Beeld: Little Detail Photography
Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
We hebben Teun naar school gebracht en Willem en ik gaan straks zwemmen met een vriendinnetje van hem. We lopen op de stoep en Willem speelt op het randje. ‘Pas op!’ waarschuw ik hem, ‘straks komt er een auto aan die je niet ziet. Dan kun je een ongeluk krijgen.’ Een gesprek die elke moeder wel duizend keer voert met haar kind. ‘Ik wil naar papa,’ zegt Willem. ‘Papa?’ ‘Ja, ik wil bij papa in het graf liggen.’ Oké, het is net half 9 geweest en ik word weer even wakker geschud.
Ik begrijp hem. Toen Frank net overleden was wilde ik ook wel dood. Niet echt dood natuurlijk, ik wilde bij hem zijn en vond alles zo zinloos. Wat voor zin had het leven als Frank er niet meer was? Willem wil natuurlijk zeggen dat hij zijn papa mist en bij hem wil zijn. Dat hij beschermd wil worden door zijn vader. Ik zucht en zeg dat ik hem goed snap: ‘Ik mis papa ook heel erg.’ En dan monter: ‘Wij moeten nu proberen verder te gaan, te genieten.’ Want ja, dat voorrecht hebben wij. Wij leven! Hoe graag ik ook terug zou willen gaan in de tijd, wij moeten én gaan door. Frank zou het niet anders willen.
“Wat voor zin had het leven als Frank er niet meer was?”
Maar vaak voel ik het verdriet om het feit wat hij allemaal al heeft moeten missen. Hoe groot zijn jongetjes inmiddels zijn worden. Hoe Teun z’n A en B diploma heeft gehaald. Hoe Willem doorgegroeid is van een ledikant naar een groot bed. Hoe ik achter het fietsje aan ren, Willem met een helm op en los van mij fiets. Weg… en hoe ik hem weer opvang als het mis dreigt te gaan. Hoe Teun zijn eerste doelpunt scoort. Zijn eerste melktanden verliest. Hoe goed hij mij voorleest, als ik hem naar bed breng. De eerste logeerpartij. De volzinnen die Willem inmiddels spreekt. Momenten waarop trots en gemis hand-in-hand gaan. Wat had Frank dit graag mee willen maken en wat hadden wij hem graag erbij gewild.
We waggelen door en balanceren op de stoeprand en het leven. We groeien naar elkaar toe in deze nieuwe samenstelling. En zoals elk gezin hebben wij ook onze dagelijkse ruzietjes, gesprekken, lach- en huilbuien en knuffelsessies. We vallen en staan weer op. En als we vallen, willen we het liefst opgevangen worden door de handen van papa. Konden we inderdaad nog maar even bij hem liggen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Sara (37) was er klaar mee dat de mental load altijd op haar bordje kwam zonder enige waardering en dus besloot ze het een week aan haar man Daan over te laten.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Soms moet je als ouder creatief zijn. Niet liegen, maar strategisch de waarheid een beetje verbuigen. Oftewel, een leugentje om bestwil.