Eigen beeld
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (34) en zoon Floris (bijna 2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Even sta ik verbijsterd om mij heen te kijken. Gooit ze nou echt een emmer water over Floris’ hoofd? Zíjn emmer ook nog? Waar hij mee speelde en die zíj afpakte? Ik voel irritatie opkomen richting het driejarige (gokje) kind en probeer de ogen van haar moeder te vangen. Die is echter verzonken in een enthousiast gesprek met haar mede-vakantieganger en doet er ogenschijnlijk alles aan om dit tafereel te negeren – iets wat de komende dagen nog veel vaker gaat gebeuren, weet ik nu.
Onze gezinsvakantie ging dit jaar naar Zuid-Frankrijk. Ergens tussen Saint-Tropez en Cannes, aan de kust, verbleven we in een boomhut op een heuse vijfsterrencamping. Geweldig voor Floris – en dus voor ons. De dagen verdelen we op een manier waar iedereen blij van wordt, met af en toe iets cultureels (de wens van vaders), hier en daar een goed restaurant (voor moeders) en een dagelijks bezoek aan het zwembad voor onze kleinste.
Omdat die dagindeling weinig verschilt van die van de meeste gezinnen met jonge kinderen, scharen we ons elke dag met grofweg dezelfde groep ouders rond het peuterbad. Gezellig hoor, totdat het om een Paw Patrol gieter en emmertje uit de campingwinkel gaat.
Floris staat amper met één been in het water of het eerste kind dient zich al aan, trekkend aan zijn emmer. Er wordt wat in het Frans gemompeld en onder het mom van ‘samen spelen, samen delen’, laat ik het gaan. Na de dertigste keer, verdeeld over meerdere dagen (ik overdrijf niet), raak ik toch geïrriteerd. Mijn telefoon kan ik rustig open en bloot op mijn zwembadbedje laten liggen zonder dat er iets mee gebeurt, maar een kinderemmer en gietertje moet ik met mijn leven bewaken – wil ik dat mijn eigen kind er langer dan een minuut mee kan spelen.
Zo mans als hij is, is Floris (nog?) niet het type kind dat zijn speelgoed terugpakt om er zelf mee te spelen. En hoewel assertiviteit een goede eigenschap is die hij heus moet ontwikkelen, raakt het me om te zien dat hij beteuterd en op een afstand staat te kijken naar zijn emmer aan de ene kant van het zwembad en zijn gieter aan de andere kant.
Wat me ook raakt, en vooral een beetje boos maakt, zijn alle ouders die naar hetzelfde tafereel staan te kijken en niets ondernemen. Niemand is heiliger dan de paus, begrijp me niet verkeerd – ik lig ook liever op een bedje te doen alsof ik het niet heb gezien – maar als mijn kind keer op keer speelgoed afpakt van iemand anders, dan zeg ik daar iets van. En het zou fijn zijn als iedereen dat doet. Kom ik ook nog eens toe aan een boek lezen.
Meer columns lezen van Bianca en haar jonge gezin? Je vindt ze hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Een solo-tripje naar Lille om even op te laden? Klinkt als de droom van elke moeder met zeven kinderen. Voor Lisa Jansen, beter bekend als de nuchtere moeder van het gezin Bal uit Een huis vol, werd het een avontuur vol stress, wifi-drama en een onverwacht telefoontje van de politie.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.