Beeld: Shutterstock
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Micky (26) geeft les aan groep 8.
Dinsdagmiddag na school. De kamer van Peter, de directeur. “Micky, doe het voor de kinderen”, zegt hij. Ik wil veel doen voor mijn leerlingen, maar wat Peter me nu vraagt gaat ver. Of ik de komende tijd vijf dagen voor groep acht wil staan in plaats van twee. Omdat hij mijn collega Johannes, met wie ik samen groep 8 doe, met onmiddellijke ingang op ziekteverlof heeft gestuurd. Johannes kwam dit jaar met veel tromgeroffel op school. Nieuwe basisschooldocenten zijn nauwelijks meer te vinden, en mannelijke al helemaal niet. Peter hapte meteen toe toen het schoolbestuur Johannes voordroeg, maar al snel verstomde het gejuich. Je moet diep graven iets sympathieks aan Johannes te ontdekken. In de klas had hij de wind er goed onder. Van de weeromstuit waren de kinderen bij mij ook veel gezeglijker. Ik vroeg me af hoe Johannes dat voor elkaar kreeg.
Klagende ouders gaven het antwoord. Het schooljaar was nog niet begonnen of ze stonden in bosjes op de stoep. Johannes bleek een schrikbewind te voeren. Wie even met zijn buurman kletste, moest een halfuur voor de klas komen staan, neus naar het bord. Hij trok de beste leerlingen voor. Kinderen die niet goed meekunnen, noemde hij ‘domme lapzwansen’. Hij verwees vaak naar straf van God. Wij zijn een christelijke school, maar daar wordt losjes mee omgegaan. Kinderen hadden nachtmerries over hem, durfden niet meer naar school, waren bang voor de hel. Geen wonder dat ze blij waren als ze mij hadden. Twee moeders startten een antecedentenonderzoek naar Johannes. Hij bleek een spoor van ellende achter zich te hebben gelaten op verschillende scholen. Geen van de schoolbesturen was een ontslagprocedure gestart. Omdat dat duur is, gezien het feit dat het moeilijk te bewijzen is dat Johannes wanprestaties heeft geleverd. Hij had niet gestolen, was altijd op komen dagen. Het was makkelijker om hem met ziekteverlof te sturen.
Lees ook Particuliere scholen: ‘Het kost wat, maar mijn kind wordt eindelijk gezien’ >
Dat wil ons schoolbestuur ook doen. Nu vraagt Peter mij de brokken op te ruimen. “Jij bent de enige die de kinderen weer vertrouwen kan geven”, vleit hij. Midden in mijn zwakke plek. Ik weet dat hij gelijk heeft. Peter weet dat mijn hart breekt omdat verlegen Sam zijn vinger niet meer durft op te steken. Dat Fatima keihard achteruit is gegaan met rekenen. Ik vind het zelfs erg dat Oscar de klas niet meer op stelten zet. Ik denk na. Op de dagen dat ik niet lesgeef werk ik freelance als beeldhouwer en ik kan mijn opdrachten uitstellen. Ik zeg: “Ik doe het. Voor de kinderen. Op voorwaarde dat je een officiële ontslagprocedure voor Johannes start, zodat hij nergens meer aan de slag kan. Dat wil ik namens alle kinderen.” Peter belooft het te bepleiten bij het schoolbestuur. Dat is nog geen toezegging. Maar de volgende dag zorgt hij ervoor dat ik niet meer terug kan. Hij komt de klas binnen terwijl ik aardrijkskunde geef, en vertelt de kinderen dat ik hun vaste lerares word. Er stijgt een oorverdovend gejuich op. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik vind het zo lief dat ik Peter vergeef. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer verhalen van De juf? Elke woensdag komt er een nieuwe aflevering op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Leerkrachten weten: de start van het schooljaar is het moment om goede gewoontes aan te leren die kinderen later in de klas flink vooruit helpen.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
Weet je nog hoe jij de slappe opvoedpogingen om je heen bekeek en zwoer dat jij het anders zou doen? Niet volledig gelukt zeker? Tja, goed communiceren is nu eenmaal reuze moeilijk. Maar voor je het welzijn van je kind ook reuze belangrijk.
Het zomerseizoen van Een Huis Vol loopt bijna op z’n eind, maar niet zonder een laatste dosis gezelligheid en bijzondere momenten bij de familie Bakhcha.