Beeld: Pexels
Iedere editie vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Kampeerfanaat Eva is moeder van Jules (6) en samen met Bart.
“Kamperen in Frankrijk is voor ons vaste prik en ook dat jaar stonden we op een heerlijk plekje. De camping was kneuterig, maar op een goede manier. Onze Jules had het fantastisch naar haar zin bij de kidsclub en danste inmiddels elk dansje mee. Zo ook die laatste middag. Na twee weken zon, stokbrood en Franse wijn was het tijd om in te pakken. Zo’n rotklus, waarna je eigenlijk alweer aan vakantie toe bent, zeker als je net iets te veel spullen in een net iets te compacte auto moet laden. Eigen schuld: Ik vond zo’n dakkoffer maar onzin. Tot Barts grote ergernis; de auto werd er niet groter op, de bagage wel. Ik was er vooral trots op hoe ik het onmogelijke tóch voor elkaar kreeg. Een soort Tetris 2.0.
Na twee uur strategisch stapelen en schuiven zat alles erin. Zelfs de klapstoeltjes, die altijd nét niet lekker inklappen. Licht euforisch en zwaar zwetend reden Bart en ik de camping af. Het ene na het andere chanson zongen we mee, zonder tussentijdse verzoekjes voor Baby Shark of Kinderen voor Kinderen. Ook geen ‘Mamaaaa, ik moet plassen!’, ‘Mag ik iets lekkers?’ of ‘Zijn we er al bijna?’ vanaf de achterbank. Het was stil, veel te stil. Toen drong het tot me door: we waren Jules vergeten op te pikken bij de kidsclub! Ik gilde iets onverstaanbaars, gooide de auto in een onmogelijke draai en we scheurden terug. Het waren de langste twintig minuten van mijn leven. De ergste scenario’s schoten door mijn hoofd. Het hielp ook niet mee dat de receptioniste de telefoon niet oppakte. Danste zij ook de Macarena? Maar veel erger: zou Jules in paniek zijn? Had ik haar wel echt op het hart gedrukt dat ze in geval van nood naar de receptie moest? Of had ik dat verzonnen?
Eenmaal terug op de camping troffen we haar keurig wachtend aan, op het stoepje voor de receptie, ijsje in haar hand. ‘Ik dacht al: jullie zijn me zeker vergeten’, zei ze met een flink gevoel voor drama, dat doorwerkte op mijn toch al aanwezige schuldgevoel. We hoorden het de hele terugrit – best een stukkie vanaf de Côte d’Azur – en iedere vakantie daarna. Je begrijpt: Bart kreeg vetorecht op die dakkoffer en ik check voortaan wel zeven keer de achterbank voor vertrek. Wil zeker weten dat ze erin zit – ergens tussen de koelbox en de opblaasflamingo.”
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
