Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Carola (35) geeft les aan groep 5.
Lees verder onder de advertentie
Vrijdagochtend. Er klinkt een Surinaams liedje door de klas: Ala presi komisi d’a botri. Ofwel: In elke keuken staat een chef. Anjali, Shiva en Malti zingen, dansen en drummen mee. Dat laatste met pollepels op de pannen waarin ze een Surinaamse nepmaaltijd koken. Met neprijst, tayer, kousenband, okra. Ik verheug me op een hapje, straks. Ook al is het van klei.
Lees verder onder de advertentie
Alle windstreken
De act is onderdeel van de aardrijkskundeles. Alle kinderen doen een toneelstukje om hun land te verbeelden. Het is doorwerken, want ze komen uit alle windstreken: Irak, Iran, Afghanistan, Marokko, Turkije, Somalië, Israël, Suriname en Rwanda. Ik heb slechts vier Nederlandse leerlingen.
De klas is de studio, de klasgenoten zijn de tv-kijkers. Qadir uit Somalië presenteert. Na de Surinaamse act zegt hij: “We schakelen nu over naar Teheran.” Daar staat Iraanse Darius zogenaamd voor de ingang van een moskee. Met zijn vriendje Willem. “Gaan we naar binnen?” vraagt Willem. “Nee, op vrijdag mag je alleen naar binnen als je moslim bent”, zegt Darius. “Ik bid wel voor ons tweeën.” Hij legt een bidmatje neer en zingt een Arabisch gebed. Na twee minuten begint de klas onrustig op de stoel te schuifelen, na drie minuten grijp ik in.
Gelukkig houdt Sara uit Israël het korter. Ze doet het alleen, niemand wilde met haar meedoen. Zij is populair genoeg, maar Israël ligt niet goed bij de moslimkinderen, beter gezegd: bij hun ouders. Ze is in drie zinnen klaar. Israël is een heel leuk land, vertelt ze, maar op bezoek bij haar oma heeft ze een bomaanval meegemaakt. Dat was eng. Ze eindigt met het lied Jeruzalem in het Hebreeuws. Zo mooi gezongen dat iedereen klapt.
Lees verder onder de advertentie
Als Sara weer gaat zitten vraagt Arminx uit Irak: “Hebben ze bij jullie ook bombardementen?” Ik praat er snel overheen. Hassan uit Syrië kan niet tegen het onderwerp. Hij heeft zijn opa zien vermoorden door IS. Het eerste jaar op school heeft hij niet gepraat, en als het over oorlog gaat houdt hij zo weer een week zijn mond. Ik ben blij dat de Tweede Wereldoorlog pas in groep acht wordt behandeld.
Het wordt weer gezellig door de Marokkaanse grapjas Bandar. In een komische scène wurmt hij zich in een veel te klein Marokkaans gewaad. Hij stelt drie vriendjes vragen over de Marokkaanse koning. Wie een fout maakt krijgt een klap met een meetlat. Ik neem me voor een les te wijden aan lijfstraffen.
Lees verder onder de advertentie
Hollands zijn
In de Nederlandse act dansen Kim, Marieke en Cleopatra de klompendans. Met echte klompen, en papieren witte musjes op. De swingendste is Cleopatra, die uit Somalië komt. Zij is net genaturaliseerd na jaren statenloos geweest te zijn en ze wil maar één ding: Hollands zijn, en nooit meer over Somalië praten.
Lees verder onder de advertentie
Hollandse Max vond de klompendans te saai. Hij wil Korea doen omdat hij op taekwondo zit. Ik vond het een goede afsluiter: een land waar niemand vandaan komt is van iedereen. Het lied Gangnam style dendert door de klas, al gauw staat iedereen op zijn stoel te hiphoppen. Zelfs Hassan. Ik zie een lachje doorbreken op zijn smalle gezichtje. Voor mij is dit het mooiste moment van een fantastische ochtend.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.