De juf over de extra bijzondere traktatie van Dylan: ‘Hij straalt zo dat hij bijna licht geeft’

Dorine Hermans

21 juni, 2023 - 06:31

Leestijd: 3 minuten

Donderdagochtend tien voor negen. Vandaag wordt Dylan acht. Ik kijk af en toe naar de deur of hij er al aankomt. En met name: of hij een traktatie bij zich heeft. Al is het maar een dropje. Ik heb zijn moeder eraan herinnerd dat het de bedoeling is dat hij trakteert, maar ze vergeet weleens wat.

Dylan heeft een tijdje in een pleeggezin doorgebracht omdat Rachel, zijn moeder, een drugsprobleem had. Sinds een halfjaar mag hij weer bij haar wonen. Rachel is afgekickt, werkt mee met de instanties, laat haar bloed veelvuldig testen. Een hele prestatie. Toch worden zij en Dylan nauw in de gaten gehouden door Jeugdzorg. En door de school – met andere woorden: door mij.

Verjaardag

Voor kinderen is een verjaardag heilig, moeders die zo’n dag vergeten krijgen een nul op hun rapport. Ik zou het rot vinden voor Dylan als Rachel vandaag zakt voor deze test; en ook voor haarzelf. Ze doet zo haar best op het goede pad te blijven. Dat is lastig. Ze is niet voor niets ooit begonnen met gebruiken.

Er is veel misgegaan in haar jeugd, waardoor ze geen contact heeft met haar familie. Dylans vader nam de benen toen Rachel zwanger was. Het lukt Rachel niet een baan te behouden, ze is net ontslagen als koffiejuffrouw omdat ze nooit op tijd kwam. Daardoor zijn zij en Dylan aangewezen op de voedselbank. Een dure traktatie wordt het niet, maar ze hebben daar vast dropjes.

Lees ook – Mariëlle gaat naar de Voedselbank: ‘Mijn ex betaalt nauwelijks alimentatie voor onze dochters’ >

Traktatie

De klas is volgestroomd, alleen Dylan is er nog niet. Ik stel het moment dat ik begin uit, maar uiteindelijk schraap ik toch maar mijn keel. Dan komen Dylan en zijn moeder binnen. Ze hebben allebei een dienblad vast vol zwart-roze-gele figuurtjes. De stilte valt nu zonder dat ik erom heb hoeven vragen. Alle kinderen kijken met open mond. Dylan straalt zo dat hij bijna licht geeft. “Het zijn pinguïns van trekdrop”, zegt hij. “Zelfgemaakt.”

“De stilte valt nu zonder dat ik erom heb hoeven vragen. Alle kinderen kijken met open mond”

De voeten van de pinguïns zijn van schuimbanaan. Ze hebben lijfjes van marshmallow, hun vleugels zijn van trekdrop. De kopjes bestaan uit twee kokindjes met een gepofte oranje rijstkorrel ertussen als snavel. De onderdelen worden op hun plaats gehouden door satéprikkertjes. Het zijn kleine wondertjes.

Plechtig lopen Dylan en Rachel de kring rond met hun dienbladen. De kinderen pakken hun pinguïns heel voorzichtig. Ze bekijken ze aan alle kanten. Rachel presenteert me zelfgebakken cake. Ik bedank haar alsof het gebak van de Haagse hofleverancier komt en ben in de zevende hemel.

Samen gemaakt

Rachel vertelt hoe ze in de bibliotheek op internet heeft gezocht naar iets wat ze met Dylan samen kon maken. Dat ze gespaard heeft voor de ingrediënten. Dat zij en Dylan een week aan de pinguïns hebben gewerkt; elke avond maakten ze er vier. Dat ze zijn komen lopen vanuit huis, om te zorgen dat er niets met de pinguïns gebeurde.

Ik geef haar spontaan drie kussen. Ze krijgt rode wangen van blijdschap. “Ik denk weleens dat ik het helemaal niet kan, moeder zijn”, zegt ze. “Je kunt het juist ontzettend goed”, zeg ik.

Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:

*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden

Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.