Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: leerling Seid maakte een bombardement van IS mee.
“Au!” roept Maartje. Buurman Seid heeft haar gestompt. Omdat ze per ongeluk zijn tafel aanraakte. Sinds de zomer is Seid vaker agressief om niets. Vorig jaar was hij een springerig vrolijk joch. Nu is hij lusteloos, ziet hij lijkbleek, heeft hij kringen onder zijn ogen. Op de eerste schooldag vroeg ik de kinderen een tekening te maken van de vakantie. Seid leverde er twee in. Op de ene straalde een felle zon over een blauwe zee, met de tekst: bij mama. Op de andere was alles zwart, op wat geel licht rond een lampje na. Bij papa, schreef hij erbij. Ik vroeg Seid waarom het zo donker was geweest bij papa. “We gingen kamperen”, zei hij. Waarom zie ik dan nergens een tent, dacht ik.
In mijn achterhoofd ging een rood lichtje branden. Ik wist dat Seid twee weken bij zijn Iraakse vader had gelogeerd – zijn ouders zijn gescheiden. Na school schoot ik zijn moeder aan, een lieve, nerveuze Nederlandse. Zij vertelde dat Seid in Bagdad een bombardement van IS had meegemaakt. Hij en zijn vader waren in de auto op weg naar zijn oom op de camping toen er een bomalarm afging. Ze moesten meteen de auto uit en de greppel in, maar de auto had een kinderslot, zodat Seid er niet uit kon. Zijn vader ontdekte dat pas toen hij al in de greppel lag. Hij kroop terug om het portier te openen. Al die tijd dacht Seid dat hij doodging.
Lees ook
‘Juf, ik heb een bomaanval meegemaakt’ >
Na zijn terugkeer in Nederland had Seid een week bij zijn Nederlandse grootouders in Roermond gelogeerd. Die hadden hem afgezet bij zijn tante in Scheveningen, waar hij een week aan het strand speelde met zijn neefjes. Vervolgens had zijn moeder hem opgehaald om drie weken door Spanje te trekken.
Seid had wel veel nachtmerries gehad, vertelde zijn moeder. Maar ze had gedacht dat het wel weer goed zou komen als de school weer zou beginnen en alles weer normaal werd. IJdele hoop, bleek de volgende weken. Seid was een ander jongetje geworden. Zijn nachtmerries namen niet af, eerder toe. Na overleg met zijn ouders – met de vader via Skype – is hij nu in therapie voor post traumatische stressstoornis bij kinderen. We zijn er nog lang niet, stel ik vandaag somber vast.
Intussen kan ik niet meer naar het journaal kijken. Ik zie overal kleine Seids. De een wordt weggedragen uit de puinhopen in Syrië, de ander spoelt aan bij Lesbos. Voor mijn Seid duurde de oorlog slechts twee weken. Dat was genoeg om hem zijn vrolijkheid te ontnemen. Hoeveel nachtmerries moeten kinderen in oorlogsgebieden niet hebben? Een liedje van Boudewijn de Groot dreint door mijn hoofd: Welterusten, meneer de president. Droom maar niet te veel van al die dode mensen, droom maar fijn van overwinning en van macht, denk maar niet aan al die vredeswensen, meneer de president, slaap zacht.
Dit artikel staat in Kek Mama Magazine en is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.
De zomervakantie: zes weken vol quality time, ijsjes, knutselprojecten en gezellige uitjes. In theorie. En voor sommige moeders pakt het ook vast zo uit…