feit wat hij allemaal al heeft moeten missen. Hoe groot zijn jongetjes inmiddels zijn worden. Hoe Teun z’n A en B diploma heeft gehaald. Hoe Willem doorgegroeid is van een ledikant naar een groot bed. Hoe ik achter het fietsje aan ren, Willem met een helm op en los van mij fiets. Weg… en hoe ik hem weer opvang als het mis dreigt te gaan. Hoe Teun zijn eerste doelpunt scoort. Zijn eerste melktanden verliest. Hoe goed hij mij voorleest, als ik hem naar bed breng. De eerste logeerpartij. De volzinnen die Willem inmiddels spreekt. Momenten waarop trots en gemis hand-in-hand gaan. Wat had Frank dit graag mee willen maken en wat hadden wij hem graag erbij gewild.
We waggelen door en balanceren op de stoeprand en het leven. We groeien naar elkaar toe in deze nieuwe samenstelling. En zoals elk gezin hebben wij ook onze dagelijkse ruzietjes, gesprekken, lach- en huilbuien en knuffelsessies. We vallen en staan weer op. En als we vallen, willen we het liefst opgevangen worden door de handen van papa. Konden we inderdaad nog maar even bij hem liggen.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Onze dochters grootbrengen die lekker in haar vel zit en stevig in haar schoenen staat: dat is wat we allemaal willen, toch? Alleen… de meeste van ons hebben zelf niet zo’n moeder gehad die met zelfvertrouwen in de spiegel keek en zei: “Yes, dit ben ik – vanbinnen én -buiten prachtig.”
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.