Een jaar van rouw: ‘Papa hoort het niet he?’
Tabitha (43) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
‘Hij hoort me niet he?’
“Gelukkig is je jongste nog maar twee, hij zal er niet zoveel van meekrijgen,” is wat veel mensen zeiden toen Frank ziek was en overleed. Van binnen kookte ik: hoezó krijgt hij er niks van mee? Dat arme kind moet de rest van zijn leven zonder vader verder. Kinderen voelen bovendien veel meer aan dan wij kunnen bevatten, merk ik al snel. Een dag voor Franks overlijden, wordt Willem huilend wakker van zijn middagslaapje. Niet gewoon huilend, maar jammerend. Ik schrik en ga naar hem toe om hem te troosten. Als ik hem vraag wat er is, zegt hij alleen maar: “Papa…”
Een week later wil hij per se zijn zwembroek aan. Hij wil er zelfs in slapen. “Het is oktober lieverd,” probeer ik uit te leggen, maar hij houdt voet bij stuk. Dus ik trek hem een luier aan en z’n zwembroek eroverheen, hoppatee! Ik heb teveel aan mijn hoofd om hier moeilijk over te doen. Als ik later door mijn foto’s scroll, zie ik de foto’s van onze laatste vakantie als compleet gezin in Zeeland. Ik zie Willem in het zwembad met zijn broer én zijn vader. De tranen stromen over mijn wangen als ik besef dat hij die herinnering ook moet hebben gehad. Hij wilde dichtbij zijn papa zijn. En zijn zwembroek bracht hem terug naar het laatste fijne moment samen.
Lees ook: Een jaar van rouw: “Blijft papa dichtbij?”
“Papá, ik val! Papaáá!” hoor ik Willem een week later roepen vanuit de gang waar hij op de trap speelt. Ik check of het goed gaat en zie dat het meevalt, gelukkig. Ik laat hem in zijn spel. Een paar dagen later is hij weer op de trap aan het gillen. Ik kijk en hij hangt aan het traphekje beneden en roept: “Papa, help mij! Papááá!” Als ik hem vraag wat er is, kijkt hij naar mij en vervolgens naar een foto van Frank aan de muur. “Hij hoort het niet he?” Ik kijk ook naar de foto en vervolgens naar Willem en zeg met een brok in mijn keel: “Nee lieverd, maar ik kom jou helpen voor papa.”
Hoe klein het mannetje ook is, hij probeert te begrijpen wat de dood is. Iets wat voor een volwassene al niet te bevatten is. En met zijn spel, maakt hij duidelijk dat hij zijn papa mist. Net zo erg als ik dat doe.
Meer columns lezen van Tabitha? Ga naar kekmama.nl/tabitha
